De Engelse progband Mostly Autumn trad zondagmiddag 17 december op in De Bosuil in Weert. De support act was de Nederlandse Lisa de Bruijn, alias Liza Weald. Zij omschrijft haar muziek als “bewuste zielenliedjes over zelfliefde en de magie van het leven”. Heel bescheiden liepen Liza, gitarist Thomas Couperus en bassist Ivan Schoelink het podium op. De langaanhoudende woordeloze zang van Liza sloot aan bij de spirituele, mysterieuze muziek van ‘Spirit Song’. Heel zacht bespeelde ze haar (vegan) sjamanendrum van Buffalo Drums. Vervolgens speelde ze akoestisch gitaar. De achtergrondzang van Thomas en Ivan vormden een mooie harmonie met de tedere stem van Liza.
Tijdens ‘Inner Tide’ gebruikte Liza een windgong als instrument, ook dit detail deed ze heel geconcentreerd. Tussen een aantal nummers was er een gitaarwissel. Door het zorgvuldige stemmen vielen er diverse, vrij lange stiltes. Ook als Thomas op elektrische gitaar speelde overheerste dat absoluut niet. De meeste mensen waren stil, zodat de gevoelige liedjes goed tot hun recht kwamen. Voordat ze aan ‘Growing Fiercer’, het laatste nummer begonnen, vertelde Liza dat Mostly Autumn de eerste band was die ze ooit live zag. Toen wist ze als 12 jarige meisje: Dat wil ik ook. Ze bleef in zichzelf geloven, met als resultaat dat ze op deze zondagmiddag mocht openen. Ondanks kleine onzekerheden en imperfecties bij de band voelde je de liefde voor de muziek. Liza Weald mag trots zijn op zichzelf en haar band.
Bijna ongemerkt verschenen de eerste bandleden van Mostly Autumn op de bühne. ‘In for the Bite’ was de pakkende opening. Het eerst stuk werd gezongen door lead gitarist Bryan Josh. Olivia Sparnenn-Josh verscheen vlak voor haar aandeel in de zang op het podium. Ze heeft altijd een mooie outfit aan, en dat was vanmiddag niet anders. Meestal blijft bassist Andy Smith lang in een “hoekje” staan, maar nu liep al tijdens het openingsnummer naar het midden van het podium. De beelden op de beamer pasten bij de muziek, bijvoorbeeld bij ‘Into the stars’ was er een sterrenhemel te zien.
‘Western Skies’ start met Iain Jennings op toetsen en Angela Gordon op dwarsfluit. Je voelde de trillingen van de lage bastonen van Andy. Weer was het gitaarspel van Bryan meeslepend. In de ingetogen delen drumde Henry Rogers passend zacht, daar waar het kon sloeg hij mooi krachtig. Een enkele cimbaal was in de forte (=hard) gespeelde stukken vrij schel van klank. Bryans stem was aan het begin ‘Winter Mountain’ een beetje schor, bovendien zong hij niet helemaal zuiver. In het kleiner gespeeld delen was zijn samenzang met Olivia goed. Je kwam eigenlijk ogen te kort, er was veel te zien. Tijdens de meeste instrumentale stukken danste Oliva. Andy en Bryan stonden regelmatig naast of tegenover elkaar te spelen, je zag ze genieten. Het plezier was bij iedereen te zien. Diverse nummers eindigen plotseling, dat ging bij bijna overal foutloos. Gitarist Chris Johnson en Angela deden in verschillende nummers de achtergrondzang. De stemmen waren overal in harmonie met het geheel.
De meeste nummers die werden gespeeld, staan vaak op de setlist. Zo ook ‘Silver Glass’, dat start met pianoklanken van Iain en dwarsfluit van Angela. De hoge heldere zang van Chris was ook vanmiddag indrukwekkend. Hij werd mooi in het licht gezet, de rest van het podium was donker. Toen de rest van de band bijviel, kwam er meer licht. De tempo-en volumewisselingen werden zeer goed gespeeld. Zowel de intense als de ingetogen delen kropen wellicht bij meerdere fans onder de huid.
Non-stop ging dit over naar gesampelde geluiden van wind. Dit is het intro van ‘The Night Sky’. De samenzang van Bryan en Oliva was goed. Henry drumde met stokken met zachte uiteinden. Angela speelde eerst op een metalen whistle, later op dwarsfuit. Het applaus aan het einde van dit nummer was dik verdiend. Met name de hoge, wat luider gezongen delen was Bryan niet constant toonvast. Maar hij zong en speelde met bezieling. Dat zag je, dat voelde je, en werd gewaardeerd door het publiek.
‘Heroes Never Die’ is een ode aan geliefden/vrienden die er niet meer zijn. De gevoelige zang van Bryan en zijn gitaarspel waren erg goed. Dit nummer werd met enorme passie gespeeld. Dat raakte menigeen, bij een enkeling rolde er een traan over de wang. Bryan speelde steeds sneller, hij zat helemaal “in” de muziek, en was één brok passie.
De toegift startte met het vrolijke ‘I Believe in Father Christmas’ (Greg Lake cover), de bandleden hadden een kerstmuts op. De zang van Bryan was bijna solo, dat ging erg goed! Deze feestsfeer
vormde een mooie tegenstelling met ‘A Spaceman Came Travelling’ (Chris de Burgh cover) wat gezongen werd door Chris. Het publiek was helemaal stil, je hoorde zelfs dat Chris met zijn voet de maat mee tikte. Tijdens het uptempo stuk vroeg hij de fans om mee te zingen, dat deed men. De sfeer werd steeds vrolijker. Vooral ‘Fairytale of New York’ werd een vrolijke boel. Bryan en Chris stond tegenover elkaar, en speelden lachend op elkaars gitaar. Dit was een vrolijke afsluiter van een mooi optreden dat ruim 2 uur duurde.
Foto’s : Daniel Frissen
