Nee, zeker weten doe ik het niet. Maar ik heb er wel een goed gevoel bij. Dat dit gesprek met Gos Rosling legendarisch kan worden. Gewoon op een terras in zijn thuisstad Hasselt. Misschien niet vanwege de uitspraken, hoewel die ook niet mals zijn. Maar omdat later zal blijken dat dit zijn eerste gepubliceerde interview was, juist voor zijn grote doorbraak. Ja, ja… Gos Rosling: de grote toekomst lijkt begonnen…
Vlak voor onze afspraak komt een appje binnen: “Ik zit alvast op het terras aan De Kleine Hal, met een zwarte muts op (de enige met dit mooie weer). Je zult me wel zien.” Dat krijg je als je afspreekt met iemand die nog niet bekend is. Luca van Cruchten, vernoemd naar Luka Bloom, de Ierse folkzanger. Hij zit er inderdaad al, als Gos Rosling… “Ja, het lijkt nu snel te gaan. Drie singles, ‘Crossroads’, ‘Home’ en ‘Birdie’. Een mooie clubtour door Nederland gedaan als voorprogramma van Boaz.” Luca, of Gos, vertelt meteen heel enthousiast, en zo oogt hij ook. “We hadden zelf contact met Boaz opgenomen en hij vond het cool. Eerst enkel één show in Heerlen en daarna werd het uiteindelijk een hele tour. We waren helaas net te laat voor Paradiso. Jammer, want die zaal is voor mij echt iconisch.” “Maar dan heb je wel nog iets om naar toe te leven…”, werp ik hem voor. “Ja, Dat zou inderdaad heel mooi zijn.”
Het gesprek met Luca geeft een inkijk in de lange weg die muzikanten moeten gaan. “Ik maak muziek sinds ik twaalf ben. Meteen zelf gaan schrijven. Want covertjes, die zeiden me niets. Het is juist prachtig om je eigen gevoel uit te drukken in muziek. Ik heb wat bandjes en soloprojecten gehad. Leuke dingen kunnen doen, maar het was hard werken. En het kwam altijd uit op niks…”Een zeventwintig jarige man met muzikale ervaring spreekt… “Artiest zijn is zwoegen, zwoegen en zwoegen. En met een beetje geluk sta je op een mooie plek.” “Zoals nu…” “Ja, ik ben elke keer verbaasd van wat we aan het doen zijn. Een maand geleden mochten we het voorprogramma doen van Jesse Barnett van Stick to Your Guns. Jesse zei meteen: “Man, I am really impressed” Dat zijn wel momenten…“ “Een verklaring?” “Vroeger schreef ik vaak vanuit het standpunt van: die artiest vind ik cool, dus die kant wil ik uitgaan. Terwijl dat een hele foute redenering was. Met Gos Rosling schrijf ik juist heel persoonlijk, met teksten die heel dicht bij het hart liggen.” Het leverde tot nu toe veerien songs op. “Het overkoepelende gevoel is het gemis. Een zoektocht naar wie ik ben, wat ik wil doen.” Persoonlijke verhalen dus. “Zo gaat ‘Crossroads’ over mijn opgroeien. Mijn vader die weg ging toen ik achttien was en mijn moeder, mijn broertje en mij gewoon achterliet. Letterlijk een kruispunt: waar ga ik naar toe? Dilemma’s en keuzes waarvan je achteraf pas weet hoe ze uitpakken.”
