Ão is een jonge Belgische band die de muziekscene flink heeft opgeschud. Met hun recente album ‘Ao Mar’ spoelden hun warme klanken en speelse ritmes aan op het Europese zand, badend in zowel Engelse als Portugese onderstromen. Breed uitwaaierend voor een opvallend groot publiek en voor enthousiaste critici. Ão verbeeldt op ‘Ao Mar’ alle subtiele schoonheden der zee.
Bert Peyffers zit er relaxed bij. Zichtbaar tevreden én enthousiast. Wellicht komt het door zijn speelplezier in Ão. Een band waar hij deel van uit wilde maken, en wat ook lukte…”Twee jaar geleden had ik ze op een televisieprogramma gezien, ‘De Zevende Dag’. Ik hoorde een geluid waarvan ik dacht: ‘wauw’. Daarin zit heel mijn idee van hoe muziek voor mij vandaag moet klinken. Een mix tussen traditionele stijlen en pop.” Bert twijfelde niet. “Ik zag dat zij van België waren en ook van mijn leeftijd. Toen heb ik hen een berichtje gestuurd: “Als je ooit een percussionist zoekt…”
Even tevoren had Ão een eerste EP uitgebracht. Toen nog enkel met Brenda Corijn (zang) en Siebe Chau (gitaar). “Heel summier eigenlijk. Toen ik erbij kwam zijn we die nummers met percussie gaan spelen, heel akoestisch. Sommige nummers spelen we live nog steeds zo.” Maar niet alleen Bert voegde zich bij Ão. Ook Jolan Decaestecker kwam, om het kwartet vol te maken. “Door zijn komst zit er nu veel meer elektronica in en zijn we meer in het opnemen gedoken. Als je vraagt wat de grootste verandering is tussen de eerste EP en Ão nu, dan is het dat wel. We zijn van een akoestische groep gegroeid naar een echte festivalband, die heel breed gaat in geluid. Daarmee hebben we misschien enkele fans verloren, die juist voor dat akoestische vielen. Maar we hebben er heel veel nieuwe voor in de plaats gekregen.”
Met de groei van twee naar vier leden, groeide Ão ook in creativiteit. “We vroegen ons af wat het zou zijn als we alle vier onze input zouden geven. ‘Ao Mar’ is daar een eerste vertaling van. Het is heel intens, echt ons kindje.” Zo vertelt Bert het ook, als één van de trotse ouders… “We hebben ook geen referenties gehad. Dat ‘we willen klinken als…’ We waren elkaars inspiratiebron en hebben elkaar uit onze comfortzone getrokken. Zo ben ik zelf vaak met een gitaarlijntje afgekomen, terwijl ik helemaal geen gitarist ben. Maar juist omdát ik niet als een gitarist denk. Je moet je dan wel heel veilig voelen bij elkaar, om zo diep te durven duiken.”
Ão lijkt dan ook in heel korte tijd een creatieve en hechte eenheid geworden. Een kwartet waarbij elk lid zijn of haar eigen inbreng heeft. Bert lacht. “Wij zijn eigenlijk alle vier op een bepaald punt mislukt of zo…” Een aparte uitspraak… “Maar ik ga u uitleggen waarom… Zangeres Brenda wilde oorspronkelijk operazangeres worden, maar durfde dat eigenlijk niet goed. Ze is toen de theaterwereld ingetrokken. Een rol spelen voelde voor haar veel veiliger. En ze zingt ook pas drie jaar op een podium… Gitarist Siebe wilde eigenlijk drummer worden, maar mocht dat niet van thuis. Hij is toen klassieke gitaar gaan doen op het conservatorium.“ En tijdens hun muziek- en theateropleidingen hebben Brenda en Siebe elkaar leren kennen. Dat werd de geboorte van Ão. “Ze zijn begonnen met bossanova covertjes. Dat is vervolgens uitgegroeid tot die eerst EP…” En dan hebben we nog Jolan, die elektronica doet en ook nog gitaar. “Die heeft vroeger met Siebe in een stevige rockband gespeeld. Hij speelde gitaar omdat ze dat thuis al hadden, maar vond eigenlijk de versterkers, de knopjes en de effectpedalen veel interessanter. Hij is dus meer doorgegroeid naar iemand die met geluiden bezig is, met soundscapes.”
