Met hun vijfde album, ‘Subtle Love’, neemt The Slow Show uit Manchester een nieuwe wending in hun sound. De band, die bekend staat om hun melancholische indierock, heeft zich dit keer meer op folk en klassieke muziek gericht. Het resultaat is een album dat zowel mooi als stemmig is, maar ook een beetje mysterieus.
De band is daarmee zeker geen vertegenwoordiger van een soort van ‘typische’ Manchester-sound, zo die er al is. De stad, die een rijke historie heeft als thuishaven van bands als Oasis, 10CC, New Order, The Outfield en Take That, is vooral een broeiplaats gebleken voor heel veel verschillende muziek. In die traditie past The Slow Show perfect
De stem van Rob Goodwin roept op dit album, meer nog dan voorheen, allerlei associaties op die je zelf het beste kan ondergaan. Wat blijft is het besef dat dit wel een heel bijzondere stem is. The Slow Show is eigenwijs in hun approach van muziek. Dat is niet veranderd in de jaren die ze al bezig zijn. Wel is dit album technisch beter gemaakt en mooier gearrangeerd dan wat de band tot nu toe al liet horen.
De openingstrack, ‘Roulette’, zet de toon voor de rest van het album. Het is een langzaam, dromerig nummer met een weemoedige tekst. De tweede track, ‘Tides’, is iets meer uptempo, maar heeft nog steeds een melancholische ondertoon.
Op ‘Learning to Dance’ experimenteert de band met nieuwe geluiden. Het nummer heeft een orkestrale inslag, met strijkers en een fluit. ‘Subtle Love’, de titeltrack, is een ander hoogtepunt. Het is een prachtig, minimalistisch nummer met een mooie melodie.
Op ‘Royal Blue’ keert de band terug naar hun roots. Het is een folky nummer met een bluesy smaak. ‘One Shot’ is een van de meest rockende nummers op het album. Het heeft een catchy refrein en een energiek refrein.
Het album sluit af met ‘Lament’, een langzaam, emotioneel nummer. Het is een perfecte afsluiter voor een album dat vol zit met schoonheid en melancholie.
‘Trainride’ is zonder twijfel het allermooiste nummer op dit prachtige album. Het breekt met de spundscape approach die over de rest van het album ligt. De ritmegitaar op het resterende ritme roept een lekkere kadans op die heerlijk is.
De productie van ‘Subtle Love’ is van hoog niveau. De instrumenten klinken helder en gedetailleerd, en de mix is perfect. De stem van zanger/gitarist Rob Heasman is als altijd krachtig en expressief.
De vraag die overblijft is hoe de band dit materiaal live van enige spanning kan voorzien. De nummers zijn over het algemeen vrij langzaam en atmosferisch. Het zal interessant zijn om te zien hoe de band dit live kan overbrengen zonder dat het saai wordt. Over het algemeen is ‘Subtle Love’ een erg mooi, stemmig album. Het is perfect voor de late uurtjes of voor wanneer je rust aan je hoofd wilt. De productie is van hoog niveau, en de band heeft een aantal prachtige nummers geschreven. Een aanrader voor fans van folk, indierock en melancholische muziek. (8/10)(Pias)