Tussen de stoffige parkeerplaatsen en eindeloze horizonten van Idaho beweegt Trevor Powers zich als een moderne troubadour. Na zijn terugkeer in 2023 met het rauwe ‘Heaven Is a Junkyard’ leidt hij Youth Lagoon nu langs de kruispunten van herinnering en mythe. ‘Rarely Do I Dream’ ontstond uit een doos vergeten VHS-banden, gevonden op een zolder waar de tijd stil leek te staan – een archeologische vondst die Powers terugbracht naar paaseieren zoeken, badtijd en achtertuingelach, vastgelegd in gepixeleerde beelden van een vervlogen tijd.
De productie, met Rodaidh McDonald aan de knoppen, verkent nieuwe grenzen. Waar ooit de piano centraal stond, neemt nu de gitaar het voortouw. Erik Eastmans gitaarlijnen snijden door de mix als neonlicht door woestijnlucht, terwijl synthesizers zich opstapelen als de kleuren van een zonsondergang. Het eindresultaat doet denken aan een vervaagde polaroid die langzaam tot leven komt, met arrangementen die zweven tussen folk-traditie en droomachtige elektronica.
‘Gumshoe (Dracula from Arkansas)’ toont Powers op zijn sterkst – zijn stem zweeft als een vreemde radiozender door de nacht, terwijl de muziek western-elementen verweeft met hedendaagse indie-rock. De teksten roepen een wereld op van serveersters die hun schort achterstevoren dragen, paaldanseressen die met dominees flirten, en mannen die playboys onder hun autostoel bewaren. Powers schrijft als een regisseur die Amerikaanse mythologie vermengt met persoonlijke geschiedenis.
‘Lucy Takes a Picture’ schetst personages die leven in de schaduw van benzinestations en afgelegen diners, al mist het soms de rauwe openheid van zijn vroegere werk. De productie glanst hier misschien te veel, waar eerder werk juist blonk in zijn imperfecties. ‘Canary’ vormt een brug tussen verleden en heden, met een uitbarsting die klinkt als een onweersbui boven asfalt – een moment waarop Powers’ ervaring als producer en zijn instinct als verhalenverteller perfect samenvallen.
Toch verliest ‘Rarely Do I Dream’ soms zijn greep op de luisteraar. De oude familiefilms die als inspiratie dienden, creëren een waas die intimiteit in de weg staat. Het album blinkt uit in zijn arrangementen en vertelkunst, maar mist de onderhuidse spanning die Youth Lagoons beste werk zo bijzonder maakte. Waar Powers vroeger zijn angsten en onzekerheden direct aansprak, vertelt hij nu verhalen die meer observeren dan blootleggen.
Dit vijfde album toont een artiest die technisch gegroeid is, maar onderweg iets van zijn ruwe schoonheid heeft achtergelaten. De zanger klinkt zelfverzekerder, maar die zekerheid komt ten koste van de kwetsbaarheid die zijn stem ooit zo aangrijpend maakte. Het resultaat is een zeventig minuten durende rit door een Amerika dat tegelijk echt en denkbeeldig is – een reis die imponeert maar niet altijd raakt.
Powers sluit het album af met een collage van VHS-fragmenten over pianoklanken, waarin zijn kinderstem opduikt: ‘This is Trevor’s story.’ Die laatste minuten onderstrepen wat er op het spel staat: de spanning tussen wie we waren en wie we worden, tussen het vertellen van verhalen en het leven ervan. ‘Rarely Do I Dream’ is een ambitieus werk dat deze spanning verkent, maar niet altijd oplost. Het resultaat is een fascinerende maar niet volledig geslaagde evolutie in Powers’ steeds groeiende muzikale wereld. (7/10)(Fat Possum records)