Gevraagd of er ooit een vooropgezet plan was, reageert Bert heel stellig. “Nee, het is allemaal heel organisch gegroeid. We zijn constant op zoek naar iets waarin we zelf geloven en wat authentiek is. Je moet ons dan ook niet in een coverband steken. We willen juist ons eigen ding doen. En als ik naar mijzelf kijk: ik heb mij nooit verdiept in één specifieke percussie stijl. Ik ben altijd een allegaartje gaan spelen en heb een eigen stijl ontwikkeld. Dat is eigenlijk iets dat wij alle vier doen.” Ook in het beluisteren van muziek doet ieder zijn eigen ding. “Maar we hebben ook muziek die we samen graag horen. Dat is waar onze eigen smaak samen komt. Muziek met elementen die ons onbewust heeft beinvloed. Zo is ons nummer ‘Avó’ voor mij te herleiden op mijn liefde voor Ali Farka Touré”, de Malinese zanger en gitarist.” En voor mensen die graag stickertjes willen plakken op muziek: indie, elektronika, global, folk… Maar eigenlijk past geen enkel stickertje precies bij het unieke genre van Ão.
De teksten komen uit de pen van Brenda, waarbij haar zang steevast als ‘warm’ en ‘sensueel’ wordt omschreven. ”Veel gaat over haar familie, over relaties die ze is aangegaan met vriendinnen, met partners. Haar teksten zijn vaak heel beeldend…” Ze heeft Mozambikaans-Portugese roots en Portugees is haar moedertaal. Een warme taal die ze het meest gebruikt in haar songs. Op drie Engelstalige nummers na is het ‘Ao Mar’ dan ook in het Portugees. “Die taal heeft een klank, die heel bepalend is voor ons. In België noemen ze het zelfs fado, vanwege die taal. Maar fado is veel zwaarder en anders qua stemkleur. Maar het Portugees draagt wel die weemoed in zich, die melancholie.” De typisch saudade: het Portugees gevoel van melancholie, nostalgie en verlangen. “De taal klinkt ook slepend. Anders dan bijvoorbeeld het Engels.” De taal als extra instrument… “We zullen in Engels en Portugees blijven schrijven. Vaak weten we al snel welke taal het best past bij een song. Maar dat is echt buikgevoel. zoals zoveel dingen op deze plaat…”
Zoals ook de titel ‘Ao Mar’ (‘naar de zee’), “een titel die is ontstaan tijdens het proces. We zagen steeds meer linken met de zee: eb en vloed, golven, een ruige zee maar soms ook geruststellend. We zijn ook naar Lissabon en Porto getrokken om beelden te maken.” Het artwork komt ook voort uit de video’s van Michiel Venmans en Jonathan Van Hemelrijck. “Maar wel abstract genoeg om er een eigen interpretatie aan te geven.”
Het album ‘Ao Mar’ heeft in korte tijd hoge ogen gegooid. “We hadden niet verwacht dat het zo snel zou gaan, totaal niet. En dat we zo’n breed en groot publiek zouden bereiken.” De AB Club meteen uitverkocht, een MIA nominatie voor grootste doorbraak… “Ja, van die MIA, dat geloofden we eerst écht niet.” En optredens op Eurosonic Noorderslag in Groningen. “Dat is wel één van onze eerste dromen. Juist omdat het richting buitenlandse bookers gaat. We willen met onze muziek echt naar het buitenland.” Zoals Portugal? ”We hebben al gespeeld in het grote Coliseu dos Recreios in Lissabon, als voorprogramma van dEUS. We werden er al echt goed onthaald.”
Ão heeft dus duidelijk de smaak te pakken. “In januari beginnen we al met een nieuw album. ‘Ao Mar’ is een mooie zoektocht geweest, waarmee we ons op onbekend terrein hebben begeven. Hierdoor hebben we een weg gevonden om de tweede plaat relaxter te gaan opnemen. We hebben een sound gevonden die, denk ik, typerend kan zijn voor ons.” Bert Peyffers verwoordt het goed. En zowel luisteraars als critici zullen het in alle toonaarden zeker met hem eens zijn… Ão verbeeldt op ‘Ao Mar’ alle subtiele schoonheden der zee.
Foto’s (c): Karen Vandenberghe Fotografie (live foto) & Jules Desmet
