Will Samson is altijd op zoek geweest, in zijn persoonlijke leven, en als muzikant. Op zoek naar zijn identiteit en zijn thuis. Door zijn nieuwe album ‘Active Imagination’ lijkt hij beide te hebben gevonden. Met hernieuwd vertrouwen in zichzelf en in zijn muziek keert hij terug naar het gevoel bij zijn debuut, toen een droom leek uit te komen. Will Samson: de cirkel lijkt weer rond.
Will, of voluit William, Samson lijkt op het eerste gezicht niet heel Brits: een gezond bruin gelaat en een bos donkere krullen. Een natuurlijk gevolg van zijn uitgebreide stamboom, die soms enige gelijkenis heeft met een wereldkaart. Tevens een bron van zelfonderzoek, van een zucht naar identiteit. Zo ook op zijn nieuwe album ‘Active Imagination’. “Het album voelt voor mij duidelijk anders dan de voorafgaande platen.” Gemaakt in het gedenkwaardige jaar Corona jaar 2020. “En vlak tevoren was ik in therapie gegaan, om mezelf uit te pluizen… op een gezonde manier, natuurlijk. Daardoor staat deze plaat zo dicht bij me.” Het album werd geen weergave van het gedenkwaardige 2020, maar van zijn hele leven. “Het schrijven ervan was meteen ook een therapie voor mij. Het gaf nieuwe inzichten.” Hij weegt zijn woorden en praat duidelijk, met afgemeten enthousiasme. “Muziek is altijd al de manier geweest om mezelf te uiten. Daardoor kon ik beter communiceren en mijn gevoelens delen. En nu heb ik ook meer geloof in mezelf.” En dat heeft zich vertaald in negen nummers van de nieuwe plaat. Waarin hij verder durfde te gaan dan op voorganger ‘Paralanguage’ (2019). Maar dat ging niet vanzelf…. “In de zomer van 2020 was het album voor zestig procent klaar. Ik liet het aan een vriend horen. Hij vond de muziek goed, maar… hij vond het niet verrassend. Het leek te veel op wat ik al ooit had gedaan, vond hij. Dat zette me aan het denken. En ik realiseerde me dat ik mezelf niet genoeg had uitgedaagd.” Met grote gevolgen: “Ik heb bijna alles weer opnieuw geschreven en opgenomen. Songstructuren, percussies, gitaarpartijen, vocals… Met als resultaat meer gedurfde en uitgesproken emoties. Misschien ook wat rauwer.”
Zijn eerste officiële album kwam uit in 2011. “Maar dat voelde voor mij meer als een demo. Mijn eerste echte plaat is voor mij daarom ‘Balance’. Die kwam een jaar later uit.” Hij schrikt er bijna van: “Ik ben nu dus toch al tien jaar bezig.” En terug kijkend: “Ik was toen 22 en wat naïef. Het leek wel een droom. Ik mocht tekenen bij een klein label waar al mijn favoriete muzikanten zaten.” Maar de droom spatte snel uiteen. “Mijn vader stierf vrij plotseling. Dat veranderde mijn leven. Ik was toen veel on tour en dat koste me opeens heel veel moeite.” Hij omschrijft het als een intense start van zijn muzikale carrière. Een carrière die hij vergelijkt met een wilde reis. En dat woord, reis, lijkt niet toevallig gekozen…
“Voor ‘Balance’ deed ik onderzoek naar mijn familie stamboom. Mijn voorouders waren altijd in beweging, zo leek het. Woonden op verschillende plaatsen, verhuisden veelvuldig. In kreeg het gevoel dat je dat gewoon doet als een mens: steeds rusteloos van plaats naar plaats trekken. Pas toen ik in 2019 in therapie ging, realiseerde ik me dat het ook mogelijk zou zijn om gewoon op één plaats te blijven.” Will is geboren in Oxford, maar emigreerde al snel met zijn ouders naar Australië, waar hij tien jaar zou wonen alvorens terug te keren naar zijn geboortegrond. Op zijn twintigste maakte hij zijn eigen keuzes: hij ging eerst naar Berlijn en vervolgens naar Brighton, Lissabon, Brussel en Bristol, alwaar hij ‘Active Imagination’ opnam. “Ik voel me meer Europees dan Brits, zeker sinds de Brexit.” Zijn reis en woonplaats werden meestal ingegeven door de muziek. “Zo was Berlijn tien jaar geleden een plaats waar je goed kon leven van je muziek, in tegenstelling tot Engeland. De huren waren er laag en je kon overal in de stad optreden. De scene was zo levendig. Dat was eigenlijk ook zo in Brussel, België. In dat land hebben we sowieso altijd veel aandacht gekregen, voor shows en op de radio. En mijn violiste, Beatrijs De Clerck, is ook Belgische.”
