Vanaf 2011 manifesteert de Rotterdams/Tilburgse band The Kik rond stijlicoon en frontman Dave von Raven zich steeds nadrukkelijker in de Nederlandse popscene. De band wordt flink geholpen door het uitgesproken jaren ’60-imago dat ze zichzelf aanmeten. Beatmuziek is dan ook de beste manier om de muziek van The Kik te omschrijven. Onwillekeurig doet de band menigeen denken aan de roemruchte beatband The Cards (Jiskefet), die van zich deden spreken met het topnummer ‘Suzie’.
Daarnaast zien we de band opvallend veel in programma’s als ‘De wereld draait door’, waarin de band een periode lang maandelijks bekende hits ‘hertaalde’ naar het Nederlands. Dit legde de band zeker geen windeieren als het gaat om bekendheid bij het grote publiek. Na een eigen heruitgave van Boudewijn De Groot’s ‘Voor de overlevenden’ & ‘Picknick’ en een samenwerking met de in 2015 overleden protestzanger Armand heeft the Kik zich tot nu toe vooral geprofileerd als een sixties retroband.
Met het nieuwe album ‘Jin’ komt daar een einde aan. De band richt zich nu chronologisch een decennium verder in de tijd, en gaat nu haar inspiratie halen uit de jaren 70. the Kik introduceert op ‘Jin’ de analoge synthesizer. “Alles goed en wel hoor om in de sixties te blijven hangen, maar op een gegeven moment was de inspiratie om daar in door te gaan wel op”, luidt Dave’s oordeel. Ze hadden als band stijlbewust kunnen zeggen: “Synthesizers zijn geen sixties”, maar dan hadden ze zichzelf tegengehouden. Dan kom je nooit verder.
Op het album dat op Valentijnsdag zal verschijnen staan 11 nieuwe nummers van wel wisselende kwaliteit. Gemene deler is dat er inderdaad een zeer prominente rol is weggelegd voor de synthesizers. Voor vernieuwing moet je niet zijn bij the Kik, wellicht voor hernieuwing, en ook wel voor humoristische, in ieder geval leuk bedoelde teksten. Wat wederom als een paal boven water staat is dat The Kik goed is in het maken van popliedjes. Een duidelijke kop en staart hebben ze zeker. Degelijk in elkaar gezet, dat is het.
Door nummers als ‘De Gouden Wok’ met een tekst als: “Zijn naam is Kees, hij eet geen vlees” moet the Kik het niet hebben van de hoogstaande proza. Het tempo ligt lekker hoog, de samenzang is prima zoals we van de band gewend zijn. Het is een geinig nummer, leuk, beetje lollig, maar echt goed? Nee. ‘Alle tijd van de wereld’ is een volledige Klein Orkest pastiche. Wederom goed uitgevoerd, maar op geen enkel moment geloof je The Kik. Het blijft een verkleedpartij, die op alle terreinen wordt doorgevoerd. Amusement dan wellicht? Dat zeker.
Met ‘De grote baas’ covert the Kik een van de grootste Deutsche Welle-hits uit de jaren ’80. Peter Schilling’s ‘Major Tom’ wordt vrijwel letterlijk hertaald en voegt dus zowel muzikaal als tekstueel niets toe aan het origineel. Die spoelen we snel door. Eigenlijk is openingstrack ‘Angela’ uiteindelijk nog het leukste nummer op het album. Lekker woeste synths en zo’n typische niets aan de hand verliefd op Angela-tekst. Het nummer doet in feel, tekst en muziek sterk denken aan de eerder genoemde Jiskefet-hit ‘Suzie’, in uitvoering van the Cards.
Goede productie overall, daar is niks op aan te merken, en de band zal ongetwijfeld wel weer goed gepusht gaan worden door Matthijs van Nieuwkerk en de DWDD-redactie, die steeds weer blijk geeft van een heel klein adresboekje als het gaat om muzikale gasten. The Kik komt er dus wel weer met dit album. Geen zorgen. (6/10) (Excelsior)