The Mars Volta kwam onlangs, na een windstil interdimittis van tien jaar, met een nieuwe release. Het album draagt als titel niets anders dan de bandnaam. Tot nu tien jaar geleden bij hun laatste release ‘Noqtourniquet’ kon het publiek de band best categoriseren in de noemer ‘prog-rock’, al was dat ook toen al ontoereikend om de veelzijdigheid van de band recht te doen. Op het nieuwe album spreid the Mars Volta haar muzikale vleugels nog verder uit en is het volstrekt onafdoende om ook maar te proberen de band in een hokje te duwen. De muziek van the Mars Volta op hun nieuwe album is volstrekt uniek te noemen.Het album telt 14 nummers, en heeft een speelduur van net onder de drie kwartier. Productioneel klinkt het perfect en heel modern.
De muziek is zeker nog geen mainstream rock te noemen, maar vergeleken bij hun vroegere werk is de esthetiek van dit album veel meer binnen de range van wat mainstream muziekliefhebbers kunnen bevatten. De nummers vallen allen meer in de structuur van pop dan wel rockmuziek dan wat de band tot nu toe deed. Geen free jazz intermezzo’s en psychedelische percussiestormen meer, maar slim opgebouwde pop/rock-songs met genoeg muzikaal rollende spierballen om van onder de indruk te raken.
Opener ‘Blacklight Shine’ begint met percussie in de Puerto Ricaanse ‘Bomba’ stijl waarbij traditioneel dansers het ritme van de percussie dirigeren.
Al snel transformeert het nummer in een uiterst dansbare vorm van West Coast rock, met niet westers ritme. Geweldig. De oren zijn gespitst, de aandacht getrokken.
‘Shore Story’ klinkt als een pastiche van Kruder & Dorfmeister en een rockballade uit de catalogus van de ‘Mellow Mafia’, de seventies stijl die zo uitgekiend werd gespeeld door de sessiemuzikanten van ‘The Section’.
Het album staat vol met dit soort parels, en elk nummer smaakt naar meer. ‘Equus 3’ is nog zo’n hoogtepunt op het album. The Mars Volta laat hierin niet alleen muzikaal haar uiterst hoge niveau nog eens horen, maar excelleert op dit album, en in het bijzonder in dit nummer ook met prachtige teksten. Teksten die diep persoonlijk zijn, maar zoveel poëtische ruimte laten dat je er ook heel makkelijk heerlijk in kunt verdwalen zonder bang te zijn de weg definitief kwijt te raken.
Dit is album is top voor mensen die eerder afhaakten bij the Mars Volta wegens te heftig, te vervreemdend, te freaky. Het album is zoals gezegd nog steeds niet mainstream, en dat is een grote plus. De muziek is wel toegankelijker geworden en meer down to earth, eerlijker lijkt het wel. En dat werkt goed. De band laat nog steeds zie op welk muzikaal hoog niveau ze werken, echter zonder de zelfvergenoegdzaamheid waar ze vroeger wel eens last van hadden. Een absolute aanrader dus dit voor iedereen die interessante muziek wil ontdekken. (8/10) (Clouds Hill)
