In het Belgisch Limburgse Hasselt groeit en bloeit de muziek als nooit tevoren. Uit de kruisbestuiving van Muziekodroom, Club 45, Werf, Farrm en PXL Music ontstaat de ene na de andere prachtige soort die de omgeving verder inspireert. In een paar maanden tijd is daar ook Jack Vamp & The Castle of Creep ontloken. De debuut-EP is er, de eerste optredens volgen. Een avontuurlijk gesprek vol muzikale passie met Arthur Boussiron en zijn alter ego Jack Vamp.
Vanavond is het eerste optreden, natuurlijk in Hasselt. Op de setlist staan de nummers van zijn eerste EP, plus twee nieuwe songs. “De EP is er inderdaad snel gekomen, een half jaartje ongeveer.” Een triest voorval duwde Arthur over de rand. “Mijn beste vriend was overleden. Echt een artistiek genie, als ik hem zo mag noemen. Toen dacht ik “Ik ga het doen, ik ga een album schrijven.” De tools waren er zeker, met zijn studies soundproductie & engineering via Syntra en nu basgitaar op PXL Music. En hij viel in perfecte handen bij Jan Viggria, gitarist van The Guru Guru, en Michel Ponsart, beiden steunpilaren van de muzikale community Farrm. “Ik heb ook meegeholpen met de bouw van hun studio. En daar wilde ik ook mijn nummers op gaan nemen. Juist omdat het zo vertrouwd voelde, bij mijn vrienden.” De in Zuid-Frankrijk geboren Arthur Boussiron noemt de namen van Jan en Michel niet zomaar. “Muziek is een soort therapie voor mij. Rustgevend. En daarbij zijn zij mijn mental coaches. With love. Het klikt gewoon.”
Community, vriendschap, broederschap. Belangrijke woorden voor Arthur. “Mensen die zich een beetje aan de rand van de maatschappij bevinden, die samen komen om zichzelf te delen met elkaar. Dat werkt heel motiverend.” Zo ook in Farrm, speelplaats van onder andere ILA, Heisa, Mantis, The Guru Guru en The Haunted Youth. En nu dus ook voor Jack Vamp. “Ik ben een klein manusje, de jonge sloeber die achteraan loopt. De anderen zijn ietsjes ouder. Maar ik heb mijn weg gevonden in Farrm en heb het gevoel dat ik er altijd terecht kan. Hier is nog heel veel ruimte voor creatie en eigenzinnigheid. Dat is de charme. Een familiair gevoel, waar mensen veel aan elkaar hebben.”
Bowie
Daaruit is een heel concept ontsproten: Jack Vamp & The Castle of Creep. Voeg daarbij hun EP getiteld ‘My Favorite Nightmare’ en het openingsnummer ‘Introducing the Creep‘, en je hebt een beeld. Een conceptbeeld dat zijn voedingsbodem vindt in Arthurs mentale filmarchief. “Het schizofrene gevoel van David Lynch met het zeer brute, in your face slowly building up effect van Quentin Tarantino. Gecombineerd met de meest vreemde en beeldende vertaling van gebeurtenissen door Tim Burton. Zoiets.” Hij heeft er goed en lang over nagedacht. “David Bowie heeft me daar zeker bij geholpen, en Prince. Ziggy Stardust and the Spiders from Mars: als Bowie solo speelt is hij Ziggy, met band is het The Spiders from Mars. Dat zet meteen de toon. En Jack Vamp is dan het obscure, vampirische, magische alwetende Deus ex machina gegeven dat wordt gecombineerd met The Castle of Creep. Een stevige band, met een in het kasteel levende Frankenstein, met sexy women en zo.“ Hij beschouwt zijn kasteelbewoners niet als zomaar een begeleidingsband. “De leden hebben elk een eigen identiteit die vertalen ze in de muziek. En ze hebben ook allen een alter ego”. Natuurlijk…
Mocht het concept deels zijn gegroeid uit zijn cinematische belangstelling, hij is toch de frontman van een muzikale band, met muzikale inspiraties. “Vooral David Bowie natuurlijk, maar ook David Byrne, mannen die hun eigen ding doen. Die niet alleen muziek brengen maar ook theater en dans. Dat wil ik zelf ook zo ver doortrekken.” Exemplarisch is de instrumentale afsluiter van de EP, ‘Stardust’. “Ja, het is misschien wel een verwijzing naar Bowie. Maar voor mij was het de vertaling van een supernova. Je hoort sterren en zwarte gaten die ontploffen.” Zo klinkt dus een song van iemand die ook eigenzinnige grootheden als Johny Depp, Keith Haring en Marvin Gay tot zijn helden rekent…
My Favorite Nightmare
De zeven songs van ‘My Favorite Nightmare’ zijn up to date, 2021. Maar je voelt ook een historie, een verleden. “Ik wilde de rauwheid van de punk combineren met het utopische van de eighties en de seks van de seventies.” Met een mix van donker en catchy. ”Ja, en met teksten waar je in kunt duiken, als je er voor open staat.”
In zijn songwriting staat Jack Vamp nu nog vrij los van zijn Castle of Creep. Arthur ontwikkelt zelf zijn songs, van begin tot einde, laag voor laag. Maar dat gaat het veranderen. “Ik ben van plan om de nummers meer organisch te laten groeien. Ook weer dat community idee.” Maar de volgende twee nummers na de EP komen nog volledig uit Arthurs (of Jacks) hand. Zo ook ‘Tearcatcher/Married to myself’, een nummer dat samenvat waar hij de afgelopen tweeëntwintig jaar doorheen heeft gewandeld. “Het staat muzikaal heel dicht bij me. En door de muziek leer ik mezelf ook steeds beter kennen.” Om ook een blik in de toekomst te kunnen werpen. “Ik zou graag folkrock maken á la Joni Mitchell, of pure funk of soul. En natuurlijk ook psychedelische seventies rock.” Hoezo, brede belangstelling? Dat klopt, maar het komt allemaal uit de liefde voor muziek, voor kunst. Uitbreken en steeds iets nieuws uitbrengen, en opnieuw, en opnieuw.”
Misschien wel als voorprogramma. “Dan zou ik dat doen met Jan Viggria, met The Guru Guru, omdat ik hem graag zie. En als ik internationaal mag gaan, dan moet ik mensen uit het graf gaan oproepen.” Vooruit, voor deze keer… “David Bowie natuurlijk!” Het grote avontuur van Jack Vamp & The Castle of Creep is begonnen….
Foto’s (c) Lookapictures
