The Doobie Brothers, wie kent ze niet. Met hits als ‘Listen To The Music’, ‘Long Train Runnin’’, ‘What A Fool Believes’ en ‘The Doctor’ behoren ze tot de grotere namen uit met name de 70s. Met een debuut dat stamt uit 1971 gaan ze dus al een halve eeuw mee. Mede door corona werd hun anniversary tour verplaatst. Wat nog meer als cadeau meekwam met het 50 jarig bestaan van de band is een nieuwe plaat. ‘Liberté’ is het 15e studioalbum van de band en de eerste met nieuw materiaal in ruim 11 jaar.
The Doobie Brothers onstonden in 1970 en van de originele line up zijn Tom Johnston en Patrick (Pat) Simmons nog altijd aanwezig. Eerstgenoemde is er eind jaren 70 tijdelijk uit gestapt wegens gezondheidsproblemen en werd destijds vervangen door Michael McDonald. Hiermee werd er ook een andere weg ingeslagen met de band. Het werd minder rock en meer soul.
De band werd in 1982 opgeheven en kwam vijf jaar later weer terug. Tom Johnston voegde zich weer bij de band en hierdoor had de band zijn hoofd songwriter weer terug en werd het tijdperk McDonald afgesloten. Wel is hij er bij met de 50th anniversary tour.
Goed dan nu maar eens praten over het nieuwe album van de gebroekders. Het album bevat 12 nieuwe songs met een totale speellengte van ruim 42 minuten. Qua lengte dus al meer dan prima. Als we dan gaan kijken naar de algemene vibe van het album is dat zoals je dat eigenlijk verwacht van The Doobie Brothers. Er werd eens in een interview gezegd door Simmons ‘’Er zijn genoeg songwriters die schrijven over ellende en rampspoed, maar The Doobie Brothers willen mensen vrolijk maken.’’ Beter dan dat kun je het gevoel dat je krijgt niet omschrijven.
Johnston en Simmons zijn nog altijd aangenaam bij stem. Ook John McFee wil ik natuurlijk nog even benoemen die er alweer sinds 1979 bij zit. Ook hij is nog lang niet versleten. Het album opent met ‘Oh Mexico’ en daarmee krijg je gelijk dat goede gevoel wat eerder werd beschreven. Een lekker refrein, wat je nog vaak tegenkomt op deze plaat. Ander voorbeeld hiervan is ‘The American Dream’. Bij dit nummer zit ook prettig mini gitaar solo’tje.
Daarmee komt ook gelijk het enige wat ik wat mis op ‘Liberté’. Dit gitaren zijn wat minder prominent aanwezig en daardoor is de nieuwe plaat wat minder rockend. Al zou het geen Doobie Brothers album zijn zonder een nummer als dat erop. ‘Don’t Ya Mess With Me’ is dat nummer op ‘Liberté’. Prettige riff en een fijne solo’s. Het tegenovergestelde daarvan is de ballad ‘Shine Your Light’. Deze krijgt extra kracht door de backing vocals. Ook een erg fijne solo met emotie maakt dit tot een geslaagde ballad.
Zeker bij nummers als ‘Cannonball’ en ‘We Are More Than Love’ is het pop gehalte aan de hoge kant. Al kan ik dat bij ‘Cannonball’ een stuk beter hebben dan bij ‘We Are More Than Love’. Dat heeft te maken met de fijn in het oor liggende melodie van de zanglijnen en de zang zelf van Simmons in eerstgenoemde. Laatstgenoemde is meer in de richting van McDonald jaren, en daar ben ik altijd wat minder van geweest. ‘Just Can’t Do This Alone’ heeft een gitaar riffje wat je doet denken aan ‘Long Train Runnin’’
We kunnen dus met overtuiging zeggen dat het een prima zet is geweest van The Doobie Brothers om weer eens met een nieuwe plaat te komen want hij is zeer degelijk. Niks geen doffe bedoeling, het plezier springt er van af en daardoor heb je zelf ook nog steeds plezier in het luisteren. Een ideaal album voor op een lekkere zomerdag. Misschien dan toch iets te laat in het jaar uitgebracht? Ach dan bewaren we hem toch gewoon tot de volgende zonnige dagen! (8/10) (Island Records)
