De samenleving wordt er tegenwoordig niet beter op. Het wantrouwen van burgers in overheden en hun ministeries is nooit zo groot geweest en omgekeerd ook. Burgers verwijten elkaar onderling geen verantwoordelijkheid te nemen. Kritische mensen worden door hun medemensen uitgesloten en bij voorbaat als gek weggezet. Een ieder lijkt met een ander bezig te zijn en naar een ander te wijzen. Aan zanger Daniel Tompkins is dit niet besteedt. Hij heeft de afgelopen periode de tijd genomen de kwaliteit van zijn eerdere muzikale creaties van de afgelopen jaren kritisch onder de loep te nemen.
‘Ruins’ is Tompkins herbezinning op het album ‘Castles’ uit 2019. De zanger heeft deze voorganger samen met multi-instrumentalist en co-producer Paul Ortiz aangepakt op zijn zwakke punten. Loomheid en gebrek aan kloten, iets wat in het prog-metal circuit wordt opgevat als een doodzonde. De teksten en het concept zijn niet onder handen genomen, de stijl en de structuren wel.
Het album is Tompkins interpretatie van alles waar mensen momenteel voor staan. Gebroken relaties, tragische fouten, dwang en verslaving. De dingen die onherstelbare schade kunnen toebrengen en levens in ruïnes kunnen achterlaten. Songs als ‘Tyrant’ en ‘Stains of Betrayal’ zijn hier een goed voorbeeld van.
De song en tevens drager van de titel van het album ‘Ruins’ kan worden beschouwd als het zogenaamde “signatuur-nummer” van het album. Deze song is als single uitgebracht en bepaalt tevens de richting en sfeer van wat er te verwachten valt van de overige nummers. Overduidelijk volgepompt met stereoïden en een duidelijke agressieve ondertoon werkt ‘Ruins’ zich op tot een heerlijke climax. Een echte baas!
In ‘The Gift’ en ‘Sweet the Tongue’ zijn eveneens eenzelfde sound te horen maar de structuren wijken af van de overige zes songs. Na enkele luisterbeurten zijn juist deze twee songs in staat de interesse in het album te behouden. Niet alleen vanwege de bijdrage van Triviums zanger Matt Heafy maar zeker ook door de stevige drums is ‘The Gift’ het spannendste van wat ‘Ruins’ te bieden heeft.
Daniel Tompkins bewijst met ‘Ruins’ tot de beste zangers in prog-metal genre te behoren. Energiek, agressief en toch meeslepend. Het herschrijven van de muziek door Ortiz heeft hier zeker aan bijgedragen. Maar door iedere song op het album meer spierballen te geven zit ook een keerzijde . De balans op het album is namelijk een beetje zoek. Vergelijk het met iemand die voor zijn gezondheid de fitness bezoekt maar als een bodybuilder de club weer verlaat. Het is nogal recht toe recht aan en bijna alle songs, uitgezonderd de eerdergenoemde twee songs, hebben eenzelfde opbouw. Er ontbreekt enige nuance.
In ieder geval kan worden geconcludeerd dat ‘Ruins’ vele malen volwassener is dan zijn voorganger ‘Castles’. Het album bewijst echter ook dat je nu eenmaal niet van elk jongetje een echte krijger moet maken. Vraag het maar aan de oude Spartanen. (7/10) (Kscope)