De Zweedse Viagra Boys katapulteren de mensheid terug naar de oertijd. En hoe gedragen de holbewoners zich? Niet wezenlijk anders dan in 2022… Op hun nieuwe album ‘Cave World’ zetten Sebastian Murphy en zijn echte mannen onze maatschappij voor aap, zoals alleen zij dat kunnen. Met absurde, donkere humor: “In onze wereld kan alles…”
Aan het woord is Elias Jungqvist, toetsenist van Viagra Boys. Een band die vanuit pop-minded Stockholm de wereld heeft veroverd met eigenzinnige en tegendraadse postpunk. “Maar nu zitten we nog in Athene. Gisteren de laatste show van onze tour gedaan, Awful!” Een tour die ook Nederland niet geruisloos passeerde. “Paradiso was crazy. We kwamen net uit Engeland. Daar mocht gewoon niets. In Amsterdam was het: Do what you want. Geweldig man, een hele meute aan het crowdsurfen. En een energie!” Ook Down the Rabbit Hole zal lang in hun geheugen gegrift staan. Totdat drank en drugs die herinneringen langzaam zullen eroderen. “We hadden bijna niet geslapen, waren kapot, maar werden daar behandeld als Griekse goden. En het meer natuurlijk, heerlijk gezwommen. Daar werd je wakker van.” Deze zomer volgen nog een paar festivals in Europa, zoals het grote Sziget. “In het najaar gaan we naar Amerika om vanaf december weer in Europa te gaan spelen.” De goedlachse Elias vertelt het met enige trots. “Het is geweldig om overal te kunnen optreden. Het publiek reageert ook overal anders. In Zweden is het vrij afwachtend, op andere plaatsen krijgen we bananen toegeworpen. En opvallend: hoe kleiner de steden en de zalen, hoe meer de mensen uit hun dak gaan.”
Met het thuisland is er duidelijk een haat-liefde verhouding. “We leven er prima, maar on tour vergeten we Stockholm weer even snel. Maar het heeft nog steeds een lekkere underground scene. Daar zijn we zelf ook uit voort gekomen. Maar ik moet zeggen dat ik het nu niet meer zo volg. Het is soms zo gepolijst, in Zweden, we houden meer van rough, you know. Ik denk dat ze bands als Viagra Boys gewoon missen.”
Gelukkig voor de Zweden, en de hele mensheid anno 2022, is zojuist hun album ‘Cave World’ verschenen. De derde in rij na ‘Street Worms’ (2018) en ‘Welfare Jazz’ (2021). “Na ‘Welfare Jazz’ hadden we in heel korte tijd een nieuw album opgenomen, ergens in de bossen van Zweden. Gewoon heel snel, echt rock ’n roll…” De boys stonden op het punt om het uit te brengen. “Maar daar zijn we op terug gekomen. We hebben er nog eens rustig aan gewerkt. Een aantal songs is gewoon gebleven, maar een aantal is vervangen of bijgeschaafd.” Met als resultaat de wereld van ‘Cave World’. “En daar zijn we heel blij mee.”
Het album lijkt ook dichter te staan bij de roots van debuut ‘Street Worms’ dan bij de vorige plaat ‘Welfare Jazz’. “Ja, die vorige wijkt wat af. We schreven het tijdens een tour en de songs op het album waren random. We dachten meer aan andere dingen, haha. Het album ging soms een beetje te ver, te ‘weird’.” Zelfs voor de Viagra Boys, blijkbaar… “En het lukte niet zo goed om de energie van de live concerten op de plaat krijgen. Dat is nu veel beter gelukt, zoals op de single ‘Ain’t No Thief’.”
Met ‘Cave World’ gaat de band dus weer terug naar hun roots. “Geïnspireerd op oude punk- en rock ’n roll bands, maar dan ook met nieuwe elementen waar we zelf van houden. Zoals de free jazz van Oscar Carls.” De saxofonist voegde zich in 2017 bij de band die twee jaar eerder ontstond met Sebastian Murphy (zang), Henrik Höckert (bas) en Tor Sjödén (drums). En met gitarist Benjamin Valle die in 2021 op 47-jarige leeftijd overleed. Elias Jungqvist schoof in 2019 aan, dus na het debuutalbum en levert de band vette synths die het geluid nog een extra dimensie geven. “Ik was al een fan van hen. De eerdere toetsenist kon echter niet mee on tour… en toen mocht ik.” Spijt heeft hij niet. ”Zeker niet! Maar ik ben wel de benjamin. Omringd door oude mannen, cavemen…”
Met als opperhoofd zanger Sebastian Murphy. De geboren Amerikaan is de meest markante figuur van het stel. Bekend van zijn no nonsens optredens, met geheel ontbloot bovenlijf, vol getatoeëerd, zonder sixpack… Zijn eigen teksten fulminerend in de mic, ogenschijnlijk verveeld rondlopend. “Sebastian schrijft de teksten gewoon zoals ze in één keer in zijn hoofd komen.” Maar toch niet helemaal. “Voor het album heeft zich wel wat verdiept in complottheorieën en anti-vaxxers. Het vormde zijn inspiratie. Hij plaatste ze in het primitieve leven van de holenmens.” Een holenwereld, zo gezegd, een Cave World. Ook op dit album creëerde de band zijn eigen antihelden die op een bespottelijke manier te kijk worden gezet, niet gespeend van zwarte humor en sarcasme. “We doen niet aan politiek, hoewel we allemaal wel dezelfde overtuiging hebben. We dringen ook geen mening op. We beelden de werkelijkheid uit op een humoristische manier en soms vergroten we die ook bewust.” Ter lering en vermaak. “Ja, deze wijze heeft vaak meer effect dan iets heel strikt veroordelen. Dat mag natuurlijk ook, maar het is niet onze manier om naar de maatschappij te kijken. Wij bouwen onze muziek op humor.” Een duidelijke boodschap hoef je dan ook niet te verwachten. “Luister en haal er zelf uit wat je wilt. We zijn gewoon niet zo van de nette teksten. Onze muziek gaat meer uit van de ruige riffs, waar we de songs omheen bouwen.”
Zo ook op het op 8 juli verschenen ‘Cave World’, een albumtitel die de lading dekt. “De eerste werktitel was ‘Rock ‘n Roll Masterpiece’. We waren daar heel dichtbij, maar het werd toch Cave World, haha. We wilden liever apen zijn dan mensen, de huidige complotdenkers. Op een grappige manier, natuurlijk.” Absurdistisch, zwart, als ideale antihelden bezoeken ze de prehistorische mens. En houden ons een gebarsten spiegel voor in nummers als ‘Cave Hole’ en ‘Troglodyte’. Om af te sluiten met het toepasselijke ‘Return To Monkey’. Hoewel, wat is toepasselijk bij deze Zweden? “In onze wereld kan alles…”
Foto’s artikel:
(c) Kirsten Thoen
(c) Fredrik Bengston
