Wie de live reputatie kent van Fatoumata Diawara weet dat de verwachtingen voor haar eerder nog wegens corona uitgestelde concert in de mooie zaal van Ancienne Belgique in Brussel hoog gespannen waren. We hoeven maar te kijken naar haar optreden op het Montreux Jazz Festival of het Jazz festival van Wenen van afgelopen jaar om te weten dat Diawara het beste van de hedendaagse wereldmuziek vertegenwoordigd.
Het publiek was in grote getale op komen dagen voor dit langverwachte concert. Goed overigens om te zien dat het lijkt of de Ancienne Belgique meer aandacht aan wereldmuziek gaat schenken, met artiesten als Angelique Kidjo en Oumou Sangare op het podium in Brussel de komende maanden.
Even na half negen betraden de vier muzikanten van Diawara het podium en met een lang intro kondigden zij de komst van de zangeres aan. Wat meteen opviel was dat het het zaalgeluid vandaag te wensen overliet. De drums klonken gewoonweg lomp en voor de rest was vooral het in reverb verzopen geluid van de gitarist overheersend. Een probleem dat helaas de rest van de avond ook niet meer rechtgezet zou worden.
Het eerste nummer was, zoals vaak, ‘Don Do’. Diawara bezingt haar liefde voor een man die echter zijn hart al aan een ander gegeven heeft. Het is een breekbaar, verstild lied waarin ruimte gegeven wordt aan de fantastische manier waarop de zangeres met haar stem met ruwe rand de tekst interpreteert. Helaas bleef de stem halverwege de mix steken waardoor de stem amper te horen was. Onbegrijpelijk ook dat er geen akoestische gitaar werd gebruikt, zoals ze normaal wel doet. Hierdoor betoverde de opener toch minder dan verwacht.
Überhaupt is het altijd een dunne lijn waarop artiesten moeten balanceren. Probeer je je muziek zo mooi mogelijk te vertolken, of doe je concessies omdat je bijvoorbeeld keuzes moet maken qua orkestraties en arrangementen? Dat laatste is duidelijk wel het geval tijdens deze tour van Diawara. Ze speelde haar muziek met een op pop gebaseerde band achter zich. Er is was geen Afrikaanse percussie, een gemis dat zwaar weegt. Er waren geen achtergrondzangeressen, die werden vanaf de computer afgespeeld. Alle Afrikaanse instrumenten werden ‘geïnterpreteerd’ door gitaar en toetsen en dat klinkt toch niet altijd even goed. Een gitarist die met behulp van veel elektronica een interpretatie van een n’goni bespeelt of een toetsenist die een ingeblikte versie van een kora bespeelt. Het is niet optimaal. Begrijpelijk, want een tournee moet wel geld opleveren, maar In Brussel viel de balans in het nadeel uit van de artieste, mede door het slechte zaalgeluid.
Dit gezegd hebbende moest geconstateerd worden dat het publiek met volle teugen genoot en zich door de zangeres door de set heen mee liet voeren. Via nummers als ‘Kokoro’ en ‘Kanou Dan Yen’ werd het tempo langzaam verder opgevoerd. Zoals gewoonlijk draagt Diawara halverwege haar show het nummer ‘Negue Negue’ op aan de godfather van de Afrobeat, Fela Kuti. Helaas ging in Brussel de bedoeling totaal ten onder aan de galmende mix. Er leek ook wat mis met de drummer. Afrobeat zonder voelbare groove is geen echte Afro Beat. Voor hen die Fatoumata Diawara live kennen, moest de uitvoering in Brussel wel een teleurstelling zijn. Voor het publiek allemaal geen probleem. De afrobeat ging erin als het woord van een dominee in een gelovige.
Dan draagt Diawara haar versie van Nina Simone’s ‘Sinnerman’ op aan de sterke Afrikaanse vrouwen in de muziek. Ze noemt met name Billie Holiday, Miriam Makeba, Angelique Kidjo en Oumou Sangare. Dit nummer was gewoon niet goed. Het leek of Diawara problemen had met haar stem, al was dat niet evident te horen door de geluidsbrij waarin haar stem slecht te onderscheiden was. Ook hier weer een onvaste drummer, een veel te prominent aanwezig overdreven gitaargeluid. Het zat niet mee in Brussel.
Het publiek leek het echter niet te deren, die waren gekomen om er een feest van te maken en dat deden ze dan ook . Na Sinnerman ging de trein een versnelling hoger. Met prijsnummers ‘Sowa’ en ‘Bonya’ werd er meegezongen en liet Fatoumata Diawara haar bekende dansen zien op het podium. Als een wervelende Turkse draaiende derwisj liet Diawara haar prachtige afrikaanse wax creatie rondtollen en opbollen. Het publiek genoot met volle teugen. De haren gingen los en Fatoumata liet nog maar weer eens zien waarom zij de enige juiste keuze was om de rol van Karaba te spelen in de musical Kirikou. Spectaculair. Na de toegift ‘Anisou’ ging het publiek tevreden huiswaarts. Toch had er meer ingezeten op deze avond in Brussel. Fatoumata Diawara werd geplaagd door suboptimaal geluid, een door verkoudheid of vermoeidheid aangetaste stem en een band die niet in goede doen was.
