Het eerste dat opvalt als je ‘Diving Deep Live’ opzet, is de kwaliteit van de opnames. Voila: zo heurt het. Vol, met aandacht voor elk afzonderlijk instrument.
Maar daarvoor koop je geen album van Tori Amos: zelfs op het meest krakkemikkige toestel komen de teksten en composities nog binnen met de slagkracht van de
eerste liefde die je op je benen deed trillen en je deed beseffen dat deze allereerste zoen voor de rest van je leven in het geheugen gegrift zou zijn. Dat geldt zeker voor
de nummers die nu op deze liveplaat zijn vereeuwigd. Het zijn stuk voor stuk zoenen,soms voorzichtig, zacht op een wang, soms onvermijdbaar vol op de bakkes, maar
altijd raak.
Het laatste studio-album van Amos verscheen in 2021: ‘Ocean to Ocean’, een verwijzing naar het feit dat de songwriter zelf in Groot-Brittannië was en haar familie
in de VS, terwijl een pandemie de wereld in haar greep hield en diezelfde wereld met ingehouden adem toekeek toen een woeste menigte het Capitool bestormde. Want
zoals gebruikelijk schuwde Amos ook op ‘Ocean to Ocean’ geen enkel thema: persoonlijke liefde en rouw, maatschappelijke problematiek en politiek – alles komt
aan bod. Amos schreef de nummers op dat album tijdens de lockdown waarin ze ruim een jaar in isolatie leefde. Maar bovenal werden de songs gevormd door enorm
verlies: haar moeder en beste vriendin stierven in 2019.
De opnames op ‘Diving Deep Live’ werden gemaakt tijdens de Ocean to Ocean-tour: je zou kunnen verwachten een hoop tracks van dat album terug te vinden op deze
live-registratie, maar behalve de titeltrack is het vooral een complete terugblik op het enorm rijke oeuvre van Amos.
Om ‘Ocean to Ocean’ er toch even uit te lichten: in de live-uitvoering is het een ruim acht minuten durend stuk geworden met een hoofdrol voor de fretloze bas van muzikaal steun en toeverlaat Jon Evans. Minutenlang verdrink je in het spel van Evans en de piano van Amos. Er zit maar één ding op: sluit de ogen en laat je
meevoeren op het water van die onmetelijke oceaan, de diepte in waarin Amos langzaam, track voor track, haar zielenroerselen met ons deelt, terwijl je voortdurend
heen en weer wordt geslingerd tussen de aandacht voor het pianospel en haar kenmerkende stemgeluid, beiden even indringend.
De openbaring van Amos begint voor de meeste fans in 1992, met ‘Cornflake Girl’.Het is een van de weinige hits op ‘Diving Deep Live’ dat zich uitstrekt van dit vroege
materiaal tot aan meer recenter werk, met keuze uit bekende, minder bekende en regelrechte, bijna onontdekte parels die voor minder ervaren Amos-luisteraars
verborgen bleken. ‘Pandora’s Aquarium’ bijvoorbeeld: het pianospel in het eerste deel dat onmiskenbaar de klassieke scholing verraadt en dan een betoverende
zanglijn, waarbij de vergelijking met een vroege Kate Bush zich opdringt. En dan het dreigende ‘Code Red’ waarin Amos zichzelf naar de ondergang drinkt met ‘A six-
pack of Coke and a bottle of Jack’ – en ook zo klinkt. Alle nummers worden met een ongelooflijke intensiteit gebracht en zonder uitzondering in schitterende uitvoeringen die recht doen aan de oorspronkelijke composities. ‘Spring Haze’, over hoe mensen verstrikt en verstikt kunnen raken in een relatie, verscheen op ‘To Venus and Back’ uit 1999, met een lengte van net geen vijf minuten. Live wordt het uitgebouwd tot een monument van ruim elf minuten. Het verveelt werkelijk geen seconde, integendeel. Dit is meer dan een vertolking van
zielenroerselen: dit is zuiver blootgeven op een podium. Durven blootgeven alsof je alleen op dat podium bent: het is de ware kunst. De foto op de hoes is wat dat
betreft, net als de titel, ook raak gekozen.
‘Diving Deep Live’ zal voor de fans een heerlijk weerzien zijn met een vriendin waarmee je lief en leed kunt delen. Voor anderen zal het een eerste zoen zijn. Maar
wel eentje die je altijd bij zal blijven en zo nu en dan een die je doet trillen op je benen.(9/10) (Decca Records)