Sinds kort heeft Will Samson zijn intrek genomen in Almada, een Portugees stadje, met uitzicht op het imposante Lissabon, aan de overzijde van de Taag. “Hier blijft ik zeker de komende tijd”, zegt hij lachend. “Ik voel me hier thuis en wil hier voorlopig niet meer weg.” Almada, Lissabon, Portugal, het land van de saudade, het gevoel van het gemis…. “Melancholisch ? Ja, dat is mijn muziek zeker wel, maar het recente ‘Active Imagination’ voelt wel als mijn minst melancholieke album.“ Hij voelt zich nu zelfs heel anders dan toen hij aan het album begon. “Het creatieve proces heeft me geholpen om me beter en sterker te voelen. Er is dus geen noodzaak meer voor melancholie.”
Toch zullen de liefhebbers van melancholische, ietwat donkere, maar hoopvolle muziek, het album ‘Active Imagination’ zeker weten te waarderen. Door zowel het diepgaande creatieve proces als zijn persoonlijke retrospectie was de plaat geen gemakkelijke bevalling. “Voor ‘Arpy’, het openingsnummer, had ik al snel een eerste opzet. Maar het duurde maanden om het nummer af te maken. Het slot van de plaat, ‘Shun’, had ik binnen een dag. Twee heel verschillende nummers, maar ik hou van beiden.”
Voor het eerst in zijn carrière had Will een echte studioruimte ter beschikking. Deze ruimte, ergens in het Britse Bristol, bood hem de benodigde structuur. “Het leek wel een leuke kantoorbaan. Van maandag tot vrijdag naar de studio, soms ook zeven dagen per week.” Hier bouwde hij zijn songs op, laag voor laag. “Ik laat het resultaat dan even rusten. Dan ga ik laag na laag het nummer weer afpellen en beluisteren. En dan blijkt vaak dat overdaad schaadt en dat ik de songs het best wat kleiner kan houden.” Voor wie zich echt wil verdiepen in de ziel van de singer songwriter zou zijn teksten eens nader moeten bestuderen, hoe abstract ze ook zijn. “Tijdens de lockdowns schreef ik mijn dromen op in een heus dromendagboek. Hierop heb ik mijn teksten grotendeels gebaseerd. Voor mij hebben ze een duidelijke boodschap, maar ieder kan ze zelf interpreteren. Zo is ‘Shun’ voor mij duidelijk een liefdeslied, hoewel de teksten daar misschien niet expliciet op wijzen. Voor ‘Juvenita’ had ik een droom waarin ik met mijn voorouders door een lege Indiase stad aan het wandelen ben.”
Op ‘Active Imagination’ doet Will nagenoeg alles zelf, net als in zijn begintijd. “Maar ook Beatrijs had een belangrijke rol. Ik geef haar wel wat aanwijzingen bij de songs maar ze is zo goed, dat ik haar eigenlijk blindelings vertrouw. Luister eens naar haar schitterende strijkers in Arpy.” Will glundert. “Dat is ook het mooie aan musiceren: de input van anderen, de onverwachte dingen. In het verleden werkte ik ook meer met gastmuzikanten. Ik dacht dat het mijn muziek zou verbeteren. Nu voel ik me zelfverzekerder en doe ik weer steeds meer zelf.”
Het zou mooi zijn om zijn zelfvertrouwen ook te etaleren op het podium, om ‘Active Imagination’ live voor het voetlicht te brengen. “Maar helaas zit dat er nog niet in, door de organisatorische naweeën van Corona. Dat maakt de toekomst wel wat onzeker.“ Will zwijgt en lijkt verleden, heden en toekomst als laagjes in zijn gedachte over elkaar heen te schuiven. Om ze vervolgens weer af te pellen, net als in zijn muziek: “Toen ik pas begon kwam een jongensdroom uit. Zelf muziek maken bij een label waar mijn idolen ook speelden… Nu ben ik ouder en ben ik ook tevreden. Tevreden met wat ik heb bereikt. Op eigen kracht, met steeds meer vertrouwen in mezelf en in mijn muziek. Net als vroeger. Will Samson: de cirkel lijkt weer rond.
Foto’s artikel (c) Gareth Jarvis
