‘Strange way of Life’ is na ‘ La Voz Humana’Pedro Almodovar’s tweede Engelstalige film. En net als ‘La Voz Humana’ is ‘Strange way of Life’ een korte film. Dit keer koos Pedro Almodovar voor het eerst om een western te regisseren.
Silva (Pedro Pascal) rijdt, na de woestijn overgestoken te hebben, een klein stadje binnen. Daar ontmoet hij Jake (Ethan Hawke) die nu de sheriff van het stadje is. 25 jaar geleden, toen beiden nog jong en wild waren, waren de twee voor twee maanden elkaars geliefden. Terwijl Silva die twee maanden koestert, wenst Jake deze te verdringen. Maar de aantrekkingskracht is te sterk. Diezelfde avond delen de twee het bed met elkaar. Maar voor Jake was dit eenmalig terwijl Silva zijn vriend herinnert aan het feit dat ze 25 jaar geleden van plan waren om samen een ranch en daarmee de toekomst te delen met elkaar. Maar Jake wantrouwt Silva want hij voelt zich verplicht om achter Silva’s zoon aan te gaan omdat deze ervan verdacht wordt Jake’s schoonzus vermoord te hebben. Silva probeert Jake van die gedachte af te brengen, te kiezen voor een gezamelijke toekomst en het beroep van sheriff achter zich te laten. Als dat laatste onmogelijk blijkt, rest Silva niets anders dan te vertrekken en zijn zoon te waarschuwen. Als Jake hem volgt kan een noodlottig conflict niet uitblijven.
Ondanks de aanwezige westerncodex van a-man-gotta-do-what – man-gotta-do, de fantastische woestijnlandschappen van Almeria, de colt-45’s en de Stetsons is ‘Estrana Forma de Vie’, oftewel ‘Strange Way of Life’ meer een Pedro Almodovar film dan een western. Het blijft toch teveel een decor dat bevolkt wordt door veel mooie, jonge mannen, ontluikende homoseksuele gevoelens en het vinden van een familie, al dan niet surrogaat. Aan het slot van de film waar Jake gewond in Silva’s bed ligt, ontstaat de volgende slotdialoog.
Silva [to Jake]: Years ago, you asked me what two men could do living together on a ranch. I’ll answer you now.
De reden is dan dat de essentie bestaat om voor iemand te kunnen zorgen. Prima tekst voor een familiedrama maar voor een western vormt het eerder een antithese. Uiteindelijk is alles wat naar een western verwijst vooral uiterlijk en dan ook nog eens modieus aangepast door Almodovar die de westerncostuums liet ontwerpen door het modehuis Saint-Laurent.
Er valt wel het nodige te genieten aan ‘Strange way of Life’. Het camerawerk van Jose Luis Alcana is fraai, de muziek van Alberto Iglesias is op momenten prachtig en Pedro Pascal en vooral Ethan Hawke zijn prima op dreef. En in de momenten van ongemak, dat ontstaat doordat de een de romance nieuw leven wenst in te blazen en de ander die er juist een punt achter wenst te zetten, vlamt de film op. Maar door de korte lengte is er te weinig tijd om het drama dat hieruit voortkomt tevredenstellend uit te werken en resulteert het ook nog eens in een te abrupt slot met voor een western tenenkrommende gedachte dat men vooral in de wereld is om goed voor elkaar te zorgen.
De kritieken waren ondanks alles behoorlijk positief over deze korte film. Men loofde de kleuren, het acteerwerk en Almodovar’s moed om zo eigenzinnig om te gaan met dit materiaal. Maar voor mij was het Peter Debruge van Variety die de vinger op de zere plek legde toen hij schreef dat de film “a glorified fashion commercial for Yves Saint-Laurent” was en merkte vervolgens op: “The use of models instead of actors betrays what this really is: a branding exercise, both for Almodóvar and costumier Vaccarello, plus two stars eager to show their allyship.”
Regie: Pedro Almodovar.
Acteurs: Pedro Pascal, Ethan Hawkes, Manu Rios, Jose Condessa, Sara Salamo, Jason Fernandez, Pedro Casablanc, Daniel Rived, George Steane, Erenice, Lohan, Oihana Cueta, Vasilelos Papatheocharis.
Waardering: 5,5.
