Multi-instrumentalist Ron Coolen schreef zelf de muziek voor zijn debuutalbum ‘Rise’. Op ‘Rise’ twaalf nummers variërend van prog en classic hardrock tot aan heavy en zelfs trash metal. De start van opener ‘Big Devil Data’ is een beetje troebel, maar dat mag bij de old school hardrock. De bekende stem van Keith St. John (onder andere Burning Rain) past er goed bij. Het gitaarspel is zo nu en dan aangenaam gillend, de ritmesectie is steady. Het strakke einde is vrij onverwacht, maar prima gekozen door de in Venlo geboren muzikant.
De aparte maar leuke start van ‘White Summer’ is veel elektronischer dan je zou verwachten bij (hard)rock. Er zijn wat gesproken woorden, dit klinkt compleet vervormd. Als de rock erbij komt, is dit vrij langzaam. Een vleugje Oosterse sound geeft een ongewone, maar fascinerende combinatie. Het ruwe randje op de stem van Keith is heerlijk. De opbouw naar het eind is gaaf.
Bijna non-stop volg ‘Too late to surrender’, je hoort gesproken sampling van onder andere de politie en Donald Trump. Dit nummer vertelt het verhaal over Stephen Paddock. Tijdens een festival in 2017 in Las Vegas schoot hij 58 mensen dood en verwondde er bijna 900. Ron heeft dit nummer aan de slachtoffers opgedragen. Als je echt naar de tekst luistert, hebben de woorden nogal impact. Tijdens een klein gespeeld stukje is er gesproken sampling, gevolgd door een bijzondere opbouw naar het einde.
Hoewel de structuur van de nummers soms wat voorspelbaar is, heeft ieder nummer leuke details en verrassingen. Er is duidelijk aandacht besteed aan hoe elk nummer eindigt. Geen saaie fade-outs, maar je hoort steeds een goede opbouw naar het einde. Er is aangenaam veel gitaarwerk te horen. Deels door Ron, deels door diverse gastgitaristen.
In ‘Ashes to Ashes’ en ‘Paradise’ komen de prog-elementen naar boven. Deze nummers gaan over de grote branden in Californië die eind 2018 woedden. ‘Paradise’ heeft een mooie, rustige start waarin licht klassieke elementen in verweven zijn. Weer maken de teksten indruk. Door het aantal herhalingen en de manier waarop de zang vervormd klinkt, gaat de impact deels verloren, jammer.
Ron houdt van trash metal en dat is terug te horen in ‘Kill Kill Kill’. De melodie is met vlagen ondergeschikt aan het hoge ritme. De dynamiek in het drummen blijft bijna constant bewaard. Deze heerlijk metal zal voor sommige hardrockliefhebbers misschien iets te veel zijn van het goede. Het vormt een groot contrast met de vorige nummers. Er zijn gave wendingen in tempo en volume, bovendien hoor je veel gitaarwerk. Sam Walters heeft de leadzang, dit wordt aangevuld met enkele gave grunts.
In het korte, instrumentale ‘Rise’ is er heerlijk snel toetsenwerk. Dit nummer en ‘Stories’, waar Chris Clancy de leadzang heeft, sluiten waarschijnlijk wat beter aan bij de liefhebbers van hardrock. Een aantal van zijn zinnen grunt hij gaaf.
Ook in ‘From your mouth’ is de metal aanwezig, het ritme is af en toe super strak. Er klinken enkele lichte elementen tussen het zwaarder werk. Ook hier is Chris verantwoordelijk voor de zang en de grunts. Het gitaarwerk is om van te smullen. De opbouw naar het einde is zeer goed. ‘Selfishness’ start uiterst rustig, je hoort invloeden uit India. De stem van Göran Edman heeft een klassiekere sound, toch past zijn stem ook bij de rockende delen. Je hoort niet alleen gaaf gitaarspel ook de toetsen komen ruim aan bod. Ook dit laatste nummer eindigt mooi.
Er zijn soms best veel laagjes in de muziek, die niet altijd volledig tot uiting komen. ‘Rise’ voelt niet helemaal als één geheel, maar meer als een album in verschillende delen. Met dit prima debuut heeft Ron zijn veelzijdigheid laten horen. (8/10) (RC Music)
