Met Parkway Drive boekte concertorganisator MOJO voor afgelopen vrijdagavond een van de meest succesvolle bands in de metalcore scene. De Australische band staat bekend om een knallende live performance, ongelofelijk zware breakdowns een strak zagend gitaargeluid, die samen met de scheurzang van Winston McCall voor een waar succes zorgde in de Amsterdamse AFAS Live.
De Australische metalcoreband uit Byron Bay, New South Wales, Australië werd opgericht in 2003 en bracht tot op heden zeven studioalbums uit. Waar ‘Killing with a Smile’, ‘Horizons’, ‘Deep Blue’ en ‘Atlas’ nog pure metalcore was zoals het is bedoeld, ging de band een kleine tien jaar geleden experimenteren. Het resulteerde in wat meer heavy metal op de albums als ‘Ire’ en zeker bij ‘Reverence’, dat meer heavy metal was dan metalcore. Het laatste wapenfeit, ‘Darker Still’, dat nu uit is, brengt de band weer wat verder in ontwikkeling, met wat vleugjes nu-metal. Het publiek in AFAS moest er wellicht even aan wennen, maar ook die nieuwe stijl pakte goed uit voor de mannen.
Het publiek in Amsterdam werd natuurlijk verblijd met nieuwe nummers van het laatste album. Al direct opende de band met ‘Glitch’, om via ‘Prey’ de overgang van het voorgaande album ‘Reverence’ te laten horen. Vanaf ‘Carrion’, afkomstig van hun tweede album ‘Horizons’ ging het echter echt los. De klassieker zorgde voor een niet meer te stoppen regen van crowdsurfers, die zoals het hoort na lange tocht weer netjes op de voetjes werden neergezet. Het publiek genoot, maar niet onbaatzuchtig.
Natuurlijk konden ook ‘Vice Grip’ en ‘Dedicated’ van ‘Ire’ niet ontbreken en werd nieuwe track ‘Ground Zero’ net zo meezingend en schreeuwend ontvangen als klassiekers als ‘Karma’. Het maakte van de avond dan ook een episch concert vol meezingers. De moshpits die in het publiek ontstonden werden dan ook goed begeleid door het vele pyro dat vanaf het podium de zaal in spoot, wat er voor zorgde dat het publiek kreeg waar het voor kwam.
Aan het eind draaide de band wat bij, wat rustiger dan hoe het publiek hen normaal kende. ‘Shadow Boxing’ en de titeltrack van het laatste album, ‘Darker Still’, werden akoestisch gebracht, aangevuld met een strijkkwartet. Een rustiger stukje, wat wellicht wat slaat op de periode waar Parkway Drive op dit moment in zit. Het album ‘Shadow Boxing’ is al wat rustiger dan de voorgaande albums, en ook de band gaat het nu wat rustiger aan doen. Het optreden in Amsterdam was er een van de laatste EU-tour, aangezien de band na deze tournee een break neemt. Toeval?
Als toegift kwamen de Australiërs terug met de vaste waarde van het ‘Ire’-album, ‘Crushed’, maar de mannen stuurden het publiek pas naar huis na een bizar sterke versie van ‘Wild Eyes’. Parkway Drive kwam nog éénmaal naar Amsterdam, om vooralsnog niet meer terug te keren. Maar als het aan het publiek zou mogen liggen…
Foto’s (c) Esmee Meijer
