Van uitstel komt afstel, maar dat gold gelukkig niet voor de mannen van Navarone. Het maar liefst drie keer uitgestelde concert, twee keer vanwege de lockdowns, de derde keer vanwege een bandlid met corona, werd dan afgelopen donderdag eindelijk in de grote zaal van het prachtige Bibelot in Dordrecht afgewerkt. Waarmee meteen een einde kwam aan hun voorjaarsclubtour, die vanwege de bekende omstandigheden bijna een half jaar had geduurd. Nog één keer lieten ze zien en horen helemaal klaar te zijn voor de nóg grotere zalen en Pinkpop.
Maar eerst werden we vermaakt door het piepjonge trio Sonic Whip, wat ongelukkig hetzelfde genaamd is als een stonerfestival in Doornroosje, Nijmegen. Geen idee wie er eerder was. Volgens het wereldwijde web: ”Sonic Whip is een Nederlandse alternatieve rockband die eind 2018 werd opgericht door de broers Meryn en Florian Bevelander later aangevuld door Julien Verveer op bas. Ze maken energieke rockmuziek en zijn geïnspireerd door bands als o.a. Foo Fighters, Queens of the Stone Age, Audioslave, Soundgarden en Navarone”. En daar kan ik me wel in vinden, al ontbreekt Alice in Chains nog in het rijtje, met name vanwege de soms meerstemmige zang. Ze speelden vol overtuiging en durf, met de volumeknop op 11 zoals het hoort. Lekkere band, niet altijd overtuigende zang, maar het entertainde het wachtende publiek. En het gaf de bassist van Navarone de mogelijkheid om zijn nieuwe hobby (concert)fotografie vanuit het publiek te verfijnen.
Na een korte ombouw was het dan na maanden eindelijk zover. Een spannend intro leidde de toepasselijke sfeerverhoger ‘Wander’ in, welke naadloos overging in het vernuftig in elkaar stekende ‘Voice-nummer’ ‘Perfect Design’, waarna ‘Snake’ van topalbum ‘Oscillation’ de laatste twijfelaars over de streep trok. Zanger Merijn refereerde aan hun tweede Bibelot-optreden in de kleinere zaal jaren terug, toen hij zijn stem kwijt was. Vanavond zat het met die strot wel goed in ieder geval, want hij zong weer vol overtuiging de sterren van de hemel. Sjonge, wat een talent! En ook zijn volksmennende podiumact gaat hem steeds natuurlijker af. De beide gitaristen, de nu korter geknipte Roman en weer wat langer behaarde Kees, vulden elkaar mooi aan, Waarbij de eerste de meeste achtergrond zang deed en de laatste de meeste solo’s voor zijn rekening nam. De band is sinds deze tour aangevuld met keyboardman Len van de Laak, die het geluid lekker aandikt waar nodig en bij sommige nummers al onontbeerlijk is.
Het was een afwisselend avondje. Er werden veel, misschien wel iets te veel (semi)ballads gespeeld, zoals topnummer ‘December’, hoogtepunt ‘Leave’, het megasfeervolle ‘Free Together’, het zelden gespeelde ‘Unmistakably Everything’ in een prachtige versie en maar liefst drie nieuwe tranentrekkers, met laatste single ‘Wire’ als hoogtepunt. Gelukkig werd het stevigere verleden niet overgeslagen middels ‘Red Queen Effect’ en als laatste en niet geplande toegift, rockmonster ‘Days of Yore’. Heerlijke verrassing was dit, met Kees op Flying V. Andere hoogtepunten: de bijna carnavalsrockkraker ‘Lonely Nights’, waar het dak er af ging en de prachtige verlengde dansversie van nieuweling ‘End of the World’, waarin de toetsenman een grote rol heeft.
Kortom, het was weer een ouderwets avondje rockplezier van de bovenste plank. Beter dan dit gaat het in Nederland voorlopig niet worden. Hoewel ik de band een grotere doorbraak gun (wellicht dat Pinkpop daaraan gaat bijdragen), hoop ik toch stiekem dat ze in dit formaat zalen blijven spelen. Maar das puur egoïstisch gedacht natuurlijk. Nu dat nieuwe album uitbrengen, voordat ieder nummer al als single is uitgebracht. Bedankt Navarone, wederom, voor een mooie avond!
Foto’s (c) Jeroen Schortemeijer
