Woensdagavond brak de Highway to Hell los toen de rocklegendes van AC/DC in een massaal uitverkochte ArenA het dak eraf speelden. Voor maar liefst twee uur lang bracht de band een indrukwekkende selectie van hun uitgebreide repertoire ten gehore. Het podium was groots opgezet, zonder al te veel poespas, maar met drie gigantische schermen, prachtige belichting en diverse visuele effecten. Bovenaan het podium hing de iconische Hells Bell, die tijdens het gelijknamige nummer majestueus naar beneden kwam.
Voorprogramma: The Pretty Reckless
Het publiek werd voor het hoofdprogramma alvast opgewarmd door de Amerikaanse rockband The Pretty Reckless. Zij kregen een uur de tijd om de ArenA op temperatuur te brengen, wat goed werd ontvangen. De interactie tussen de bandleden en het publiek was energiek en meeslepend. Met veel gitaargeweld en messcherpe, zuivere zang wisten zij de perfecte opmaat te geven voor de rocklegendes die zouden volgen.
AC/DC: De Legendes Zelf
AC/DC hield het simpel en krachtig, met weinig gepraat tussen de nummers door. Het publiek was zeer divers in leeftijden en afkomsten, met veel internationale fans die naar Amsterdam waren gekomen. Velen waren gekleed in rock- en AC/DC-merchandise, wat de sfeer nog meer versterkte.
Ondanks de oudere leeftijd van de bandleden waren zij nog verrassend energiek op het podium en speelden en zongen ze nog steeds op topniveau. Elke keer viel er een korte stilte, waarna de band het volgende nummer inzette. Wellicht om de mannen wat licht te geven, want Brian Johnson was toch wel enkele keren flink buiten adem.
Het stadion was bomvol en overal om je heen flikkerden de rode lampjes van de duivelse AC/DC-oortjes, wat voor een prachtig gezicht zorgde. De absolute favorieten van het publiek deze avond waren natuurlijk ‘Highway to Hell’, ‘Whole Lotta Rosie’, ‘Back in Black’, ‘Shoot to Thrill’ en natuurlijk ‘Hells Bells’. Maar ook de solo’s van Angus Young werden met veel enthousiasme ontvangen en gewaardeerd.
Angus Young: Een Fenomeen
Een van de hoogtepunten van de avond was de lange gitaarsolo van Angus Young, tijdens ‘Let There Be Rock’. Zijn energieke interactie met het publiek was fenomenaal; hij rende over het hele podium en eindigde zelfs op een plateau dat omhoog ging, terwijl hij op zijn rug liggend gitaar speelde. Op dat moment knalde er confetti de lucht in, wat zorgde voor een spektakel dat het publiek nooit zal vergeten. En dat terwijl de band niet echt meer in de topvorm was die ze ooit was. Angus haalde de hoge noten bij ‘Thunderstruck’ niet eens meer, maar goed: de legendarische status van de mannen overtreft natuurlijk deze mankementen.
Encore en Einde
Na een daverend applaus voor de encore, kwam de band terug om ‘T.N.T’ en ‘For Those About to Rock (We Salute You)’ te spelen. Bij het laatste nummer verschenen er meerdere kanonnen op het podium, die na het teken van zanger Brian Johnson met een enorme knal afvuurden. Het concert eindigde met een knallend vuurwerk dat langs het podium de lucht in schoot, een passend einde aan een explosieve avond. AC/DC bewees opnieuw waarom zij tot de absolute legendes van de rockmuziek behoren. Misschien muzikaal op z’n retour, maar de status die AC/DC heeft zal niet snel worden overtroffen.