Ariel Posen is een Canadese gitarist en singer-songwriter uit Winnipeg, Manitoba die bekend staat om zijn indrukwekkende technische en compositorische vaardigheden op de gitaar en zijn emotionele en persoonlijke liedjes. Hij begon zijn carrière als gitarist in verschillende bands en heeft sindsdien een aantal prijzen gewonnen voor zijn gitaarspel, waaronder de “Gibson Les Paul Award” en de “Music Nova Scotia Guitarist of the Year” award.
Naast zijn solowerk heeft Ariel ook samengewerkt met verschillende grote namen in de muziekindustrie, zoals The Bros Landreth. Zijn muziekstijl kan je het omschrijven als een mengsel van blues, rock en americana. Onlangs bracht Posen zijn vijfde album ‘Mile End II’ uit, dat als een vervolg gezien kan worden op ‘ Mile End’ van vorig jaar.
Posen gaat op zijn tweede Mile End-album door op dezelfde weg die hij op zijn voorganger van vorig jaar al was ingeslagen. Het Mile End-project is meer een experimentele ontdekkingstocht naar de mogelijkheden van zijn gitaar. Verwacht geen liedjesalbum, Mile End II zoekt verder in de krochten van wat een gitarist met zijn instrument kan. Geen begeleiding, geen zang, geen gekende constructies.
Daar waar je het andere werk van Posen met gemak kan rubriceren onder noemers als ‘Americana’ of ‘Roots Rock’, stuurt Posen de luisteraar met dit nieuwe album toch wel om een iets moeilijkere boodschap. De bluesinvloeden zijn onmiskenbaar, maar Posen stelt zijn technisch talent op dit album meer in dienst van een introspectieve reis langs de mogelijkheden van zijn instrument, en hoe hij zijn gevoel hiermee uit, dan dat hij puisterige pubers het snot voor de ogen speelt met technische hoogstandjes. Voorwaar een gedurfde stap van Posen, waarin hij op dit nieuwe album ook nog verder gaat dan op de voorganger.
Op de tien tracks ontpopt Posen zich andermaal als de virtuoos die we al kenden, maar hij dringt zeer ver door in het achterland van zijn muzikale invloeden. Luister naar een track als ‘ Boogie Pot’ . Gebaseerd op de boogie-woogie legt Posen een basislijn neer, waarop hij gaat improviseren. Knap dat dit überhaupt interessant blijft, en niet verzandt in geneuzel met een coltrui en een moeilijke bril. Schurend, dan weer schreeuwend, dan weer zacht huilend stuurt hij zijn muziek langs een al eerder bewandeld boogie-woogie pad, maar hij laat de luisteraar genieten van vele mooie nieuwe uitzichten.
Ondanks dat het album alleen maar de gitaar van Posen heeft, verveelt het geen moment. Sluit je ogen en geniet van de bijna organische klanken die Posen uit zijn instrument weet te toveren. Ze vinden allemaal hun oorsprong in de blues en americana, maar deze klonken niet eerder zo avontuurlijk en met liefde gespeeld als op dit album .
Op ‘Everest’ schildert Posen vergezichten met zijn gitaar, en de reden waarom hij de titel ‘ Everest’ toekent is goed te begrijpen. Er zit lucht in zijn compositie. Helder, en rauw, licht en dan weer bezwaard laat hij de snaren klinken. Dit album is zeker niet voor iedereen weggelegd, ook niet voor Ariel Posen-liefhebbers, maar het zal zeker aanspreken in de kleine niche van gitaarliefhebbers die meer willen dan de traditionele klank van Americana en blues, die al zo lang geconserveerd wordt door talloze getalenteerde en minder getalenteerde muzikanten op deze wereld.
Dat Ariel Posen getalenteerd is, staat buiten kijf. Hij laat ook zien binnen zijn genre een voorbeeld te kunnen zijn van innovatie en durf. Een gedurfd album dat goed uitpakt.
7/10 ( Eigen Beheer)
