Het Ronnie James Dio Memorial Concert was door Covid al diverse keren uitgesteld, maar eindelijk kon dit concert op de frisse winteravond van 16 december doorgaan. Deze tribute bestaat uit de Nederlandse top van het hardrock/metal circuit.
De lichten in De Bosuil (Weert) doofden, toetsenist Martijn Spierenburg (Within Temptation) kwam als eerste op. Rainbow fans herkenden het intro van ‘Tarot Woman’ natuurlijk. Martijn stond in het licht, verder was het podium nog donker. Bijna onopgemerkt verschenen de andere bandleden. Frontman John JayCee Cuijpers (o.a. Ayreon, Praying Mantis) zong zoals fans gewend zijn: met veel power en expressie. Lisette van den Berg (Scarlet Stories, Ayreon) had de backing vocals. Zowel gitarist Menno Gootjes (Focus en Black Nazareth) als Within Temptation gitarist Ruud Jolie lieten prima gitaarspel horen.
Non stop volgde ‘A Light in the Black’. Bassist Johan van Stratum is bekend van bands als VUUR en Ayreon, hij stond wat meer naar achter opgesteld, maar hij was goed te horen. Textures drummer Stef Broks en Martijn speelden beiden op een verhoogd podium, waardoor ook zij goed zichtbaar waren. Menno liep tijdens een up tempo stuk naar het voorkant van het podium, zijn vingers vlogen over de snaren. Terecht kreeg hij tussentijds applaus. Hoewel John flinke power op zijn stem heeft, was de muziek soms aan de luide kant ten opzichte van zijn stem.
‘We Rock’
Voor aanvang van het Dio nummer ‘We Rock’ vroeg John: “Are you ready to roooock?” Natuurlijk ; want daar waren de mensen voor gekomen! John weet hoe hij moet performen, dat deed hij letterlijk van top tot teen. Ook op de momenten dat hij stiller stond, voelde en zag je de expressie op zijn gezicht. Ruud, Johan en Menno startte het Black Sabbath nummer ‘Children of the Sea’. Martijn en Stef vielen later bij. Dit werd een heel mooi duet, de stemmen van John en Lisette vormde een mooie combinatie. Maar ook solo was Lisette natuurlijk erg goed! Haar manier van performen was een mix van stoer en elegant.
Ruud en Johan speelden wireless, toch kwamen ze niet vaak of ver van hun plaats af, waardoor dit optreden deels minder energiek oogde. Hun manier van spelen leed er niet onder, dat was bijvoorbeeld te horen in het gave gitaarspel van Ruud in ‘Lady of the Lake’.
‘Egypt’
Martijn speelde de eerste tonen van het Dio nummer ‘Egypt’. Weer viel de bezieling van John op. Lisette had een flink aandeel in de zang. In het ingetogen stukje hield Stef zijn drumstokken even stil, daarna liet hij de cimbalen zacht “rinkelen”. Zodra het weer kon speelde hij krachtig. Veel nummers werden non stop gespeeld. Als John tussen de nummers door iets zei, was het meestal kort maar krachtig. Zo zei hij bijvoorbeeld:” You know this one”, waarna het rustige intro van ‘Catch the Rainbow’ klonk. Fans zongen respectvol mee met de gevoelige zang van John. De setlist van dit memorial concert was goed gekozen, gevoelige nummers werden afgewisseld met up-tempo en/of hard rock nummers.
Er viel genoeg te zien tijdens dit energieke optreden: Martijn had soms een smile van oor tot oor. Menno zocht regelmatig de voorgrond op. Zijn vingers gingen vliegensvlug over de snaren, de hals van zijn gitaar hield hij diverse keren in de lucht, hij genoot zichtbaar. Tijdens de instrumentale stukken van de hard rock nummers was Lisette regelmatig aan het headbangen. De bandleden waren goed op elkaar ingespeeld, toch zaten er enkele foutjes in. Dat kan gebeuren, want dit was het eerste optreden uit deze reeks.
‘Holy Diver’
Hoewel er wat verbeter puntjes in zaten, zaten er ook verrassingen in dit optreden. Één ervan was een ingetogen versie ‘Holy Diver’, wat John opdroeg aan zijn zoon. Menno speelde op een akoestische gitaar, begeleid door een vleugje toetsen. Door het ruwe randje op Johns stem kwam zijn emotie nog beter uit. Ruud speelde meeslepend op zijn elektrische gitaar. Het rustige Deep Purple nummer ‘Sitting in a Dream’ sloot hier mooi bij aan. Nu was het Lisette die op ingetogen, maar indrukwekkende manier dit nummer prachtig vertolkte. Het licht dat in de hard rock nummers flitsend was, was hier passend rustig. Daarna volgend power nummers zoals ‘Heaven and Hell’, waar Johan zijn dreads heel even liet zwiepen. Men brulde luidkeels mee met “Ohohoho”, enkele fans zongen alles uit volle borst mee. In ‘Gates of Babylon’ kwamen Ruud en Menno afwisselend op de voorgrond met hun gitaarspel. In ‘Stargazer’ liet John indrukwekkende vocale uithalen horen. Nu de band merkte dat het allemaal goed liep, werd iedereen wat uitbundiger qua performance dat had een wisselwerking met het publiek.
Na dit “laatste” nummer werd er meteen geroepen om meer. John riep: ”Wanna hear more?” Fans die eerder meezongen, brulden nu enthousiast mee met ‘Kill the King’. Je voelde en zag de vibe veranderen zowel in de zaal als op de bühne. De bandleden waren en bleven volledig op stoom. ‘Long Live Rock’n Roll’ was het vierde en laatste nummer van de toegift. John betrok de fans in zijn zang, menigeen ging uit zijn dak.
Dit was een sublieme afsluiter van een mooi eerbetoon aan Ronnie James Dio, dat ruim twee uur duurde. Via een tape klonk ‘Love is all’ van Roger Glover, met een buiging nam de band afscheid. De feeststemming bleef nog even, ook toen Menno en Martijn al dansend als laatste het podium verlieten.
Foto’s (c) Nadine Gijzen
