Wat doet deze vreemde tijd met de mens? Met zijn gevoel, zijn gedrag, zijn muzikale voorkeur? Het aantal Spotify luisteraars voor Illuminine is sinds de uitbraak van Corona in ieder geval gestegen. En Kevin Imbrechts, de man achter deze muziek vol donkere, verstilde pracht, krijgt in zijn Belgische dorpje berichten van over de hele wereld. “De mensen vinden geborgenheid in de muziek van Illuminine.” Een gesprek met Kevin, met vele dimensies, vanachter het platte scherm van onze laptops.
Bij Illuminine draait alles om gevoel. “Voor mij is muziek de beste vorm van therapie. Geen harde beats, maar een geruisloze uitlaatklep, waarmee ik mijn gevoelens de vrije loop laat gaan.” Een donkere periode leverde drie jaar geleden het meest recente album ‘#3’ op, “representatief voor wie ik toen was.” Het donkere is zelfs een voorwaarde voor Illuminine: “Ik kan niet schrijven als ik me vrolijk voel. Daarom is het schrijfproces nu ook wat moeilijker. Ik voel me beter tegenover vroeger. Wat als mens natuurlijk wel goed is,” een kleine glimlach. Hij werkt ondertussen wel aan album ‘#4’, “Maar ik weet nog niet hoe die gaat klinken”.
Dat komt niet alleen doordat hij positiever in het leven staat, maar ook door andere, zoals hij het zelf noemt “fijne projecten.” Zoals een soundtrack maken voor een boek. “Ik vijf nummers schrijven die de mensen kunnen beluisteren tijdens het lezen.”
Film en muziek zijn voor Kevin een cyclische twee-eenheid. Enerzijds werkt hij vanuit beelden naar muziek; zoals in soundtracks voor series en films. “De beelden en de karakters zijn de leidraad en geven mij de inspiratie. Bij een album werkt dat anders. Daar heb je geen beelden en maak je je eigen wereld en verhaal. Je begint dan met een wit blad, …. Of eigenlijk een zwart blad, en daaraan kun je je gevoel hangen.”
En anderzijds werkt hij ook van muziek naar beelden. Want hoewel Illuminine een muzikale wereld schept waarin je je eigen verbeelding kunt laten leven, biedt Kevin ook prachtige video’s bij zijn nummers. Die je verbeelding echter niet indammen, maar eerder een extra, vierde dimensie bieden. “Een mooi dekentje over het nummer, zodat de luisteraar zich geborgen voelt; een totaalplaatje.”
Omdat “Ik zelf moeite heb iets te creëren met beelden.” het geval was, werd filmer/kunstenaar Francesco Fabris gevraagd om voor elk nummer van ‘#3’ een video te maken. Dit leverde een filmisch gevoelsschilderij op, geschoten in Maleisië en IJsland. Dat laatste land is langzaamaan voor Kevin en Illuminine een tweede thuis geworden. ”De mensen zijn er aardig en bescheiden. Dat ligt ook in mijn karakter. De natuur is er geweldig en inspirerend. En de muziekscene is heel uitdagend: zowel frisse elektronica, alsook folk.”
De kennismaking met IJsland klinkt als een sprookjesboek. “Ik heb vanaf mijn zestiende muziek geschreven zoals Illuminine.” Na zijn studie kroop hij de studio in om al die nummers af te kunnen maken. “Ze waren zo betekenisvol voor mij dat ik ze wilde laten afmaken door iemand waar ik tegen op keek en me ook muzikaal had beïnvloed.” Het resulteerde in een berichtje naar… Sigur Ros. In de studio in Reykjavik “vielen alle puzzelstukjes samen.” Kevin is daar nog steeds heel dankbaar voor: “dat die bal is gaan rollen en dat ik nu na vijf jaar nog steeds muziek kan maken en mijn eigen ding kan doen, onafhankelijk van wat er in de muziekwereld gaande is.“ Hij houdt het graag klein en overzichtelijk: “Ik leef zelf ook in een klein Belgisch dorpje, een beetje IJslands. Een klein bubbeltje waarin je leeft en alles goed kent en daar je diepgang in zoekt. Daar haal ik mijn inspiratie uit: ‘Het leven rond de kerktoren’, zoals wij in België zeggen.
Illuminine ís Kevin Imbrechts: “Ik bepaal alles van begin tot einde. Mijn muzikanten spelen op plaat alleen de instrumenten die ik zelf niet kan, zoals viool en blazers.” Live krijgen ze meer ruimte. “Dan geef ik het uit handen. Hier is mijn kindje, doe er mee wat je wilt. Doe het verschillende kleertjes aan.” Dat loslaten was in het begin wel moeilijk. “Maar nu heb ik het vertrouwen, het zijn super muzikanten waar ik al vijf jaar mee samen speel.”
Illuminine maakt een soort soundscapes (“Ik ben eigenlijk meer een sfeerbeheerder…”). De titels geven het gevoel van het nummer aan, of passen fonetisch. In enkele nummers wordt ook gezongen, als een extra toevoeging in zanglijn en klank. “Ik luister naar heel veel artiesten, folk vooral. En als ik denk dat een bepaalde stem goed zou passen bij een nummer, dan contacteer ik die artiest.” Zo is ook de samenwerking met Hannah Corinne tot stand gekomen, woonachtig aan de lege, ruige Westfjorden van IJsland. “Het was echt de perfecte stem voor een paar nummers die ik had liggen.” Hannah schreef de tekst, op Kevins melodielijn. Deze is voor hem het belangrijkste, als een instrument. “Ik luister altijd naar de melodie, bijna nooit naar teksten.” En Kevin heeft nog ideeën genoeg: “Ik heb een nu lijstje van 10-20 artiesten, stemmen, waarnaar ik ooit nog wel een berichtje naar zou willen sturen.”
Na vijf jaar Illuminine zit de evolutie niet in de manier van werken (“Nog steeds in mijn kamertje met mijn gitaar”), maar vooral in de beheersing van de techniek. “Als ik iets wil laten klinken als een laatgotische kathedraal, dan weet ik nu aan welke knopjes ik moet draaien.” Van Sigur Ros heeft hij vooral het oneindige focussen geleerd: “Elk detail in een nummer is belangrijk. Dat maakt het geheel zoveel mooier.” Naast Sigur Ros komen de andere inspiratiebronnen uit een meer onverwachte hoek: van Buckethead (“als cultgitarist”), James Hetfield (“Die heeft me gitaar leren spelen als puber”) via the Cure (“Hun gitaarsound is eigenlijk de Illuminine sound”) naar de donkere kantjes van de new wave. “Ik luister ook naar harde, intense muziek. Maar luisteren is iets heel anders dan gevoelens uiten. Het is mijn tweede natuur geworden om die te uiten in heel geborgen muziek.”
Als Illuminine inderdaad therapie is, dan werkt deze heel goed voor Kevin. Hij oogt content. “Ik doe waar ik me goed bij voel, ben onafhankelijk. Mijn droom is om mijn leven, dat ik nu heb, gewoon verder te zetten. Dat ik mijn werk heb (bibliotheek, lekker rustig, past goed bij mij) en mijn tanden zet in projecten die ik heel graag doe. En platen kan maken tot ik erbij neer val. Er gaat niets boven het gevoel van een nummer schrijven.“ Als de soundtrack van een tevreden ziel…
Foto’s (c) Desiree Rousseau
