Paaspop, Metalfest, Pinkpop. De keuze is enorm als het om meerdaagse festivals gaat. Festivals met naam die hun waarde inmiddels hebben bewezen. Boxrock verdient meer. Dit kleinschalige festival is ééndaags en zet voor een tiental uren zaal B-Town in Boxtel op zijn kop. De publiek opkomst was matig te wijten aan de laatste dag zomerse temperaturen, de thuisblijvers hebben zich vergist. In de zaal liepen de temperaturen niet zomers maar naar tropische waarde op.
Wat een heerlijke line-up zonder stille momenten. In de kleine bar waren er akoestische sessies tijdens de change overs op het ‘grote podium’. En wat voor sessies. Met namen als Silke van Esch met begeleiding van Dennis Wels, Zonne van der Pol met begeleiding van Patrick Hoppenbrouwers, Luke van Martin, Kathleen Willems, the Acoustic Bros Brabant en laatst maar zeker niet de minste Stef van den Heuvel. De laatste bekend van de Voice Kids. Deze jongen gaat een een grote toekomst tegemoet. Met muziek van Ed Sheeran maar ook Johnny Cash werd tijdens het festival gehoord. Een heerlijke afwisseling met wat er op het podium gebeurde.
Het podium werd geopend met Stone Office. Een Limburgse band die progressive Rock en Metal brengt. Met invloeden van Metallica, Iron Maiden en Lamb of Gods hadden deze mannen de lastige taak om Boxrock op te warmen. Daar sloegen zij zich goed doorheen en de toon was gezet voor de rest van de dag.
Het vervolg was aan de Waalwijkse formatie Tomahawk. In 2017 wonnen zij de Moller Bandstrijd, een competitie van jong en opkomend talent. Deze band is beide jong en talentvol. Waalwijk heeft al veel goede bands voortgebracht… Beware: the next generation is coming! Daarna kwamen de Lazy Horses. Nou luie paarden waren het zeker niet. Werkpaarden die met de flamboyante Patrick Hendriks als frontman Rock & Roll brachten zoals het hoort. Rauw en vol passie.
Na weer een akoustische sessie te hebben bijgewoond was het de beurt aan The Nailbiters. Vorig jaar zag ik deze mannen voor het eerst op de eerste editie van Boxrock. Toen in een akoustische sessie. Ik vroeg hen toen gaan jullie hier verder mee? Het antwoord was toen meer of minder stellig nee dit was eenmalig. Nou ze hadden gelijk maar wat er nu na een jaar staat. Niets Ed Sheeran of wat dan ook. Keiharde en strakke covers van bands als Metallica, Red Hot Chili Peppers, en Pearl Jam. De twee afsluitende nummers: Johnny be Good van Chuck Berry en Killing in the name van de Rage. Deze jongens hebben bewezen dat ze alles kunnen. Top setlist, top gig.
En dan uit het niets Out of Nowhere. Een vijfkoppige formatie met als frontvrouw Karen Anne Groothedde. Boxrock was hun eerste live optreden. Vorig jaar was er nog niets en nu staat er een band die rockt. Het moet gezegd de energie van Karen Anne is pfffffff…… het geluid van Karen Anne is pfff. De rest topmuzikanten. Dit maakt een band die gezien mag worden.
De afsluiter, goede wijn behoeft geen krans; Zeker voor Eddie Vedder niet, de frontman van Pearl Jam. Voor velen is hij het beste wat Seatle voort heeft gebracht. Rob Tabbers doet het zonder de voor Eddie vertrouwde wijn, maar zeker net zo goed al Eddie. Dé tributeband van Pearl Jam. Sluit je ogen, al zou dat zonde zijn voor de actie op het podium, en hoor Pearl Jam. De gitaren, de bas, de drums, en Rob hadden we al genoemd. ‘Alive’, ‘Black’, ‘Jeremy’ en starten met ‘Release’ was gedurfd. Deze band kon die uitdagingen aan.
Met ‘Porch’ sloot Jeremy een mooi muzikale dag af en een heel leuk festival. Waar we me begonnen eindigen we: Boxrock verdient meer!
Foto’s (c) Rob Verbrugge