Het album van Bobby Sparks, toetsenist bij onder andere Snarky Puppy, komt 24 maart wereldwijd uit. Onder de titel ‘Schizophrenia – the Yang Project’ wordt de nietsvermoedende luisteraar maar liefst 20 tracks lang meegenomen op een rollercoaster ride die zijn weerga niet kent. De titel refereert aan een psychiatrisch ziektebeeld. Volgens de Dikke van Dale: schi·zo·fre·nie (de; v) een geestesziekte waarbij normaal denkvermogen wordt afgewisseld met verward denken en dat gepaard gaat met een verkilling van het gevoelsleven.
Om het album te recenseren mocht ik het sinds een paar weken in mijn bezit hebben en ik heb nog nooit zo vaak naar een nieuw album geluisterd alvorens er een recensie over te kunnen schrijven. Bobby Sparks speelt met de luisteraar als een kitten met een muisje. Het album katapulteert de luisteraar van het ene uiterste naar het andere van het muziekuniversum. Dan weer rockt en groovet de band zoals alleen The Revolution van Prince dat kan, dan val je terug naar de jaren ’80 en denk je Frank Zappa te horen met de begeleidingsband van Rick James achter zich. Jazz, Funk, Soul, Rock. Hip Hop, Gospel, Fusion, alles wordt op dit album door Bobby Sparks en een ongelooflijk getalenteerde groep muzikanten onder hoge druk samengeperst tot een amalgaam van het beste dat hedendaagse muziek te bieden heeft. Het resultaat is een dubbelalbum van puur Kryptonite dat zijn gelijke niet kent in de recente popgeschiedenis.
Ja, ik weet het, er zijn recensies over dit album die het hebben over dat er fragmentarisch gewerkt wordt, dat er teveel gesproken ‘interludes’ zijn die niets toevoegen. Toch is dat niet waar. Laat je meenemen in het universum van Bobby Sparks. Dat is niet iets gratuits, daar moet je voor willen werken. Waarschijnlijk wordt iedereen na de eerste keer luisteren op het verkeerde been gezet. Welke soep is hier in godsnaam van te trekken? Het album is heftig, moeilijk, ondoorgrondelijk soms. Neem de moeite om het op je in te laten werken . Er is sowieso een kracht in dit album die je zal dwingen het keer op keer weer opnieuw op te zetten, en dan langzaam maar zeker gaat de grot van Ali Baba open voor de luisteraar. Een rijkheid aan arrangementen, pure power en gevoel die ik nog nooit eerder heb gehoord op een album komt dan als honing uit een bijenraat naar buiten voor de luisteraar om zich aan te laven.
Gillende gitaren, stuwende drums, onstopbare grooves, hitpotente, tracks, donkere hoorspelen, rockende anthems, geile dance, aalgladde soul, het is er allemaal. In overvloed.
Ja, dit is een uniek album, een mindblowing project, waar je als luisteraar moeite voor moet doen om erin te groeien. Nee, ik heb niets op dit album aan te merken, dit verdient alleen maar superlatieven. Een nieuw ‘Sign O the Times’? Ik vind het album zeker net zo goed, zo niet beter. Een beeld in muziek van de nieuwe tijd, het begin van de 21ste eeuw. Nummers over police brutality, Islam, MAGA, het is er allemaal. Het is sterk, overweldigend, bij tijden fragmentarisch, druk, net als de nieuwshows tegenwoordig zijn.
Het album kan wat mij betreft ingedeeld worden bij de allerbeste albums. Juist ja, right up there met ‘Sign O the Times’, ‘What’s Going On’, ‘Nevermind’, ‘Hunky Dory’, ‘Origin of Symmetry’.
Stel je geest open en laat Bobby Sparks ermee spelen, en er uiteindelijk mee aan de haal gaan. Een album dat blijft groeien, waarvan de muziek zich steeds verder vertakt in je geest, je bewustzijn. Een ervaring die ver uitsteekt boven een ‘plaatje draaien’. Bobby Sparks schrijft hoe dan ook muziekgeschiedenis met dit album. (10/10)(Delta)