De dagen van de singer-songwriter Emil Landman in een bloemenveld met een akoestische gitaar in de hand zijn voorbij. De nieuwe Emil Landman dompelt zich onder in het onbekende. Hij vindt evenwicht tussen beukende drummachines en elektronische soundscapes. Echter verliest hij de popmelodieën waar hij om bekend staat niet uit het oog.
Emil Landman heeft zich van de koude winter tot en met de lente van 2019 laten inspireren door de bruisende muziek- en kunstscene van de Big Apple. Tijdens een fietstocht door de meest levendige delen van de binnenstad, vond Landman een geluid dat de kille, snelle, afstandelijkheid en drukte van Manhattan vat. Hoewel zijn stem nog altijd verfijnd is en je weet te raken, voelt zijn nieuwe muziek avontuurlijker, wilder en ongetemder aan dan zijn vorige platen.
Emil beschrijft zijn creatieve proces als één van loslaten; de muziek de ruimte te geven. Op ‘February’ liet hij dan ook de songs volledig de richting bepalen. Op ‘February’ deelt hij zijn ervaringen op het gebied van omgaan met angsten, zijn zorgen om de toekomst en het betekenisloze in de wereld. Zo opent de titelsong met: “My mind get’s real dark, real quick, at the flick of a switch that’s it.”
Waar de ondertoon van de plaat soms donker kan zijn, blikken nummers als ‘Shoulder’, ‘All The Best Things’ en ‘Yeah, We’re Fire’ terug op lichtere dagen. Zoals het bouwen van een hut van dekens, een roadtrip door de VS en skaten in Indonesië.
Emil vertelt: “Het is ongelooflijk spannend om de nummers terug te luisteren die in zekere zin door zichzelf zijn geschreven. En toch, zelfs nadat ik ze talloze keren heb gespeeld, opgenomen en beluisterd, ben ik nog steeds verbaasd over hoeveel unieke geluiden en eigenzinnige dingen we in deze producties hebben weten te stoppen. Het voelt gewoon als een grote, vrije zwevende muzikale trip die in een korte tijd is samengekomen en ik ben erg blij om dit met jullie te delen.”
