In 2019 verbaasde de Engelse artiest Little Simz vriend en vijand met haar fenomenale, voor een mercury prize genomineerde album ‘Grey Area’, dat hier op Maxazine toen meteen werd uitgeroepen tot het beste album in het genre van 2019. Inmiddels heeft Little Simz uitgebreid getourd en ook live heeft ze een solide naam opgebouwd. Maxazine zag haar in Brussel en was onder de indruk, in de recensie schreven we toen al: “Little Simz is groot geworden en ze zal nog groter worden.” Nu is er dus de opvolger van ‘Grey Area’ met de titel ‘Sometimes I might be introvert’.
Het album telt maar liefst 19 tracks en klokt op bijna 1 uur en tien minuten speelduur. Was ‘Grey Area’ nog een vrij basic opgenomen en geproduceerd album, waarin de rauwe, coming of age muziek van de artieste in een soort van laboratoriumopstelling tot wasdom kon komen, op het nieuwe album wordt productioneel volledig uitgepakt. Het album klinkt enorm goed. Een bijzonder transparant maar tegelijk heel vet geluidsbeeld dat, zeker op je headset voller dan vol klinkt. Knap dat Simz de productie alweer zelf deed, samen met Inflo. Achter die naam gaat producer Dean Josiah Cover schuil die al eerder met albums van Sault de mensen versteld liet staan van de manier waarop hij jazz, rap en Afrikaanse muziek kan laten samensmelten. Inflo dook al op bij Michael Kiwanuka waar hij credits kreeg voor productie en compositie. Inflo wordt ook wel gezien als de Banksy van de golf van nieuwe opwindende topmuziek uit het UK.
Met haar nieuwe album springt Little Simz vanuit ‘Grey Area’ in een keer opnieuw naar een wereldrecord. ‘Sometimes I might be Introvert’ is een belevenis van A tot Z. Waar ‘Grey Area’ hard en rauw en confronterend was, is dit album een heerlijke mix van rap, jazzy grooves en verwijzingen naar haar Nigeriaanse achtergrond. Een eclectisch feest dat meteen je aandacht pakt en niet meer loslaat.
Tekstueel is Little Simz ook gegroeid. Ze maalt er niet om het publiek deelgenoot te maken van haar diepste zieleroerselen en geeft blijk van een bijzonder heldere en duidelijke kijk op de wereld. Het album roept regelmatig het gevoel op van een synergetische crossover van het beste van iemand als Lauryn Hill en Alicia Keys. Zonder deze beide sterren tekort te doen is Little Simz dan toch kampioen eigenwijs jezelf zijn en pure top muziek.
Het album kent geen zwak moment, geen enkel. Met opener ‘Introvert’ een groots, bombastisch en meeslepend epos laat Simz er meteen geen gras over groeien. Indrukwekkend. Vervolgens ‘Woman’ een nummer dat ze naar eigen zeggen schreef voor haar moeder, met gastzang van soulzangeres Cleo Soul. Onweerstaanbare groove. Ogen dicht en genieten. Dan ‘Two worlds apart’ waarbij vlagen van herinneringen aan Marvin Gaye voorbij komen. Zo kan je elk nummer van het album afgaan, zoals gezegd dit is een absoluut top album geworden.
O.k. dan, twee hoogtepunten wil ik nog even noemen: ‘Point & Kill’ , een samenwerking met de uit Nigeria afkomstige rapper Obongjayar is een waanzinnige track waarin regelmatig actief verwezen wordt naar de Nigeriaanse roots van Little Simz, inclusief een blazerssectie als directe verwijzing naar Fela Kuti en een polyritmische break die de directe link legt naar de muziek van Cross River State in Nigeria. ‘I love you, I hate you’ tenslotte is een track die het hele album samenvat. Van neo soul, naar rap, naar croonerkitsch , allemaal in een paar minuten, en dan ook nog zo smaakvol gedaan.
Little Simz vestigd met ‘Sometimes I might be introvert’ definitief haar naam, als een van de grootste talenten op deze planeet. Het is tijd dat ze de overstap maakt naar de eliteklasse. Dat kan met dit album. Na ‘Grey Area’ is ook ‘Sometimes I might be introvert’ weer een schot middenin de roos, maar dan nog mooier. Ze flikt het weer. Het beste album in dit genre in 2021. No Doubt. Een meesterwerk. Tienen worden niet gegeven, die groeien nadat een album uit is gekomen en mensen het al dan niet gaan waarderen. Maar een 9 was nooit eerder zo urgent een 9. (9/10) (Age 101/AWAL)
