Wie het over the Waterboys heeft kan niet om Mike Scott heen. De Schotse filosoof en
literatuurwetenschapper is de oprichter en gedurende het lange en somtijds tumultueuze leven van de band de enige constante factor. The Waterboys hebben veel verschillende muzikale paden betreden, tussen de in de post-punk gewortelde “Big Music” van de beginperiode tot de soulvolle rock van ‘Where the Action Is” uit 2019 liggen talloze uitstapjes naar Keltische folk, poëzie en country. Hoewel de hoogtijdagen van the Waterboys onmiskenbaar in de jaren 80 van de vorige eeuw lagen is Nederland de band nog niet vergeten getuige de 3 uitverkochte shows in respectievelijk Den Haag, Nijmegen en Tilburg tijdens de huidige Europese tour.
Doornroosje was al weken uitverkocht. De zaal zinderde van verwachtingen. Kwieke vijftigers voerden de boventoon in het publiek. Rond half 9 werden de zaallichten naar beneden gedraaid en zwol Ennio Moriccone’s ‘Frank’ aan om the Waterboys het podium op te begeleiden. The Waterboys anno 2019 is een uitgebreide band met keyboards, drums, viool, bas, achtergrondzangeressen met als stralend middelpunt Mike Scott op gitaar en zang. Scott is duidelijk ouder geworden, tanig en mager, nog geaccentueerd door zijn loshangende spijkerpak, grijze manen en oversized stetson. Hiermee is hij een beetje de levende verschijning van de vogelverschrikker op de hoesfoto van ‘Modern Blues’ uit 2015. Maar onder dat uiterlijk klopte nog steeds een hart vol van het heilige vuur van de rock ’n roll.
Mike Scott’s stem had niet onder de jaren geleden. Krachtig en zelfverzekerd leidde hij de Waterboys langs een staalkaart van hun rijke oeuvre. Van de rijke folksound van ‘Fisherman’s Blues’ via de “Big Music” van hitalbum ‘This Is the Sea’ naar de soul, country en rock van de meest recente periode, alles werd met evenveel vuur gespeeld. Al waren de pauzes tussen de nummers soms wat lang, het werd met liefde vergeven zo gauw de band begon te spelen. Gedreven door de viool van oudgediende Steve Wickham was de gloedvolle Keltische folk van ‘Fisherman’s Blues’ een eerste hoogtepunt van de avond. ‘Old England’, waarin Scott de teloorgang van het Britse Empire bezong kreeg met de Brexit een nieuwe lading. De sax van Anthony Thistlethwaite uit het origineel werd vol vuur vertegenwoordigd door de elektrische viool van Steve Wickham. ‘Nashville Tennessee’ vertegenwoordigt the Waterboys anno 2019 misschien wel het allerbeste: Bluesy, verhalend en catchy tegelijk.
In de break gaf Mike Scott keyboardspeler Brother Paul alle ruimte om te soleren op zijn Hammond, van Wilson Pickett soul tot de hardrock van Kiss. Het tweede deel van de set opende met ‘This Is the Sea’ maar dan in een verstilde country uitvoering waarin de zeggingskracht van het origineel fier overeind bleef. Zelfs een valse start van Mike’s gitaarwerk in ‘Man What a Woman’ kon de betovering niet verbreken. De pulserende riff, de vioolsolo, Mike’s stem, maar vooral de tweede stem van Jess Kav stuwden het lied naar grote hoogte.
De als ode aan Cream-drummer Ginger Baker aangekondigde ‘Blues For Baker’ was een beetje een overbodig lang uitgesponnen drumsolo die even de vaart uit de show haalde. Met het heerlijk stuwende ‘We Will Not Be Lovers’ pakte the Waterboys de draad weer op. ‘November Tale’ kreeg een tot het bot uitgeklede versie met Mike op akoestische gitaar en Brother Paul’s tweede stem waardoor het lied alleen maar aan intensiteit won. Een show van the Waterboys is niet compleet zonder het epische ‘Whole Of the Moon’, hét prijsnummer van de band uit de jaren 80. Groots en meeslepend namen band en publiek afscheid van elkaar in het samen gezongen refrein.
Het zwaartepunt van de carrière van the Waterboys mocht dan wel in de jaren 80 van de afgelopen eeuw liggen, de band doet er anno 2019 nog steeds toe. Nummers als ‘Whole Of the Moon’ en ‘Old England’ bleven relevant terwijl nieuwe nummers als ‘Where the Action Is’ fris en urgent klonken.
