De naam Paul Numi zal voor veel mensen onbekend zijn, maar de naam Peter Corijn zal wellicht wel een belletje doen rinkelen. In de jaren ’80 speelde hij in de Belgische band ‘Angry Voices’. Met deze band speelde hij onder andere in het voorprogramma van U2 en The Scabs. Daarna was het een tijd stil, maar er kwam een comeback. In april 2020 bracht hij onder de naam Paul Numi het album ‘Chimera’ uit. Je hoort invloeden van bands zoals The Cure , Joy Division en Britpop. Zijn tweede album ‘Parallel Lives’ kwam 1 november uit. De titel is geïnspireerd op belangrijke keuzes of beslissingen in het leven, zoals partner, werk, verhuizing en dergelijke. Met een andere keuze of beslissing zou je leven anders zijn. Eigenlijk staan deze fictieve levens paralel naast elkaar. Als je terug kijkt, kom je er soms achter dat je een verkeerde beslissing hebt gemaakt. Of je bent blij met de keuze die je wel, of juist niet gemaakt hebt.
Het album start met het aanstekelijke ritme van de titeltrack. Paul heeft een aangename stem, de melodie blijft al snel in je hoofd kleven. Vocale delen worden prima afgewisseld met instrumentale stukken. De opbouw is met couplet-refrein vrij voorspelbaar. Tijdens ‘Wake up’ tap ik mee met mijn voet, de bas is lekker aanwezig. De nummers zijn ongecompliceerd, en liggen meteen lekker in het gehoor. Paul heeft een duidelijke uitspraak, en de teksten zijn niet ingewikkeld, zodat je al vrij snel mee kunt zingen.
De jaren ’80 hoor je vooral terug tijdens het intro van ‘Multitudes’. Maar er zijn meer elementen die in de jaren ’80 passen, zoals de aangename beat en de elektronische klanken.
De nummers die volgen hebben een opbeurend karakter, je krijgt er goede zin van. Er zijn weinig heel bijzondere elementen te horen, toch heeft ieder nummer leuke dingen. Zo is de zang in ‘Something to hold on to’ leuk gestapeld. En ‘I’ve got to make it’ bevat leuke elektronische geluidjes, deze vormen een leuk contrast met de bas. Door de structuur is het al snel voorspelbaar wanneer je ze weer hoort. Over het algemeen hadden de outro’s wat meer aandacht mogen hebben. Live gespeeld zal er vast wel wat specialers van gemaakt worden van de manier waarop de nummer eindigen. Het einde van ‘Never I believed’ is nu al best leuk gedaan. De klanken van het akoestisch gitaarspel tijdens het intro van van ‘Not yet’ is verrassend, want het is anders dan de rest. Paul is woord voor woord te verstaan. Zang en muziek zijn ingetogen, af en toe heeft de muziek een bijzondere klank. Het wegstervende einde had iets langer mogen duren.
Deze negen nummers zijn vrij eenvoudig opgebouwd en het klinkt allemaal best lekker. Voor de meeste nummers geldt: als je ze eenmaal gehoord hebt, herken je ze de volgende keer meteen weer. Aan de ene kant is deze laagdrempelige sound fijn. Aan de andere kant: als je het album vaker luistert, is er kans dat het gaat vervelen. Af en toe had er meer emotie in door mogen klinken. Als je wilt genieten van een ongecompliceerd album met een feel good sfeer, dan zit je met ‘Parallel Lives’ goed. (7/10) (Eigen Productie)
Tracklist
01. Parallel Lives
02/ Wake up
03. So high
04. Multitudes
05. Something to hold on to
06. I’ve got it made
07. Never I believed
08. Let’s get out (out of this mess)
08. Not yet
