Het festivalseizoen is begonnen en Best Kept Secret heeft een van de meest sfeervolle locaties: in de bossen van de Beekse Bergen. Schitterend weer en een hongerig (en dorstig) publiek lieten de eerste dag naar meer smaken.
Yasmin Williams
Alhoewel Yasmin Williams geen grote verschijning is, was ze met haar korte broek, hoofdband en brede glimlach niet over het hoofd te zien. De seconde dat ze ging zitten, was het enthousiaste publiek muisstil. Hoogstwaarschijnlijk het effect van instrumentale muziek en daarmee ook een uitzondering op veel festivals. Het was bijzonder om te zien hoe Williams de gitaar op haar schoot legde en razendsnel de snaren bespeelde; wellicht een overblijfsel van haar beginjaren met Guitar Hero 2. Voor Best Kept Secret is de act zeker een goede zet, want uiteindelijk lachte het publiek net zo breed als zij.
Mavis Staples
Een statige vrouw op een gigantisch podium. Er is geen aankleding, geen poespas. Alleen haar band met twee achtergrondzangeressen. De bandleden waren haar soldiers in the army of love, zoals ze die zo mooi toezong. Haar stem heeft niks aan kracht verloren in alle decennia dat ze zingt. En toch verwacht je zo’n act eerder op North Sea Jazz, waar het publiek dan misschien elk nummer mee zou kunnen zingen. Maar daar trok Staples zich niks van aan. Ze beloofde het publiek dat ze blijer zoude weggaan dan toen ze kwamen. En dat gebeurde.
Tramhaus
’s Middags gaf de Rotterdamse band een klein voorproefje in de Heaven X Muziekgieterij Sessions, een kleine tent in het bos. Het publiek moest hier helaas zitten, wat geen recht deed aan het effect van de vuige postpunk. Het maakte zanger Lukas Jansen echter niks uit. In de verzengende hitte schreeuwde hij “I don’t sweat”. Het is een kunst hoe Jansen zo parmantig dansend uit z’n stekker gaat. Later op de dag stond de band in de Cashbah wel op de goede plek. De containerloods was nog drukker dan de Koopgoot op een zaterdagmiddag en de band stond zichtbaar te genieten.
Gustaf
De jonge bandleden knalden vanaf de eerste seconde het dak van de Cashbah eraf. Energieke korte liedjes, met een gitarist op sokken en een zangeres die het voor elkaar krijgt om een dwarsfluit met postpunk te combineren. Zangeres Lydia Gammill keek tijdens het zingen alsof ze je op zou eten; met haar theatrale optreden vertelde ze elk nummer een nieuw verhaal. De Cashbah trilde niet alleen van de zware bastonen, maar ook van het springende publiek. De eerste moshpit van Best Kept Secret was een feit.
Leon Bridges
Naast Mavis Staples was er nog meer soul op de vrijdag. De band van Leon Bridges presenteerde zich aan het volle veld voor het hoofdpodium volledig in het zwart. De afwisseling van rustige R&B, met soulballads en meer up-tempo dansbare poprock werkte prima voor het meezingende publiek. Met zijn grote bril en smooth voice liet Leon Bridges zijn strakke dansmoves zien; iets waar de gemiddelde festivalganger nog iets van kan leren. Opeens vloog er hoog over het publiek een ooievaar, terwijl Leon zong hoe de Texas Sun onderging. Het mocht zo zijn.
Jessie Ware
Vier achtergrondzangers kwamen met een balletachtige dans op, waarna Jessie Ware haar plek innam. Een act met discobeats en ballads, waarin elk nummer een strakke choreografie had. Tijdens het optreden kwamen ze nauwelijks van het aparte vierkante platform af dat op het podium stond. Elk detail was uitgewerkt. De dansjes met de achtergrondzangers, de vogue-handgebaren bij het hoofd en de outfitwisselingen: het deed denken aan Madonna. De Two zat vol met springende festivalgangers, die hier de hele avond mee door hadden kunnen gaan.
Alt-J
Het begon donker te worden. Heel donker, als het aan Alt-J zou liggen. Op het scherm waren kaarsen te zien. Wanneer je weet dat de band de dood als inspiratie neemt voor bijna al hun nummers, is de associatie met een dodenwake snel gelegd. Maar niets was minder waar. De melancholische indierock gaf een ideale festivalsfeer en was allesbehalve eenzijdig. De samenzang van de het drietal deed aan een koor denken, wat ook a capella goed wordt ingezet. De sfeerbeelden op de schermen, zoals druppels, een inktvis, vissen en haaien versterkten de dromerige sfeer. Gelukkig niks doods aan.
Foto’s (c) Armelle van Helden
