Nits keerden voor het eerst sinds de corona lockdown terug in de Limburgzaal in het Parkstad Limburg Theater in Heerlen. Naar eigen zeggen het podium waar ze hun laatste optreden speelden voordat de lockdown inging. “Weest niet bang, wij zijn niet de nieuwe Chinezen” grapte opper-Nits Henk Hofstede nadat hij deze herinnering met het publiek had gedeeld.
De Limburgzaal zat vol met liefhebbers die waren gekomen om Nits hun nieuwste nummers van het album ‘Neon’ live te horen spelen. Daarnaast zouden Nits toch zeker ook een originele greep in hun imposante catalogus doen, en het publiek vergasten op een aantal fraaie klassiekers.
Om half negen kwamen de drie leden van Nits, samen toch de eminence grise van de Nederlandse art-pop, onder applaus het podium in Heerlen opgelopen. Onder een stemmig, mooi lichtplan, waaruit elke schreeuwerige pretentie was uitgebannen, begon de groep het optreden met het titelnummer van hun meest recente album .
Het korte, instrumentale ‘Neon’ is uitermate geschikt als opener voor een concert. De spanning werd opgebouwd, de band installeerde zich, en in het zich repeterende thema kon het publiek zich nog eens goed ervoor gaan ‘zetten’. Meteen hierna nam Nits ons mee terug naar 1986. ‘Under a canoe’ is nog altijd een op smaakvol licht gearrangeerde droommuziek drijvende poëtische melodie die best beluisterd is met de ogen dicht. Ook dat kon in de Limburgzaal.
Na deze, naar alle waarschijnlijkheid, door de band bewust ingezette psychologische tactiek om het publiek meteen gunstig te stemmen, keerden ze terug naar het album ‘Neon’. Al voordat het album uitkwam op 30 september jl. speelde de band een aantal van de toen nog onbekende tracks live. Op 11 maart jongstleden speelden Nits ‘Ghost Ranch’ voor het eerst tijdens een concert in Eindhoven. Vreemd hoe snel een nummer tot een publiekslieveling en een nieuwe Nits-klassieker kan uitgroeien.
‘Ghost Ranch’ is de fantastische vertelling over een onmogelijke ontmoeting van Georgia O’Keeffe met Joni Mitchell op een boerderij in een Mexicaanse woestijn. De zaal droomde weg op het hypnotiserend ritme dat de duo vertelling van Robert-Jan en Henk samen ondersteunde. Nits verhalen bleken ook in Heerlen weer bijna droomfilms voor ieder de ze wil zien. Het zaalgeluid in Heerlen was van topklasse. De eerder bescheiden dan uitbundige lichtshow paste erg goed bij de feel van het optreden.
In de eerste set van de avond nam Nits het publiek mee op een mooie reis langs vooral toch vrij recent werk. Als deep-cut kwam ‘Nescio’ uit 1983 voorbij. De, nog altijd bloedmooie klassieker, bleek in Heerlen niets van haar originele glans verloren te zijn. Dat Hofstede in deze vertelling de schrijver Nescio terechtwijst door Japi, de originele figuur diens ‘de Uitvreter’ te laten overleven, is hem vergeven. Beiden zijn inmiddels klassiekers in de Nederlandse cultuur.
Nits werden eerder door mij de originele ‘Homo Ludens’, de spelende mens genoemd. Ook nu weer werd deze titel met verve gedragen, Het was gewoon prachtig te zien hoe de band genoot tijdens het spelen, elkaar zocht en samen plezier maakten.
De tweede set werd geopend met Lina Bo Bardi. Een prachtig eerbetoon aan de Braziliaanse architect Lina Bo Bardi die in 1992 is overleden. Robert-Jan Stips’ stem opent het indrukwekkende stuk dat een prachtige opbouw en dynamiek kent. Een fenomenaal strijkersarrangement tilt dit stuk ver uit boven de rest van al het moois dat op ‘Neon’ staat. Ook live bleef het fier overeind en liet Stips nog maar eens horen dat zijn bijnaam ‘de Tovenaar van de Nederpop’ goed gekozen was als titel voor de uit 2019 stammende documentaire over hem .
‘Soap Bubble Box’ werd een feestje in Heerlen, waar zoals eerder al benoemd het spelplezier bijna voelbaar van het podium af spatte. “Age is but a number” zo zeggen den Engelsen. De laatste drie albums van Nits zijn dan wel bedoeld als een ode aan het ouder worden, maar als we zo op het podium met elkaar muziek zien maken, dan zou ik geen reden meer weten te bedenken waarom muziek niet als preventief medicijn toegelaten zou moeten worden.
Even later kreeg ‘Sketches of Spain‘ een volledige make-over, maar ook in dit arrangement bleek de vertelling over de Spaanse burgeroorlog, de met bloed gevulde straten van Barcelona, de mannen die rillend van de kou in de heuvels rond Zaragoza liggen te wachten op het bevel om aan te vallen, helaas actueler dan ooit.
Nits sloten de avond af met een prachtige versie van ‘The night Owl, en hun hit ‘In the Dutch Mountains’ . Een staande ovatie was hun deel. Een ovatie zoals ze er al zoveel hebben gehad in hun inmiddels 48-jarige carrière. Maar Nits genoten zichtbaar van de waardering die hun ten deel viel. Even werd er overleg gepleegd op het podium. Henk nam zijn gitaar ter hand, Rob sprong terug op zijn drumkruk, Robert-Jan nam weer plaats achter zijn tovermachines.
Nits namen afscheid van Heerlen met ‘Adieu , Sweet Bahnhof’. Adieu voor nu Nits, tot de volgende keer. Hopelijk viert Limburg jullie vijftigjarig jubileum in 2024 samen met Nits.
