Amor van Rij is het gezicht en de stem van The Visual. En ook de verpersoonlijking. Een leven als een intens traject, gevangen en ingekapseld in gevoelige, haast poëtische songs. Met natuurlijke kantelpunten, mooi verweven in het recente album ‘A Night By The Shore’. En in Amors eigen levenswandel: “Ik merk dat ik nu meer stappen durf te zetten”.
Amor zit relaxed op de bank, kopje latte in de hand. “Ik was net bezig met merchandise. Ik heb het artwork van het album op tote bags gestreken.” Amor steekt meteen van wal over alles wat die voor de band doet. “Superveel: financieel, crowdfunding, social media, planning. En natuurlijk het zelf uitbrengen, het labelwerk.” Die lacht. “Ik doe het graag allemaal.” Daarnaast is de 28-jarige Amor ook het brein en boegbeeld van de band. “The Visual is wel echt mijn project, ook muzikaal. Ik schrijf de kern van de liedjes, de opzet. Op het nieuwe album is alleen ‘Tide’ als een bandsong ontstaan.” Zoals in het gesprek zal blijken, zit Amor in een duidelijke transitiefase in hun leven. Zo ook hier. “Tot nu toe trok solo artiest mij niet aan… maar daar begint een beetje verandering in te komen. Het beeld van de Visual was altijd een band met mij als gezicht, als aanspreekpunt. Nu beginnen een aantal dingen te veranderen in mijn leven, waardoor ik heel veel behoefte krijg om echt artiest te zijn. The Visual zie ik nu meer als een hekje waar ik veilig achter kon staan, na mijn conservatorium. Ik wil nu meer op de voorgrond treden. The Visual is daarin ook een soort leerschool, want alles was nieuw: radio, festivals. Nu ik meer weet hoe het werkt, durf ik meer mijn vrijheid te nemen en te kijken waar ik heen wil gaan. Een soort kantelpunt.”
Dat punt vloeit samen met het recente album ‘A Night By The Shore’. Een muzikale ontwikkeling die niet los te koppelen is met hun persoonlijke ontwikkeling. “De EP ’Translation’ (2017) en de LP’s ‘Moments Of Being’ (2019) en ‘The Spirit Of Age’ (2021) omschrijf die als “de persoon, die ik ook ben geweest, die verlangde naar vrijheid. En er heel aan hard werkte om die te creëren in een wereld waar dat niet altijd evident is. Het was alsof er een tussenruimte zat tussen mij en een soort schaduwfiguur. Ik wilde iemand zijn, maar was die niet. Ook omdat het zo’n complex proces is.” Amor, die tot voor kort nog Anna heette, geeft aan dat dat alles te maken heeft met die gender identiteit. “De muziek die daaruit voorkwam had ook dat melancholische, dat nocturne. Verlangen naar beter, en toch heel beschouwend naar de wereld.” Die beschouwt het nu ook: “Je kwam toen niet helemaal bij mij, denk ik. Terwijl ik nu toe ga naar iets van: ik voel dit zo en ik moet dit zo communiceren. En ik ga niemand uit de weg. Vanaf deze plaat gaan we het echt heel anders doen.”
Hun persoonlijke ontwikkeling is dan ook te horen en te voelen in muziek en lyrics van ‘A Night By The Shore’. “Ja, een iets andere sound, meer naar buiten tredend, gewaagder. En toevallig heb ik net een lyricboek gemaakt van alle teksten tot nu toe. Dan ldenk ik “dat vat wel heel goed samen waar ik deze afgelopen periode voor stond.” En dat is? “De zingeving van het leven, op een heel poëtische manier. Ik hou niet van letterlijk, te oppervlakkig en gemakzuchtig.” Maar ook daarin ziet die een verandering. “Ik ben nu bijvoorbeeld ook bezig met rap- en R&B invloeden. Die directheid vind ik heel fijn, omdat je gewoon kunt zeggen wat er is, als in een gesprek. Dat recht heb je als mens, maar ik dat recht me heel lang niet echt toegeëigend. Maar dat doe ik nu gewoon wel. Ik heb zin om steeds directer te worden. En dat voelt ook goed.” Maar die gaat wel voor tijdloze lyrics. “Daarom wil ik waken voor letterlijkheden, zoals computers of telefoons. Ik heb het over thematieken die universeel zijn, maar ook de essentie van het leven. Ik wil de mensen bewust maken van de vergankelijkheid. Dat stimuleert weer de zingeving. Je kijkt anders tegen de dingen, als je weet dat het allemaal niet vanzelfsprekend is.” Amor spreekt duidelijk en overtuigend. “Vaak gaan mensen ook voor zekerheid. Maar die zekerheid is voor mij helemaal niet realistisch. Je leeft en je weet niet wat gaat komen. Dat kun je beter doen wat goed voelt of bij je past. Die drang naar zekerheid zal ik dan ook nooit begrijpen.”
