Een leven bestaat uit fragmenten. Die puur zijn. Die uit jezelf komen. Die je wilt delen. Door middel van een karakteristieke stem in songs vol emotie. Wars van muziektheorieën. Een persoonlijke montage van het leven, gestoken in een metaforische hoes. Zoals Ilayda Cicek heeft gedaan op haar EP ‘Montage’. Een gepassioneerd gesprek over haar eigen leven als inspiratiebron voor pure muziek en voor een mooie kinderfoto als hoes.
ILA (simpelweg de eerste drie letters van haar eigen naam Ilayda) duikt de eerste maal op in 2017, aangeduid als singer-songwriter. Ilayda Cicek schreef haar eigen nummers en trad op met enkel gitaar en haar karakteristieke stem. “Ik schreef toen gewoon wat goed aanvoelde.” Nu heeft ze gezelschap van drummer Cas Kinnaer en gitarist Sam Smeets en “ga ik dieper in op de mogelijkheden die dat biedt. Al is het soms moeilijk om de controle af te geven.” Zoals bijna alle Belgische bands deed ze ook mee aan de ‘Rockrally’ en de ‘Nieuwe Lichting’. “Zuiver om mij artistiek te kunnen plaatsen en of ik daarin vooruit ging, met de band erbij.” Niet voor commercieel succes. “Als ik airplay krijg, dan is dat mooi meegenomen, maar het is geen doel. Ik wil gewoon vooral veel spelen en een vaste fanbase, ook al is die klein, lijkt me gewoon geweldig.”
ILA ís zeer persoonlijk Ilayda. “Ik schrijf over ervaringen, over mensen die ik ontmoet. Schrijven heb ik gewoon nodig. En mijn gitaar is daarbij een verlengstuk van mij.” En, dat voeg ik er zelf aan toe: haar stem, haar kenmerkende stem: rauw, donker, ietwat nasaal. You love it or you hate it. Alhoewel ik dat laatste niet zo geloof…
De EP ‘Montage’ uit 2019 is een rode draad wat de afgelopen jaren is gebeurd in haar nog jonge leven (23 jaar), een soort tijdlijn. “ ‘Twenty two’ is geschreven op de dag dat ik 22 ben geworden. Het gaat over een periode waarin ik stil stond en alles langs mij heen gewoon door ging. ‘Chemicals’ over de liefde”. Lachend “typisch, hé… Ik zou ook niet kunnen schrijven over iets dat mij niets doet.”
De songs beginnen thuis, in haar eentje. “Daar creëer ik een rode draad met tekst en structuur, en daarmee ga ik naar de jongens. Dan ontstaat de echte wisselwerking. Die heb ik ook nodig, die dynamiek.” De drie muzikanten hebben daarbij eenzelfde duidelijke mindset: “We willen het minimalistisch houden, rauw en puur.” Daarvoor werd ook producer Bert Vliegen benaderd, die ook Fornet en Whispering Sons had gedaan. “Hij wilde niet veel toevoegen aan de nummers. Want hij vond ze zo mooi als ze juist rauw en puur zouden blijven. Ik vind dat het mooi is gelukt. Ik ben er blij mee.”
Ilayda’s montage van haar werkelijke leven ligt op een kruispunt van oost en west. “Ik ben in België geboren, maar van Turkse afkomst. Mijn vader is in 1991 naar hier gekomen en er werd thuis bijna alleen Turkse muziek afgespeeld. Later ben ik zelf op zoek gegaan naar Engelstalige artiesten.” Ze noemt zeker Scout Niblett, en ook PJ Harvey, met wie ze vaker wordt vergeleken, hetgeen voor haar meteen ook een compliment is: “Haar album ‘It’s up to Emma’ is geweldig.” Maar ook de traditionele Turkse zanger Erkin Koray is belangrijk voor haar geweest. “Ik heb als kind niet naar Turkse muziek geluisterd en van me afgeschoven, maar nu is het eerder een noodzaak. Ik voel een diepe connectie met de teksten en instrumentatie.”
Het lijkt alsof ze muzikaal haar combinatie oost-west heeft gevonden. Cultureel is ze meer zoekende. “In Turkije zijn wij Belgen, in België zijn wij Turken. Ik schommel er tussenin. Maar ik vind dat wel okay, want ik haal daar veel inspiratie uit. ‘Kismet’, het eerste nummer van het album, gaat daar juist over. Vertaald betekent het ‘Lot’, en handelt over de verwachtingen die de Turkse en Belgische gemeenschap hebben. En waar ik niet allemaal aan voldoe. Vanuit de Turkse traditie heeft een familie al voor de geboorte een heel traject voor je uitgestippeld Maar ‘they’ve sealted their faith isn’t mine’ zing ik in ‘Kismet’. Gelukkig hebben mijn ouders mij juist vrij gelaten. Daar ben ik hen ook heel dankbaar voor.” En muzikaal? “Ik schijn volgens Sam onbewust oosterse toonladders te gebruiken.” Ze lacht. “Ik zou het eerlijk gezegd zelf niet weten. Maar in het laatste deel van ‘In Vain’ zitten Oosterse invloeden, mooi ingekleurd door de drums van Cas.”
‘Montage’ is een mooi en puur album. Maar ILA oogt bescheiden. “Ik vind het moeilijk om zondermeer trots te zijn op het album, maar ben zeker trots op de vooruitgang die ik heb geboekt als songwriter en gitarist. Maar ik ben nog lang niet op het punt waar ik wil zijn.” Met Bert Vliegen wordt gewerkt aan een tweede EP, waarbij haar werkwijze al iets is veranderd: “Ik denk nu meer na over de structuur, de opbouw, de dynamiek; het volledige plaatje, dus.”
Een mooi en puur album hoort in een mooie en pure hoes, “want het is ook een verlengstuk van je werk.” Een kleine meid, met een rode veeg op en vooral ook rond haar mond, nieuwsgierig met grote, donkere ogen net naast de camera kijkend. “Dat ben ik, toen ik klein was. Ik had zelf stiekem lippenstift opgedaan. Mijn moeder zag dat, had nog wat mascara opgedaan en een foto gemaakt.” De metafoor is prachtig: “ ‘Montage’ gaat over een periode in mijn leven. En als kind heb je heel veel verwachtingen en verlang je ernaar om groot en volwassen te worden. Die hoes representeert dat.” Nu ben ik oud (23 !), heb geleefd en bepaalde dingen meegemaakt. Was het als kind waard om ernaar te verlangen ouder te worden…?
Het antwoord? Ik heb daar expres niet naar gevraagd, heel bewust. Een open einde waarin iedereen zijn eigen antwoord kan zoeken. En dat zal ILA ook doen. In volgende albums zullen we steeds dichter bij het antwoord komen, zonder deze ooit te bereiken, gelukkig.
Foto’s (c) Francis Vanhee
