‘Being Funny In A Foreign Language’ is het vijfde album van Britse band The 1975. De pop rock band achter schrijver en zanger Matty Healy. En ook ditmaal heeft hij een grote bijdrage geleverd. ‘Being Funny In A Foreign Language’ is een liefdevol popalbum dat aan alle kanten The 1975 schreeuwt.
Muziekproducenten BJ Burton, onder andere Bon Iver, en Jack Antonoff, verantwoordelijk voor meerdere albums van Lana Del Rey en Taylor Swift, zijn nauw betrokken geweest bij de productie van dit album. Met name Antonoff en dat is te horen. The 1975 is al langer meer pop dan rock. Op dit vijfde studioalbum bevestigen de Britten dit nog maar eens met de hulp van de Amerikaanse popproducent.
Aanstekelijke nummers is waar The 1975 in uitblinkt. Zo ook nu. Op ‘Happiness’, ‘Looking For Somebody (To Love)’ en ‘I’m In Love With You’ laten Matty Healy en co het thema van dit album horen: liefde. Het toch wel cliché-thema dat al veel te vaak is gebruikt. Is ‘Being Funny In A Foreign Language’ dan nog vernieuwend? Nee, zeker niet. Maar Healy en Antonoff weten er muzikaal een leuk en sterk album van te maken waarvan meerdere nummers nog jaren mee kunnen.
Naast de aanstekelijke radiohits, raakt The 1975 ook de gevoelige snaar. ‘Being Funny In A Foreign Language’ begint sterk, maar eindigt sterker. Dat Healy de uptempo nummers aan kan, dat is bekend. Maar ditmaal zorgen de akoestische indiepopnummers voor de magie van het album. ‘Human Too’, ‘About You’ en ‘We Are Together’ verzorgen dan ook de hoogtepunten van dit album. De gevoelige snaar wordt geraakt. Het zijn gelijktijdig ook de meest experimentele nummers op het album. ‘Human Too’ heeft een rustig tempo dat iets wegheeft van jazz. ‘About You’ gaat weer een hele andere kant op. Na een sterk intro zet Matty Healy de zangpartij in. Maar met een ander, zwaarder stemgeluid dan je van hem gewend bent. Combineer dit met de vocalen van Carly Holt, niet geheel toevallig de vrouw van The 1975 gitarist Adam Hann, en het nummer is af.
Al met al heeft hun vijfde album de heren van The 1975 niet helemaal de tent uitgelokt. De comfortzone van de Britten blijft grotendeels ongeschonden. Een verrassend album is het dan ook niet. De popproducties van Jack Antonoff hebben de overhand en de teksten van Matty Healy blijven sterk als altijd. Cliché liefdesnummers staan er niet op, toch is het een album dat in het teken staat van dit vaak genoeg gebruikte thema. The 1975 heeft hier een mooie weg langs gevonden. Zonde dat het album al na 11 nummers eindigt. De verscheidene sterke nummers, is het omdat ze aanstekelijk zijn of anders dan anders, zullen tijdens concerten en festivals in volle borst meegezongen door het publiek. (8/10) (Dirty Hit)