Persoonlijke nummers dus, van Luca. Voor een project waarin hij zichzelf Gos Rosling noemt. “Ja, ik bén Gos Rosling. Maar we hebben nu ook een band, sinds gisteren toevallig.” De volgende stap in de carrière van iemand wiens gesprek dus legendarisch gaat worden… “Vanaf eind juni beginnen we met repeteren. Twee-drie maanden drillen, zodat we in het najaar een EP kunnen opnemen.” Zijn selectieproces zegt veel over de toekomst van Gos Rosling: “Samen met mijn manager Michel Ponsart ben ik op zoek gegaan naar bandleden. We hebben nu mensen uitgekozen, waarvan ik denk dat ze zowel als muzikant, songwriter als podiumartiest heel ver kunnen komen.” Luca kijkt tevreden, trots. “Dit is een concept waar ik honderd procent achter sta, een ‘match made in heaven’.“ Project, concept… daar lijkt goed over nagedacht, een man met een visie… “Van opleiding ben ik filmmaker, op Narafi in Brussel. Al sinds heel jong had ik een camera, zo’n analoge VHS. Het visuele aspect is dus heel belangrijk. En, hier ga ik spijt van krijgen, voor mij zien muzikanten er vaak uit als ontzettende nerds…“ “We kunnen het eventueel eruit halen, hoor… “ “Nee joh, laat gerust staan. Maar dat is juist het jammere, dat ze er zo uitzien.” “Wat zoek je dan?” “Ik ben heel fel in de UK popscene. Ook wat zij erin steken qua aesthetics, storytelling en visuele identiteit.“ Het maakt me nieuwsgierig: “En als ik straks, over een paar maanden, naar je kom kijken. Wat zie ik dan op het podium?” Hij antwoord stellig: “Een visuele eenheid, qua kleding sowieso, met visuals op de achtergrond die de nummers versterken… lampen en kleuren die bepaalde sferen geven. En er gaat geen moment zijn dat er geen interactie is. Met het publiek of op het podium tussen de bandleden zelf.” “Voorbeeld?” “The 1975. Die werken per album in een bepaald thema, zowel qua kleur, als stijl, als kleding. Een paar jaar terug hadden ze een volledig eighties album, ‘I like it when you sleep, for you are so beautiful yet so unaware of it’. Dus alles was roze… Een paar jaar daarvoor hadden ze de ‘Seks’ EP wat een postpunk vibe had, dus dat was zwart-wit, die new wave stijl… En dat visuele trekken ze ook door in de nummers: die roze was zeemzoet, maar nog maatschappelijk leuk, en de ‘Seks’ EP was feller, wat viezer, vettiger. Dikke middelvinger naar de maatschappij.” “En ook een knipoog. Dat heb jij ook in je nummers “Ja, het is een manier om te relativeren. Ik vind dat de mensen het leven vaak te serieus nemen.”
Het gesprek is levendig, Luca straalt en heeft er duidelijk zin. En het pintje schijnt ook prima te smaken. “We hadden het zo juist over Gos Rosling die een band formeerde…” “O ja, De nummers die ik nu heb zijn heel folky en melancholisch. Ik ben ze nu aan het herschrijven voor de band. Er komen drums, bas, gitaar en samples bij. Het wordt meer dansbaar. Nog steeds melancholisch, maar met een meer positieve ondertoon: Two Door Cinema Club, Bombay Bicycle Club, Sam Fender, het laatste materiaal van Ben Howard. Maar ik heb ook veel met de eigthies sound: Joy Division, New Order, Genesis, Hall and Oates… “ Ondertussen ben ik toch heel benieuwd geworden naar de kleur die daar bij hoort…”Het gaat heel fel neigen naar roze en zwart… prachtige kleuren.” Hij moet er zelf ook bij lachen, maar geloof me: het wordt echt roze met zwart…
Hij steekt een nieuwe sigaret op. Op zijn handen wordt zichtbaar wat me al eerder was opgevallen. “O dat? Daar staat: ‘niet doen’” De acht letters mooi verdeeld over de knokels van beide handen, maar waarom die tekst? “Ik neem altijd heel impulsieve beslissingen. Ik vond het wel mooi om het erop te zetten.“ “En die naam, Gos Rosling, was dat ook een impuls?” “Nee, nee. Die komt van Bob Ros en Ryan Gosling.” “Die nu Ken speelt in de film Barbie?” “Ja, ik vind het geweldig. ‘Blade Runner’, ‘Drive’, ‘Only God Forgives’. Hij speelt telkens wel in dezelfde sfeer. Het hele thema van Gos Rosling visueel vertaald in film…” “En Bos Ros? Dé Bos Ros?” “Ja, ja,… Happy mistakes, happy mistakes… Hij is zo’n icoon.”
Bob Ros en Ryan Gosling die samen Gos Rosling vormen. Voor minder zou je je tong al breken. Maar hij (Luca/Gos) lijkt het goed voor elkaar te hebben: Deze zomer vier á vijf solo shows waaronder twee maal ‘Genk on Stage’. In het najaar optreden met de band en in het voorjaar een EP uitbrengen. En dan een album in 2025.” We zijn in België dus ontkomen we niet aan de wedstrijden… “Soundtrack en natuurlijk ook de Nieuwe Lichting en Humo’s Rockrally. Met vooraf een try-out in Farrm, als support van Echo Beatty.”
Dat belooft een mooie toekomst. En daarom moesten we er al vroeg bij zijn voor een hopelijk legendarisch gesprek, hier op dit Hasselts terras. Maar hoe ziet hij die toekomst zelf? “In ‘Crossroads’ zit de regel: ‘I won’t grow up, fuck that.’ Het altijd jong willen blijven zijn… juist dat hoop ik nooit te verliezen. De fantasie en het zorgeloze van het leven…” Inderdaad: Gos Rosling: de grote toekomst lijkt begonnen…
Foto’s (c) Germauxvisuals
