De Nijmeegse rockband Navarone is momenteel bezig met een clubtour ter ere van hun vijfde album ‘V’. Dit werd uitgebracht op 17 februari, precies 10 jaar na de release van debuutalbum ‘A Darker Shade of White’. Op het nieuwe album is gekozen voor een toegankelijker geluid dat meer neigt naar pop dan naar rock. De gitaar is minder sterk aanwezig en er is meer ruimte voor piano en ballads. Geen vreemde keuze nadat de band heeft geproefd aan het mainstream publiek, na hun tweede plaats bij The Voice of Holland in 2019. Dit avontuur leidde tot veel exposure en zelfs een plek in het voorprogramma van Bon Jovi in het Goffertpark. Leuk feitje: Bon Jovi was de eerste band die Merijn als 8-jarig ventje live zag, op dezelfde plek.
Vrijdagavond speelde Navarone in de Muziekgieterij te Maastricht. De kleine zaal was lang niet uitverkocht, maar wel gezellig gevuld met ongeveer 200 mensen. Zij werden opgewarmd door de jonge pop-punkers van Hence the Bravery. Ze brachten hun eerste EP ‘Quarterlife Crisis’ uit in het voorjaar van 2022 en speelden sindsdien in verschillende mooie zalen, waaronder de Nieuwe Nor in Heerlen en de Hall of Fame in Tilburg. De catchy nummers werden met veel energie gebracht en vielen goed in de smaak bij het publiek.
Om 21 uur was het tijd voor Navarone. Na een intro door toetsenist Len van de Laak betrad de rest van de band het podium en trapte af met ‘Divided’, een van de weinige echte rocknummers van de nieuwe plaat. Deze lijn werd voortgezet met ‘Another Way’ en vervolgens ‘Snake’, dat eindigde met een enorme uithaal van Merijn. Wat een kracht en bereik heeft die man. Het lijdt geen twijfel dat Navarones succesvolle deelname aan The Voice grotendeels te danken is aan zijn fantastische stem. De mannen hielden het momentum vast door ook nog ‘Surrender’ er achteraan te knallen. In het eerste kwartier van de set kwamen meteen drie verschillende albums langs. Ook de rest van de show bestond uit een fijne variatie van oudere en nieuwe nummers, waardoor er voor alle fans genoeg te genieten viel.
Na deze stevige start was het tijd voor een rustpuntje in de vorm van ‘Wire’ en ‘Come What May’, twee ballads van het nieuwe album ‘V’. De liedjes werden gedragen door de prachtige zang van Merijn, die meespeelde op akoestische gitaar. Bij ‘Come What May’ kreeg toetsenist Len een glansrol. De zaal was voor een zeldzaam moment vrijwel stil; een prestatie in een tijd waar veel bezoekers het niet kunnen laten door de muziek heen te kletsen. Dat was vrijdagavond helaas ook regelmatig het geval, wat vooral erg storend was tijdens het prachtige door Queen geïnspireerde ‘Heroes Someday’. Gitaristen Roman Huijbreghs en Kees Lewiszong vulden elkaar goed aan en namen allebei zowel achtergrondzang als gitaarsolo’s voor hun rekening.
Een hoogtepunt van de show was oudje ‘Highland Bull’ met zijn trage, lompe riff en onheilspellende zang. Bassist Bram Versteeg stond voor het eerst echt in het middelpunt met zijn stuwende baslijn. Er werd gedanst tijdens het swingende bluesrocknummer ‘The Red Queen Effect’. Publiekslieveling ‘The End of the World’ werd in groten getale meegezongen en bij het stampende ‘Lonely Nights’ ging het dak er helemaal af. Merijn vermaakte zich door de bezoekers allerlei varianten van de melodie mee te laten zingen, waar zij luidkeels gehoor aan gaven. Overigens zat het met de publieksinteractie de hele avond wel goed. De sympathieke muzikanten hadden het duidelijk naar hun zin en brachten hun muziek met een brede glimlach.
Navarone sloot af met ‘Cerberus’, een erg sterk nummer met een hard beukende riff en Led Zeppelin-achtige uithalen van Merijn. In dit nummer kwam de veelzijdigheid van zijn stem geweldig tot zijn recht. Het is wel duidelijk dat Robert Plant zijn grote voorbeeld is. Ook charismatische gitarist Roman maakte indruk door een deel van het laatste couplet tweestemmig met Merijn te zingen. Na een verdiend uitzinnig applaus keerde de band terug voor een toegift in de vorm van het acht minuten durende ‘Days of Yore’, waarin zowel Merijn als de beide gitaristen hun kunsten opnieuw konden vertonen. Drummer Robin Assen nam aan het eind nog even zijn moment in de vorm van een korte drumsolo.
Na een uur en drie kwartier verlieten de bandleden dan toch echt het podium. Er kan gediscussieerd worden over de originaliteit van Navarone, maar het staat als een paal boven water dat de band bestaat uit enorm getalenteerde muzikanten. Ze waren vrijdagavond nauwelijks op een foutje te betrappen, er werd geen valse noot gezongen. De pakkende liedjes stonden als een huis en werden met groot enthousiasme gebracht. Het was een mooie avond voor zowel liefhebbers van oude 70’s hardrock als fans van de meer mainstream pop/rock.
