De Britse gitarist/zanger Ben Poole is niet meer weg te denken uit de blueswereld. Ook de Nederlander Guy Smeets is al lang geen onbekende meer. Deze mannen hebben al vaak samen op het podium gestaan. Er is een enorme muzikale chemie tussen deze vrienden. In augustus vorig jaar, toen kleinschalige optredens mogelijk waren, gaf dit tweetal een paar akoestische concerten in Café Zaal (De Comm) in Groesbeek. Hiervan verschijnt op 26 maart een album. De foto op de cover is heel natuurlijk en ongedwongen. Alleen jammer dat de foto niet gespiegeld is, nu staat Ben’s naam boven Guy en andersom. Maar ach, iedereen weet wel wie wie is. Op dit akoestische album staan acht nummers, waarvan ook een paar covers.
Het album start heel rustig, dan herken je het intro van ‘Let’s go upstairs’. Door het akoestische gitaarspel komt de stem van Ben nog mooier uit. Het geluid is zeer goed verdeeld over de koptelefoon. Ben is te horen in het linkerdeel van de koptelefoon, en Guy aan de rechterkant. Dit is fantastisch teamwork, want hier spelen twee leadgitaristen. Heel terecht is er tijdens een instrumentaal stuk applaus. Deze mannen vullen elkaar perfect aan, waardoor het geheel in evenwicht is. ‘It Doesn’t Have To Be That Way’ begint met een uitgebreide solo van Ben. Als Guy erbij komt bijft de harmonie bewaard. Ook al heeft Ben dit nummer al talloze keren gespeeld, het is weer zeer geloofwaardig gezongen. Maar ook in de muziek weten Ben en Guy een gevoelige snaar te raken. Het snelle, instrumentale stuk in ‘Going Up The Country’ (een cover van Canned Heat) is prachtig gespeeld, bovendien is het geluid ook hier warm en helder van klank. Dik verdiend klinkt er tussentijds applaus. Tijdens een klein gespeeld deel verandert Ben de tekst een beetje, deze whiskyliefhebber noemt ‘Jack Daniels’. Dit nummer eindigt met een gaaf uitgebreid instrumentaal stuk.
In ‘Guitar Duel’ is er in eerste instantie een fantastische wisselwerking tussen Ben en Guy. Ook in hun samenspel vullen ze elkaar perfect aan. Af en toe wordt er een vocaal of instrumentaal grapje gemaakt. Dit draagt bij aan een extra gezellige en bijzondere luisterbeleving. Eerst is het even luisteren waar ‘Medley’ deze keer naar toe gaat. Vooral door de tekst duidelijk dat het ‘Billie Jean’ van Michael Jackson is. Deze verrassende, eigen versie is zeer goed. De transitie naar ‘Smoke On The Water’ verloopt fantastisch. Hier zijn twee super gitaristen aan het spelen, er is veel variatie in tempo en volume. Van ‘Purple Haze’ gaat deze medley over in ‘I’m losing you’. De emotie waarmee hij zingt raakt me. Het kleiner gespeelde deel wordt subliem opgebouwd naar een uptempo stuk. En zo zijn we terug bij ‘Billie Jean’, deze medley zit geweldig in elkaar!
Hoewel dit album bijna een uur duurt, is de cd veel te snel afgelopen. De gemoedelijke sfeer van het concert komt prima tot uiting op ‘Acoustic duo live’. Er is een heel enkel foutje te horen, maar dat mag hier. Af en toe zorgt Guy als backing vocalist voor een prima aanvulling, zijn bijdrage is nergens te veel of te voorspelbaar. De stemmen van deze mannen kleuren mooi bij elkaar. De gitaarpartijen zijn evenredig verdeeld, samen vormen Ben en Guy een topteam. Met ‘alleen maar’ gitaar en zang hebben deze mannen een geweldig album gemaakt! (9/10) (Eigen Productie)
Tracklist:
Let’s Go Upstairs – 4:35
Take It No More – 6:10
It Doesn’t Have To Be That Way – 6:22
Going Up The Country – 6:58
Nothing Ever Hurt Like You – 4:17
Too Tired – 7:32
Guitar Duel – 9:00
Medley (Billie Jean/Smoke On The Water/Purple Haze/I’m Losing You) – 14:45