Amor houdt juist van verandering. Zo was de verhuizing vanuit Amsterdam naar Antwerpen een zeer bewuste keuze. Dat die nu, tijdens dit openhartige gesprek, een shirt aan heeft met de opdruk ‘België’ is echter geheel onbewust. “Haha, nee dat is toeval. Maar Antwerpen voelt echt als thuis, een plek waar ik even opnieuw kon beginnen. Zonder dat er al lijntjes uitliepen van identiteit of ideeën wie ik moest zijn. Maar het heeft als stad ook zijn rust. Het is echt een dorp, een prachtig dorp met fantastische mensen.” Die vond de rust en ruimte om te ontdekken wie die is en wie die wil zijn. “Amsterdam was net te uitdagend op dat moment. Ik merk dat ik nu meer stappen durf te zetten. Dat is ook een beetje de rode draad van ieder aspect van mijn leven. Daar ben ik Antwerpen heel dankbaar voor. Trouwens heel België. Dat zal nooit weggaan.”
De zoektocht, de ontdekkingstocht naar zichzelf is in een nieuwe fase gekomen. Dat leidde heel recent ook tot de naamsverandering, Amor. “Maar het traject speelt al 28 jaar. Het nummer ‘Water Runs Deep’ gaat daarover. Stille wateren, diepe gronden, die beeldspraak.“ Amor verklaart het nummer op de recente plaat: “Mensen zeggen wie ze zijn, of denken te zijn. Maar je hebt altijd dat watertje dat daar loopt, het onderbewustzijn. Dan vraag ik me af: is dit echt zo of zit daarachter nog iets anders, waar jij nog niet tot geraakt bent? ‘Water Runs Deep’ gaat daarover: probeer die stem eens te horen. En wat zijn dan je echte noden, waar word je echt gelukkig van? Maar die vraag zat ook al in hun eerste EP, toen die 23 was. “Per plaat breekt dat thema steeds meer open en ben ik verder.”
Misschien verwacht je dat de wereld voor Amor verder open gaat, na dit kantelpunt. Maar dat blijkt de verwachting van een buitenstaander… “Nee”, zegt Amor stellig, “Dat voelt dus niet zo. Ik wist dat het moment zou komen. Het was geen openbaring of zo. Ik wist ook dat ik er klaar voor moest zijn, omdat het niet niks is.” Een lang proces… “Ik had het al toen ik kind was. Ik wilde Anton genoemd worden, ik gooide alle speldjes weg, wilde Action poppen. Klinkt misschien als stereotiep, maar dat was wat het was. Ik wilde een jongen zijn. En dat is nooit weg gegaan. Ik heb natuurlijk veel nagedacht waarom en wat als, maar dat werkt niet. Ik ben het gaan accepteren. Op mijn 26-27ste ben ik keuzes gaan maken in wat klopt. En heb ik eindelijk eerlijk gekeken naar mezelf.”
Het album ‘A Night By The Shore’ reflecteert op dit proces, op dit kantelpunt. Negen songs, met een mooie balans tussen pop en experiment, tussen gitaar en keyboards. Misschien is het woord balans niet eens zo toevallig in deze hele context… “Voor mij zit dat ook in het nummer ‘The Shore’: timide, een verlangen hoe de wereld zou zijn. Rust, liefde voor elkaar, de zachtheid.”
Een plaat om trots op te zijn, muzikaal en als reflectie van hun persoonlijke ontwikkeling. “Ja, in de plaat zit alles waarin ik geloof. Ik heb alleen moeite met mijzelf complimenten te geven.” Maar zei Amor niet zelf: “Ik merk dat ik nu meer stappen durf te zetten”? Dat zou dit een mooie volgende stap kunnen zijn. Want complimenten krijgt Amor, en terecht.
Foto’s artikel Gijs v/d Veerdonk
