Zes maanden na de eigenlijke release bracht Lana Del Rey afgelopen vrijdag eindelijk haar nieuwe album ‘Chemtrails Over The Country Club’ uit. De zevende alweer, en dat met de achtste inmiddels alweer in de planning. ‘Chemtrails Over The Country Club’ is de opvolger van het bejubelde ‘Norman Fucking Rockwell!’, dat in 2019 uitkwam.
Met een half jaar vertraging heeft Team Del Ray de tijd gehad de productie tot in de puntjes te verbeteren en ja, dat is ook wel gelukt. Productietechnisch klinkt ‘Chemtrails Over The Country Club’ toch niet zoals je zou mogen verwachten. Het album lijkt opgenomen in een oude verlaten fabriek, waar weinig tot geen moeite is gedaan iets aan de geluidskwaliteit in de ruimte te doen. Een beetje zoals een artiest tijdens de soundcheck in een kale concertzaal klinkt, er vanuit gaande dat het publiek tijdens het echte concert het geluid wat warmte geeft.
Het dromerige, waar Del Rey zo om bekend staat, is gebleven en dat is toch wel het grootste en krachtigste handelsmerk van de Amerikaanse. Melancholische emotionele indie-pop, waarbij het voor de neutrale luisteraar niet eens meer uitmaakt welk nummer de zangeres zingt. Dat is het manco van Lana Del Rey als ze echt hits wil scoren, maar tevens ook haar kracht. Het klinkt allemaal hetzelfde: dromerig, toonvast, melancholisch, haar zachte, wat hese, iele stem die haar muziek, doorgaans slechts door gitaar begeleid, draagt. Niet hitgevoelig, maar erg stabiele albums.
Ook nu klinkt het geheel niet echt uitgesproken, inspiratieloos en op het eerste gehoor slaapverwekkend. Maar uiteindelijk is dat alles slechts uiterlijke schijn, want laag na laag wordt onthuld naarmate men het album langer en vaker afspeelt. Op de achtergrond is wat achtergrondzang te horen die de stem van Del Rey op een meer dan perfecte manier versterkt en juist dat is de kracht van Lana: haar stem, die ondanks de regelmatig gehoorde kritiek behoort tot een van de meest herkenbare en beste vrouwenstemmen van het moment.
Op ‘Chemtrails Over The Country Club’ hoef je echt geen grote hits te zoeken, maar feitelijk hoef je dat bij Lana Del Rey al nooit echt. ‘Videogames’ was destijds zo’n uitschieter, en waarschijnlijk puur omdat het grote publiek in 2011 plots in de Indie-mood kwam, mede door artiesten als Mumford & Sons, Two Door Cinema Club, Thomas Dybdahl en Vampire Weekend en Lana Del Rey was daar een rustige, melancholische aanvulling op. Wellicht destijds een toevalstreffer, hoewel de hit daar eigenlijk toch tekort mee wordt gedaan.
‘Chemtrails Over The Country Club’ valt muzikaal goed op z’n plaats bij de fans van de Amerikaanse. En ook voor de niet-fans is het album best te pruimen. Laten we Lana Del Rey gewoon opzetten voor een rustig achtergrondmuziekje. Maar dan wel een achtergrondje vol muzikaliteit en klasse. (7/10) (Polydor)
