Vorig jaar stond Sem Jansen als zanger/gitarist van Leif de Leeuw band in De Bosuil. Zondagmiddag 26 maart stonden hier dezelfde mannen. Maar met een andere opzet, want de voorstelling ‘Who the f*ck is Britt ?’ gaat over de transitie. In 2018 ging Sem voor de laatste keer als Britt de studio in, om voor de laatste keer haar hoge stem om te nemen. Tijdens de transitie was testosteron nodig, dit hormoon zorgt onder andere voor de stemdaling. Het was afwachten of de zangkwaliteit zou blijven, gelukkig bleef de zang goed! Zodoende kon hij het geplande album, met als titel ‘Uncle Sem’ vier jaar later afmaken. Het podium stond niet alleen vol met instrumenten, maar ook met attributen zoals lampen, een schommelstoel en een hondenmand. In de zaal waren tafeltjes met kaarsen en barkrukken neergezet. Zo ontstond er nog voordat het optreden begon een gezellige sfeer.
Heden en verleden kunnen niet zonder elkaar. De show begon daarom met een video waarop Britt te zien was. Tijdens de video van ’If Only I’ kwamen de bandleden één voor één op, Sem natuurlijk als laatste. Tijdens het welkomstwoord vertelde Sem dat de video, één dag voor aanvang van de transitie was opgenomen. ‘I’ve Done My Thinking’ was het eerste nummer dat de band speelde. Sem keek soms naar de beamer, naar Britt, de vrouw die hij eens was. Het live spel liep perfect samen met de beamer. De stemmen van Britt en Sem vormden een mooie blend. Het was bijzonder om heden en verleden zo mooi samen te zien smelten.
Grandma
Op het moment dat Britt de transitie startte, was oma al aan het dementeren. Door de vorm van haar dementie kon ze geen gesprekken meer voeren, maar ze kon wel meezingen met sommige liedjes. Dat was zijn inspiratiebron voor het nummer ‘Grandma’. Zittend in de vintage schommelstoel zong en speelde hij heel gevoelig. Leif de Leeuw speelde hier pedal steel. De overige muziek was ingetogen en paste perfect bij het geheel. Het publiek luisterde ademloos, her en der rolde een traan over een wang. Admiraal, de hond lag ondertussen lekker in zijn mand.
Daarna vertelde Sem openhartig over allerlei onzekerheden die bij ht besluit hoorde. Het enige waar Britt trots op was, was haar stem. Ze was bang die te verliezen. Je zag Britt op de beamer, ze zong met emotie. Sem en de mannen speelden live feilloos mee.
In de video die volgende zaten mooie gesprekken en enkele leuke anekdotes, toch was de duur van deze tape aan de lange kant. Maar dat was door ‘Soulshine’ van The Allman Brothers snel vergeten. Leif haalde met een bottleneck allerlei mooie klanken uit zijn gitaar. Joram Bemelmans zorgde voor mooie details in de percussie. Het volume van de bas van Boris Oud was prima, dat gold ook voor Tim Koning op drums. Tijdens het instrumentale stuk werd het orgelspel van Willem ‘t Hart met applaus beloond. Even later was het Leif die na fantastisch gitaarspel het applaus in ontvangst mocht nemen. ‘Morning Sun’ was één van nummers waarin Boris op de contrabas speelde, Leif pakte de mandoline erbij.
Part of me
Na de pauze vertelde Sem over zijn hond Admiraal, die een grote steun was geweest. Daarom heeft Sem ‘Part of me’ geschreven. Vooral hier viel de heldere klank van Tim’s cimbalen op. Dit prachtige nummer eindigde heel minimalistisch.
Eén van de video’s ging over de suïcidale gedachten die Britt ooit had. Sem stelde zich kwetsbaar op en sprak over diverse oude onzekerheden. De stemproblemen werden met humor duidelijk gemaakt. Voor ‘Twenty One’ gebruikte Leif de lap steel. De rustige muziek paste perfect bij de prachtige ingetogen zang van Sem.
Who the f*ck is Britt?
Sem zong diverse duetten met Britt. Deze eenheid van de videobeelden met de live muziek was zeer bijzonder. Tussen de nummers door benoemde Sem persoonlijke dingen, maar het werd nooit te persoonlijk. Hierdoor verliep alles heel gemoedelijk zonder ongemakkelijke momenten. De grappige anekdote over het ontstaan van de titel ‘Who the f*ck is Britt?’ kwam ook aan bod. Britt bestaat niet meer, maar Sem wil Britt niet dood wil zwijgen. Britt blijft een deel van zijn leven, Britt had een mooi aandeel in de voorstelling.
De meeste nummers die ze speelden komen van het nieuwe album ‘Uncle Sem’. De titeltrack, met zijn happy sound, mocht natuurlijk niet ontbreken. In alle nummers werden de tempo-en volume wisselingen goed gespeeld. Bovendien zong en speelde Sem recht uit het hart. Dat was ook te horen in‘Goodbye’, dit laatste nummer was weer een duet met Britt.
River Take Me
De toegift was ‘River Take Me’. Door zijn lagere bereik, kon Sem zingen wat Britt niet lukte. Na een ingetogen deel werd de muziek sneller. Even later speelden Sem en Leif steeds zachter. Dit werd beloond met een extra applaus. Sem’s zang werd begeleid door een vleugje muziek. De opbouw naar meer tempo en volume was zeer goed. Dit was een mooie, uitgebreide versie van een nummer van Darrell Scott.
Respect voor Sem, niet alleen qua zang en muziek, maar ook vanwege de integere opzet van de voorstelling. ‘Who the f*uck is Britt?’ heeft op menigeen diepe indruk gemaakt.
