De carrière van de Ierse zanger Dermot Kennedy gaat als een raket. Dermot Kennedy komt uit Dublin en was in eerste instantie, net al als zijn meeste leeftijdsgenootjes, vooral gek op voetbal. Als tiener gaat hij dan gitaar spelen en liedjes schrijven. Ook Dermot Kennedy werd straatmuzikant, het lijkt wel alsof dat een obligatoire carrièrestap is voor elke popster die uit Ierland komt. Hard werken en talent dat in ruime mate aanwezig is levert dan een carrière in de popmuziek op met een wel heel steile curve omhoog.
In 2019 debuteert hij met het album ‘Without Fear’ hetgeen hem tot in de Internationale eredivisie van de popmuziek lanceert. Nu is er dan de release van zijn tweede album ‘Sonder’ dat deze opwaartse lijn door moet gaan zetten.
‘Sonder’ is een begrip dat in een woord weet te omschrijven hoe je je als mens kan voelen als jezelf ineens realiseert dat iedere vreemde, iedere individuele voorbijganger een leven van zichzelf heeft, totaal verschillend van het jouwe. Een gevoel dat aan de ene kant iemand eenzaam kan doen voelen, aan de andere kant waardering oproept voor ieders individualiteit. Goed gekozen titel dus, je hebt meteen een verhaal
Het album bevat 11 nieuwe nummers en is met een dikke 36 minuten speeltijd wat aan de korte kant voor een volledig album. Het grootste deel van de nummers zou je ballads willen noemen, er is niet veel uptempo work op dit album, dat toch vooral overkomt als een modern ‘coming of age’ getuigenis.
De stem van Kennedy roept bij iedereen natuurlijk meteen de vergelijking op met die van James Blunt, de ietwat in de vergetelheid geraakte zanger die met het album ‘Back to Bedlam’ in 2003 de wereld veroverde met een gelijksoortige muziek als die van Kennedy nu.
Eigenlijk brengt Kennedy met ‘Sonder’ vooral veel van hetzelfde, of dan toch in ieder geval niets nieuws. De reflectieve liefdesliedjes passen goed bij de levensfase van een jongvolwassene. Het album is heel modern en goed geproduceerd. Past prima in het palet van artiesten als Ed Sheeran, Gavin James, James Bay, Lewis Capaldi en George Ezra. Allemaal mannen die strijden voor de meeste oppervlakte voor hun posters op kamers van tienermeisjes over de hele wereld.
‘Better Days’ is zo’n picture perfect popliedje dat gewoon ‘af’ is. Toch doet het je niks. Alles staat waar het moet staan. De opbouw is hoe die moet zijn. De sounds zijn af voor mensen die van deze eclectische galm romantiek houden. Eigenlijk niet veel op aan te merken dus.
Daar gaat het ook mis op dit album . Het is te vlak, er zit geen korreltje dwars, niets dat je wakker maakt uit de rem slaap die dit album toch wel opwekt. Als dit album er niet was geweest, en Kennedy was gewoon wat anders gaan doen, dan zou de wereld er morgen nog precies hetzelfde uitzien. Er zouden enkele tienduizenden tienermeisjes een half uurtje verdriet hebben, meer niet.
Dat gezegd hebbende is het album commercieel af. Het zal de stijgende curve van de carrière van Dermot Kennedy waarschijnlijk nog steiler omhoog stuwen. De meisjes die dit album grijs gaan draaien lezen deze recensie niet. En dat is goed. Goed voor Dermot.
Het is hem gegund. (6/10) (KScope)
