Afgelopen zaterdagavond gonsde de zaal van De Roma in Antwerpen van opwinding toen fans vol spanning wachtten op de komst van de uit Seattle afkomstige SYML. Het concert was onderdeel van zijn huidige tournee ter promotie van zijn meest recente album, ‘The Day My Father Died’, waar zowel fans als critici erg naar uitkijken. SYML, wiens echte naam Brian Fennell is, is inmiddels bekend door zijn emotionele en introspectieve muziekstijl, die omschreven wordt als een mengeling van indie-pop en folk. Met zijn spookachtig mooie stem en aangrijpende teksten heeft hij vermogen om krachtige emoties op te roepen bij zijn luisteraars. Tijdens dit bijna uitverkochte concert was het aan SYML en zijn band om met zijn kleine liedjes de grote Roma te vullen.
Even na de aangekondigde aanvangstijd betraden Fennell en zijn band het podium van de indrukwekkende voormalige bioscoop die vernoemd is de Italiaan Jean Baptiste Romeo, die in 1928 de zaal liet bouwen, toentertijd dus nog als een bioscoop. Op het mooi, feeëriek en sfeervol uitgelichte podium nam Fenell zelf de gitaar ter hand, de vier koppige begeleidingsband speelden drums, toetsen, bas en daar waar nodig tweemaal de viool.
‘You & I’ van het nieuwe album ‘The Day my Father Died’ werd als opener gespeeld. Fennell, alleen met zijn gitaar, in de spotlight. Een fenomenaal goed nummer dat de zaal meteen muisstil kreeg. Spaarzaam begeleid door de tweede stem van niemand minder dan de. eveneens, uit Seattle afkomstige multi-instrumentaliste Abby Gundersen. Zoals op veel van de tracks van het nieuwe album is het juist haar bijdrage, hetzij op toetsen, viool of als backing vocaliste die de nummers van SYML de onmiskenbare, licht mystieke, geheel eigen sound geven.
‘The Day my Father Died’ hoort bij de beste albums die tot nu toe in 2023 zijn uitgebracht. Het is echt zo’n ouderwets album dat je thuis, als de avond is gevallen, aanzet en waarbij je beide kanten integraal beluisterd om je echt onder te kunnen dompelen in het muzikale universum van SYML. Nadat de laatste toon van het laatste akkoord van ‘You & I’ was uitgestorven zetten de band ‘Chariot’ in . Een van de weinige echte uptempo nummers van SYML. Een nogal bruuske overgang, die het publiek verraste. Na ‘Chariot’ lande de band weer terug op aarde en ging door met het ultieme popliedje ‘Believer’ . Geniaal in zijn eenvoud, een oorwurm eerste klasse. Prachtig.
Hiermee kwam vrij vroeg in het optreden ook meteen de uitdaging voor SYML en zijn band scherp naar voren. De prachtig mooie setlist bestaat toch vooral uit kleine, breekbare popliedjes. SYML’ s room fillers zijn op de vingers van minder dan een volledige hand te tellen. Ga er maar aanstaan om een grote zaal als de Roma met zo’n materiaal voor je te winnen. Ook ‘Lost Myself’ dat op het album naar grote hoogten wordt gestuwd door de vocalen van Elbow’s Guy Garbey en ‘Sweet Home’ zijn van die nummers die toch beter werken in een schaars verlichte kamer. Met een koptelefoon op dan in het gezelschap van 2000 andere liefhebbers in de grote zaal van de Roma. De uitvoeringen waren erg goed, laat duidelijk zijn dat SYML live grote klasse is. Alleen, de vraag drong zich op hoe goed een dergelijke set werkt voor zo’n groot publiek, en dan vooral als de hele set uit dit soort materiaal bestaat.
Zo ongeveer halverwege de set speelt de band dan een erg mooie versie van ‘Have a Little Faith in Me’, de hit van John Hiatt uit 1987 dat in Europa een grotere hit werd dan in SYML’s vaderland, de USA. Een mooi lied dat hier door SYML voor een groot deel van het jeugdige publiek uit de vergetelheid werd gerukt. Daarna ging Fennell zelf achter de piano zitten en verliet de band het podium. Een groots moment kondigde zich aan, zou je verwachten. SYML speelde ‘I wanted to Leave’ , een erg eenvoudige piano-sonate zonder zang. Ondanks de bevlogen uitleg van SYML is dit stukje muziek toch echt te eenvoudig en nietszeggend om te boeien. Dat doet het op de plaat al niet en in een volle Roma helemaal niet. Voelbaar verslapte de aandacht van het publiek in de zaal. Andermaal een aanwijzing hoe moeilijk het is voor een artiest als SYML om met een oeuvre als het zijne een afgewogen set samen te stellen die anderhalf uur kan blijven boeien, en naar een apotheose toe kan werken. SYML ging deze uitdaging aan, maar slaagde maar ten dele in deze opzet. Jammer, want de muziek verdiend deze aandacht wel. SYML hoort onder meer bij de grootste talenten die er tegenwoordig op de podia te zien zijn.
Dan gebeurt er wat aparts. SYML gaat in gesprek met het publiek. Uitgebreid over koetjes en kalfjes babbelend bracht hij een dikke vijf minuten met het publiek door. Een misser wat mij betreft. Alleen maar leuk voor de man zelf, en de mensen waarmee hij het gesprek aangaat. De rest van de zaal krijgt het niet of maar voor de helft mee, dus haakt af. Wie er allemaal wel niet jarig was in het publiek, hou oud ze dan wel niet waren geworden. Welk bier hij het lekkerst vond. HIj haalde België en Nederland door elkaar, het ging over vanalles en niets. Hij ging zelfs nog ‘Happy Birthday’ zingen. Een totale breuk in de set, die het optreden onherstelbare schade toebracht. Toch doet hij dit bij elk optreden tijdens deze tour. Onbegrijpelijk.
Na dit uitgebreide intermezzo moet SYMl dan weer eigenlijk opnieuw beginnen. Wel goed dat zijn bekendste prijsnummers tot het laatst bewaard zijn. ‘Clean Eyes’, ‘Where’s my Love’ en ‘Corduroy’ blijken waardige afsluiters van dit optreden.
Wat blijft is toch een dubbel gevoel. SYML is zonder twijfel een van de grote sterren van de nabije toekomst. Met name zijn laatste album is fenomenaal goed. Een vraag die SYML zich zou kunnen stellen is hoe je met dit materiaal een zo goed mogelijke show neerzet ,die , ondanks de beperkte scope qua stijl, toch blijft boeien. Moeilijk in zo’n grote venue, dat blijkt maar weer. De mooie liedjes van Syml waren te klein om de grote zaal van de Roma overtuigend mee te vullen. Dat is jammer. Toch was het een erg goed optreden. Zoals ik al zei. Wat bleef was een dubbel gevoel.
