Silver Lake geeft haar gelijknamige debuutalbum aan de wereld. Een plaat waarin retro en heden prachtig samensmelten. Waarin Marleen Hoebe en Jesse Koch midden in de continu veranderende wereld staan en beschrijven hoe ze daarmee omgaan. Silver Lake is meer dan een plaat. “In mijn gedachte is het een rustige, dromerige plek, waar je even op adem kunt komen.”
Marleen Hoebe zit er helemaal klaar voor, met een live-verbinding ‘from the seaside’ zoals ze Den Haag zelf wel eens metaforisch noemt. Marleen is open en trots. Directe aanleiding is de zojuist verschenen debuutplaat en de releaseshow, die op 31 maart was in de Melkweg. Eindelijk, zou je haast zeggen… “Ja, de eerste studiosessies waren al in de week dat de lockdown begon. De nummers zijn ook in dat jaar geschreven, op één of twee na, die al wat ouder zijn.“ Maar het wachten van de luisteraars wordt ruim beloond, want het duo mag terecht trots zijn op hun debuut. “Als we muziek maken dan willen we dat het die ene plaat is, die we zelf nog misten in onze platenkast.”
Marleen Hoebe en Jesse Koch kwamen elkaar acht jaar geleden tegen, “in een life muziek café in Amsterdam, waar we beiden een sessie deden. We kregen een relatie.” Marleen lacht. “Eerst de relatie, pas daarna zijn we samen muziek gaan schrijven. Terwijl wij beiden toch al langer bezig waren in andere muzikale projecten.” Het bleek een gouden greep. “We vullen elkaar heel fijn aan. Ik houd van melodieën en teksten uitdenken. Jesse is echt een tovenaar in sounds en productie.” Op het album ‘Silver Lake’ versmelten deze muzikale eigenschappen tot één spannend geheel. Toch schijnt er een Marleen- of Jesse touch te zijn… “Jesse en ik schrijven net vanuit een andere state of mind. Ik schrijf meer reflectief, meer introvert. Jesse is meer extrovert. Die heeft echt een heftige situatie nodig, vervelend of leuk. Voor hem staat dat dan meer op één plek in de tijd. Bij mij blijft het iets meer achtervolgen…” Dus er zijn Jesse nummers en Marleen nummers? “Ja, ’Put me Under’ is duidelijk van Jesses hand. Dat is naar iemand anders toe gezongen. ‘Beaches’ is dan weer meer van mij. Daar zing ik echt over mezelf.” Maar ze haast zich om iets toe te voegen: “Dit gaat puur en alleen over het eerste opzetje, het skelet van het nummer. Dat komt van één van ons vandaan. Afmaken, dat doen we altijd samen. We hebben voor 99% juist heel erg dezelfde smaak.”
Die muzikale smaak ligt deels ver in het verleden. “Op de middelbare school luisterden we vooral naar muziek die voor 1980 is gemaakt.” Dus ver voordat beiden in de nineties waren geboren. “Maar de laatste tien jaar worden we ook steeds meer geïnspireerd door al het nieuws dat uitkomt.” En dat hoor je in de Silver Lake sound. “Dat je niet alleen iets retro wilt, maar dat je het ook een plek in het nu kan geven.” Met een hoorbare voorliefde voor een nostalgisch, retro-gevoel uit de seventies… “Veel muziek uit die tijd is heel organisch, heel harmonieus. Er is een bepaalde oprechtheid in die sound, waardoor wij allebei geraakt worden. Het voelt heel puur.” Dat gevoel is in het onderbewuste van beiden gekropen, maar komt ook fysiek tevoorschijn. “Bij het opnemen gaan dingen toch nog even door een tapemachine of een cassetterecorder heen. En live nemen we ook altijd een Wurlitzer en een mellotron mee. Om het net die vintage sound te geven… Maar of ik echt in de seventies had willen leven?” herhaalt Marleen de utopische vraag… “Als ik een tijdmachine had, dan zou het wel de eerste plek zijn waarnaar ik terug zou gaan. Maar ik onderschat ook niet hoe fijn het nu allemaal is, hoor. Ik heb nu ‘the best of both worlds’: de gemakken van deze tijd en luisteren naar muziek van toen.”
Marleen is een heel prettige gesprekspartner. Ze praat enthousiast en laat ook trots het vinyl zien waarop hun nieuwe album is geperst. In die groeven zit ook hun levenswijsheid. “We schrijven ook muziek om onszelf beter te begrijpen, en de wereld om ons heen. Misschien wel om dingen te verwerken.” Ze praat rustiger, denkt goed na over hun eigen muziek. “Dat ik achteraf pas merk hoe ik me echt voel. En dingen beter begrijp, door er zo diep in te duiken.” Waardoor je de persoon Marleen misschien ook beter leert kennen. ”Ik hoop van wel. Het is belangrijk dat onze teksten eerlijk en oprecht zijn. Ik schrijf ze in eerste instantie puur voor mezelf, maar voel me ook gehoord als achteraf iemand zich er in herkent, als je iemand hebt kunnen raken.”
En dat lukt heel goed op hun debuutelpee, met dezelfde naam als de band: ‘Silver Lake’. Een naam geïnspireerd op de film ‘Under the Silver Lake’ (David Robert Mitchell, 2018). “Een film met dingen die je nog nooit hebt gezien, waarbij je nooit weet wat er nu weer gaat gebeuren. Met gekke karakters en originele gedachtes… Nog dezelfde avond zijn we muziek gaan maken, vanuit het gevoel van die film.” Het werd de aanzet tot de eerste single ‘Under The Silver Lake’” en leidde ook tot de bandnaam. “Die is heel bewust gekozen. ‘Silver Lake’ voelt als een plek waar je heen zou kunnen gaan. Waar je kan komen door naar onze muziek te luisteren… En ‘silver’ heeft ook als kleur gewoon iets integers: wel waardevol maar niet schreeuwerig.”
Waardevol, maar niet schreeuwerig, dat geldt tevens voor hun debuut: Tien gevoelige, vaak melancholische songs, mede geproduceerd door Pieter Vonk. “Met steeds een gevoel van verandering en hoe je daarmee omgaat. De tijdloze onzekerheid over de toekomst.” Een breed pallet aan songs, met het nummer ‘Under The Silver Lake’ als meest typerend voor wat Silver Lake nu is, volgens Marleen. “We hebben beiden de leadzang, en de song komt ook van ons alle twee. Daarnaast vangt het alle dynamische uitstapjes van het album. Je hoort de uitersten in één nummer, als het ware.” Maar haar persoonlijke favoriet is toch wel ‘Beaches’, het nummer met de prachtige video, gefilmd in het cinegrafisch fantastische licht van het Zuid Spaanse Cádiz… “Ik heb een heel simpele reden voor mijn liefde voor ‘Beaches’: Omdat ik me vaak zo voel als in het nummer. Daar voel ik me fijn.” Daar, op een plek, met een gevoel. Tekenend voor de band, voor Marleen en Jesse. Silver Lake: een rustige, dromerige plek, waar je even op adem kunt komen.
