Nu bijna alle concerten weer stil liggen maakt De Bosuil in Weert van de nood een deugd. Zij organiseren intieme ‘Sit Happens Shows’, toegankelijk voor het wettelijk aantal van maximaal 30 personen. De zaal heeft een normaal een capaciteit van 650 bezoekers, maar voor deze speciale concerten is De Bosuil omgetoverd tot een kleine zaal met de sfeer van een huiskamer, inclusief kaarsjes en gezellige vintage lampen. Op zondag 7 december stond Jan Bas ’s middags èn ’s avonds geprogrammeerd. Beide optredens waren uitverkocht; geen wonder want hij is al bijna 15 jaar frontman van de Belgische blues band Rusty Roots. Daarnaast zong hij soundtracks in van onder andere ‘Safety First: The Movie’ en de Belgische documentaire serie ‘Paradise City’. Met de Starman Band tourde hij vorig jaar door België. Wie had toen kunnen denken dat 2020 zo’n raar jaar zou worden? Maar zowel Jan als de bezoekers van De Bosuil waren blij dat we eindelijk weer mochten. De gezellige podiumsetting sloot aan bij de huiselijke inrichting van de zaal.
Tennessee whiskey
Met 30 man was er natuurlijk een bescheiden, maar niet minder gemeend applaus toen Jan opkwam. Zijn leuke antwoord hierop was: “Wacht maar, straks valt het tegen.” Na twee goede covers (‘Tennessee whiskey’ en ‘She’s better then you’) wisselde hij zijn akoestische gitaar voor een elektrische. Door een klein mankement aan zijn gitaar gebruikte hij een tangetje om te stemmen, dat werkte ook. Van Rusty Roots speelde bij ‘Smiling face’, natuurlijk begon hij ingetogen. Het lichte ruwe randje, en de emotie op zijn stem kwamen in deze ballad mooi naar voren. Bij een aantal nummers moest Jan spieken voor de songteksten, dat voelde soms wat ongemakkelijk aan. Een enkele keer leek het of hij de tekst kwijt was, maar hij zong altijd door. Zijn mooie stem heeft vrij groot bereik, zowel in volume als in toonhoogte. Met respect voor het origineel, gaf hij zijn eigen sound aan covers zoals ‘Fast car’ (Tracy Chapman) en ‘I got the’ van Labi Siffre. Jan speelde niet alleen maar nummers van uiteenlopende artiesten, maar haalde ook zijn inspiratie ook uit verschillende decennia. Hij speelde zelfs ‘In the Getto’ van Elvis, ook dit werd gaandeweg steeds meer een geheel eigen versie. Het einde was mooi klein gespeeld en kwam dichterbij het origineel.
Rusty Roots
Er waren relatief veel Belgische fans aanwezig. Tussen de nummers door maakte Jan af en toe een grapje met hen, zo werd de sfeer nog gezelliger. Natuurlijk speelde Jan een aantal nummers van Rusty Roots, eerlijk is eerlijk: soms miste je de sfeer van de complete band. Dit kwam deels doordat Jan tijdens de nummers geen oog contact maakte met het publiek, terwijl men zo dichtbij zat. Toch, deze bescheiden manier van performen past bij hem. Zodoende wist hij ‘Electrified’ en het groovy ‘Backdoorman’ toch goed neer te zetten. ‘It’s a mans world’ is al talloze malen gecoverd, ieder op zijn eigen manier. Dus ook Jan liet zijn eigen, mooie versie horen. Het werd zijn laatste nummer, maar hij kwam terug voor een toegift.
Wicked games
Eerst speelde hij ‘Wicked games’ van Chris Isaak; mooi ingetogen, op het laatst zelfs breekbaar. Als laatste speelde hij een nummer van een wat onbekendere muzikant: O.V. Wright. Maar bij het horen van de eerste klanken van ‘Lets straighten it out’ was er toch wat herkenning bij het publiek. Zo kwam er aan dit gezellige optreden een einde. Doordat de bar dicht moest blijven, gingen de bezoekers vrijwel meteen weg. Zo was het snel stil in De Bosuil, een onwerkelijke ervaring, want stiekem miste men wel het gezellige napraten met een drankje erbij. Toch waren de bezoekers bij dat een concert bezoek aan De Bosuil weer mogelijk was.