Er waren dit jaar een aantal dingen veranderd op Lollapalooza Berlijn; zo was Der Grüne Kiez 2019 verplaatst richting het Main Stage South en was er een klein maar fijn nieuw podium bijgekomen: de Weingarten. Hier stonden dit jaar de artiesten die minder bekend, maar niet minder goed, waren. Het beloofde weer een spannend festival te worden.
We begonnen de zaterdag met Tom Walker, op de North Stage. Tom was in een romantische bui; hij vertelde dat hij recentelijk zijn vriendin Annie ten huwelijk had gevraagd en dat zij perfect was. Vervolgens zette hij ‘Leave a light On’ in, geschreven voor zijn grote liefde. En die liefde was voelbaar; een dromerig liedje vol overgave.
Van Tom gingen we door naar Sigrid, die al vroeg op de dag op de South Stage stond. Bij ‘In Vain’ leek de Noorse zangeres de juiste snaar te raken; de jonge meisjes die zich bij het podium verzameld hadden, zingen met serieuze gezichten mee. Steeds meer mensen kwamen naar het podium: Berlijn werd eindelijk wakker!
Bij Pale Waves troffen we een ander publiek aan, meer alternatief. Ook de wietlucht in het publiek markeerde een andere sfeer. De bijna volledig in het zwart geklede band oogde ontspannen, zangeres Heather Baron-Gracie reageerde actief op het publiek. De dreamy pop muziek hield het publiek in zijn greep: “You look so cool standing there.”(Lyrics: The Tide)
Daarna was er Duitse rap. Duitse rap? Ja, en hoe! Rapper Daniel Ebel is een wordwizard en hij bediende het publiek bij de South Stage dan ook met slimme, vindingrijke teksten zoals tijdens de hit ‘Zeitumstellung’: Endlich Zeitumstellung zu nehmen! De spiegels op het podium dreunden vrolijk mee op de vette bass. Naast slimme woordspelingen uitte Dendemann ook een politieke boodschap; “Nazis raus” en “Denn der Schweiger, der merkelt und die Merkel schweigt.” Daniel Ebel had gelijk toen hij zong: “Ich dende, also ich bin” – het publiek werd keihard overtuigd van zijn aanwezigheid!
Op het Alternative Stage waren ondertussen de jaren 80 teruggekeerd met Roosevelt. De band opende met ‘Take me Back’; hoge tonen, synthesizer, rook op het podium en een echo op de stem van zanger Marius Lauber, het werkte hypnotiserend. Echte festival-muziek. Ook ‘Losing Touch’ begon met een synthesizer, maar mondde uit in een refrein dat meer gitaarwerk bevatte. Lauber had genoeg energie en sprong ook tijdens het nummer ‘Colours’ het hele podium over. De jaren 80-vibe werkte aanstekelijk en het publiek bleef dan ook toestromen.
We kregen ook iets mee van Scooter… een vol Perry Stage waar ALLE bezoekers hun handen in de lucht hadden. H.P. Baxxter speelde met het publiek: ‘Whoomp there it is’ schalde het door het stadion. Scooter was blijkbaar nog lang niet passé.
Courtney Barnett begon haar set voor nagenoeg geen publiek, want Scooter en Billie Eilish waren nog bezig, maar dat scheelde haar niets. Terwijl het regende, zette Barnett ‘Avant Gardener’ in en zo werden we allemaal weer warm. Wat een stem, wat een gitaarwerk, wat een stoere vrouw! Tijdens ‘The City looks Pretty’ zagen we ineens Dave Mudie’s drumstel met de tekst: Tell me what makes you feel good. Kijkende naar het publiek zagen we het antwoord: deze rocky liedjes, Barnett’s rauwe stem en de begeleidende band!
Tegen het einde van dag 1 volgden we gele bandanas en mutsen naar het North Stage voor Twenty One Pilots. Wat een show! De band kwam met fakkels en bivakmutsen het podium op; een statement tegen terrorisme of een gimmick, we wisten het niet. Vervolgens brandde er een auto op het podium en ging het los; ‘Jumpsuit, cover me’! Ook de hit ‘Heathens’ kwam langs en daarbij gingen de bivakmutsen af. Het drumwerk van Josh, voor de gelegenheid met rose haar, was weer legendarisch en zo sloten we gelukkig en voldaan dag 1 van Lollapalooza af.
Foto’s (c) Armelle van Helden
