Durand Jones, een muzikant en singer-songwriter die geroemd wordt om zijn enorme muzikale talent en afkomstig is uit Indiana, Verenigde Staten, heeft een aanzienlijke reputatie in de muziekwereld. De fusie van klassieke soul en R&B met een moderne twist in zijn groovy tunes is een uitzonderlijke mix die hem onderscheidt van zijn tijdgenoten.
Samen met zijn getalenteerde bandleden, bekend als The Indications, is Jones geprezen om zijn sensationele melodieuze nummers en opwindende optredens. Opgroeiend in een familie met een grote waardering voor muziek, begon Jones al op jonge leeftijd in de kerk te zingen. Dit wakkerde zijn passie voor muziek aan, waardoor hij zich inschreef voor een muziekcursus aan de Indiana University, waar hij zijn huidige bandleden ontmoette.
The Indications, bestaande uit Aaron Frazer, Blake Rhein, Kyle Houpt en Steve Okonski, zijn sinds 2012 bij elkaar, en de release van hun meerdere, door critici geprezen albums heeft hun plaats in de muziekindustrie verder verstevigd. Hun debuutalbum uit 2016, zelfgetiteld zoals de band heet, kreeg van de ene op de andere dag succes, dankzij de betoverende deuntjes en soulvolle melodieën.
De muziek van Jones is niet alleen aangenaam voor de oren, maar ook diep ontroerend. Met thema’s als liefde, liefdesverdriet en sociale rechtvaardigheid raken zijn teksten een snaar bij zijn luisteraars. Durand Jones and The Indications’ moeiteloze mix van nostalgische soulvolle klanken uit het verleden met hun unieke stijl is een frisse wind in de muziekindustrie. Durand Jones en The Indications zonder twijfel tot de beste muzikanten in hun genre van deze tijd. Hun soulvolle muziek en optredens belichamen de ware kracht van muziek in het verbinden en inspireren van mensen. Jones’ reis, van het zingen in de kerk tot zijn razendsnelle opkomst in de muziekindustrie, is een bewijs van zijn uitzonderlijke talent, doorzettingsvermogen en stevige passie voor muziek.
Nu is er dan met ‘Wait til I get Over’ een album van Durand, zonder zijn Indications. Solo dus. Durand Jones heeft een werkelijk uitzonderlijk debuut soloalbum gemaakt. Dit album is een prachtig eerbetoon aan zijn woonplaats Hillaryville, Louisiana. Door het hele album heen brengt Jones een overvloed aan zuidelijke en zwarte ritmes, doordrenkt met rauwe, delta grit en pittige melodieën van kerkspirituals. Het resultaat is dat Jones met dit album een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan het behoud van de zuidelijke muziek en zich heeft gevestigd als een pionier van het genre.
Het album toont Jones’ buitengewone doorzettingsvermogen, dat blijkt uit zijn niet aflatende streven naar perfectie. Hij kanaliseert zijn rauwe passie en vurigheid in elk nummer, onvermoeibaar werkend aan een ongeëvenaard geluid. Op de lead single, ‘Lord Have Mercy’ beschrijft Jones het proces van het maken van de live-band opname, waarbij hij het non-stop spelen van de band en de geleidelijke verhoging van het energieniveau van het nummer tot het bereiken van de gewenste stemming benadrukt. Het nummer bevat indrukwekkende instrumentals van Ben Lumsdaine op drums, Drake Ritter op gitaar, Matt Romy op keyboards, en Glenn Myers op bas, met als hoogtepunt een geluid dat doet denken aan Muscle Shoals – ongehinderd, uitdagend en precies.
Jones mengt vintage gospelcomposities en moderniteit tot een uitzonderlijk nummer in het titelnummer. Hij hanteert een ‘Lining Hymn’ stijl, die de leden van het koor uit zijn geboortestad belichaamt, die de hoeders waren van dit bijzondere muziekgenre. Door elk koorsegment zelf te zingen creëert Jones een meeslepende en viscerale ervaring, die luider en intenser wordt terwijl hij stampt en zwaait tot het couplet ontbrandt van passie, culminerend in de emotionele verklaring: “I’ll hitch on my wings, and then I’ll try the air.”
Als lid van de groep Durand Jones and the Indications heeft Jones grotendeels als deel van een band gewerkt. Met ‘Wait Til I Get Over’ is hij echter sterk afhankelijk van zijn eigen perspectief en drukt hij zich op een gedistilleerde en krachtige manier uit. Het album brengt zowel zijn relatie tot zijn wortels als zijn persoonlijke identiteit over, inclusief zijn homoseksualiteit en zijn opvoeding in een zwarte en landelijke gemeenschap. Indrukwekkend.
Na een paar keer luisteren en jezelf onderdompelen in het geluid ervan is ‘Wait Til I Get Over’ een meesterwerk, dat de emotionele diepte en wortels laat zien van een zo uniek getalenteerde artiest als Durand Jones. Het album getuigt van Jones’ diepe trots om een zoon te zijn van Hillaryville en het landelijke zuiden van Louisiana. Jones’ debuutalbum is een uitzonderlijke prestatie, en de plaat vertelt zijn verhaal in een krachtige, beschrijvende stijl. (9/10) (Dead Oceans)
