Als Danny Kortchmar ergens halverwege ons interview bovenstaande uitspraak doet, kijken we elkaar even aan. Dat moet de titel zijn van het interview! We zijn er nog niet over uitgelachen als bassist Leland Sklar er aan toevoegt dat hij er dan misschien wel uit mag zien als een hippie, maar dat hij er toch echt geen is. The Immediate Family, dat zijn rockers. Zoveel moet duidelijk zijn.
The Immediate Family is een rockband die bestaat uit oude rockers Danny Kortchmar (gitaar en zang), Waddy Wachtel (gitaar en zang), Leland Sklar (bas), Russ Kunkel (drums) en Steve Postell (gitaar en zang). De band is het resultaat van een leven vol muziek en vriendschap samen: het begon in de jaren 70 als een collectief van studio- en livemuzikanten, beter bekend als ‘The Section’, vooral bekend vanwege hun werk ter ondersteuning van enkele van de best verkopende artiesten uit de muziekgeschiedenis, zoals Don Henley, Jackson Browne, Toto, Linda Rondstadt, Phil Collins en vele anderen.
Danny ‘Kootch’ Kortchmar, en Leland Sklar nemen ruim de tijd om vanuit California via het internet in gesprek te gaan over hun nieuwe band ‘the Immediate Family’. De wereld is inmiddels een ware global village geworden en op bezoek gaan aan de andere kant van de wereld gaat moeiteloos. Onder het genot van een kop koffie brandt Leland los.
Letterlijk een familie gevoel
“Wij zijn geen band die weer terug bij elkaar is gekomen vanwege een commercieel idee. Dit is eigenlijk een soort van ‘perfect storm’. Danny kreeg een platencontract en wij waren toevallig beschikbaar om als band erop mee te spelen.’ Hij vervolgt : ‘Het moment dat we de studio inliepen om de EP op te gaan nemen voelde het zo goed. We voelden meteen dat het zo cool was weer samen te spelen, en gelukkig was het zo dat alle andere zaken die we deden door de pandemie ‘on hold’ stonden, dus we kunnen dit nu ook samen doen. The Immediate Family is nu onze prioriteit.
Danny vervolgt: “We hebben nu een eerste EP uitgebracht en er komt binnenkort een tweede aan, ook weer met nummers die we zelf voor anderen hebben gespeeld. We coveren dus weer ons eigen originele materiaal. Tot nu toe presenteerden we ons als een coverband met eigen origineel materiaal, waarbij we nummers brachten die door ons geschreven zijn maar door andere mensen bekend zijn gemaakt, zoals bijvoorbeeld ‘New York Minute’ van Don Henley dat door mij werd geschreven. Inmiddels hebben we ook al een volledig album opgenomen, met nieuw eigen materiaal dat we voor onszelf hebben geschreven. We willen dat album zo snel mogelijk releasen, maar dat hangt natuurlijk ook ervan af hoe de corona pandemie zich zal ontwikkelen. Het heeft weinig zin een album te releasen als je het niet kan promoten met liveoptredens.” “Het album was al klaar voordat de pandemie losbarstte”, vult Leland aan. “Maar helaas werden ook onze plannen, zoals die van iedereen ‘on hold’ gezet.”
Leland wil graag het belang van juist deze band voor hem tot uitdrukking brengen. “Ik heb mijn hele leven doorgebracht in en om bands, en ik heb de problemen gezien waar ze doorheen gaan, de persoonlijke drama’s en uitdagingen waar ze voor komen te staan, ze krijgen ruzie’s, gaan uit elkaar en komen weer bij elkaar, maar deze band is voor mij de beste relatie die ik heb gehad in mijn hele leven. We hebben nooit ruzie. Als het spannend wordt, wordt het alleen maar spannend omdat we de muziek beter willen laten worden. We spreken dan als volwassenen met elkaar om het probleem op te lossen. Bij ons zul je geen problemen zien zoals bij de Everly Brothers die elkaar niet konden luchten of zien, of zoals bij de Eagles die in verschillende tourbussen moesten reizen. Bij the Immediate Family groeien we juist door elkaars aanwezigheid.” Danny: “Ik sluit me volledig aan bij wat Leland zegt. Onze band is een groep vrienden die veel om elkaar geeft, we houden echt van elkaar. We respecteren elkaar en willen het beste voor elkaar, bij ons zijn geen ego problemen, terwijl we wel allemaal een sterk ego hebben. De band is een echte eenheid. We zijn zo blij als we samen kunnen spelen. We lijken wel een stel kleine kinderen.”
“Deze band is een totale democratie. Ik ben niet de bandleider of de baas”. vertelt Danny, “In deze band beslissen we op basis van een meerderheid en die wordt door iedereen geaccepteerd. Dat gezegd hebbende zijn we het meestal volledig met elkaar eens, dus er hoeft meestal niet beslist te worden.” “Waar wij mee te maken hebben”, vervolgt Leland, “is dat wij bloeien bij ons samen spelen. En juist dat wordt nu door de pandemie aan ons ontnomen, Dus ja we werken samen via internet, maar dat is toch niet hetzelfde als lekker in een ruimte samen jammen en muziek maken. Dan komt het beste in ons naar boven.” Leland is nauwelijks uitgesproken als Danny overneemt. “Wij zijn gelukkig mannen van een gouden generatie. Voor ons is muziek juist het samen in een ruimte zitten en gewoon dagen achter elkaar muziek te maken. Juist uit die samenwerking komen de mooiste dingen naar voren. Nu maken we demo’s en nemen we een idee op, en dat sturen we dan naar elkaar. Dat is toch echt anders dan er samen eens goed voor te gaan zitten in ‘real time’.”
Danny vervolgt: “Het is enorm mooi om nu een geweldige band te hebben voor de nummers die ik schrijf. Als ik geen band heb waarvoor ik kan schrijven, niemand om mee samen te werken, dan wordt het lastiger, en ik wordt dan minder productief. Nu ik in deze band zit weet ik dat als ik een nummer schrijf deze geweldige band klaarstaat om het leven in te blazen en te gaan spelen. Ik schrijf nooit speciaal voor iemand of in opdracht. Ik schrijf wat ik voel dat ik moet schrijven, als dat dan ergens goed gerecht komt is dat cool, maar nu weet ik zeker dat alles wat ik schrijf bij deze band komt, dat is fantastisch.”
Hoe de pandemie de muziekscène heeft gegijzeld
“Wat ze hier in de Verenigde Staten doen zijn concerten in oude drive in bioscopen. Mensen komen dan in hun auto’s naar een concert, eten een biefstuk in de auto en kijken naar een band die staat te spelen. Maar dat is voor ons toch niet de echte concert beleving.”, vertelt Leland. “Ik weet dat Genesis net klaar is met hun repetities voor hun reunion tour”, vervolgt hij, “Ze hebben hun stage gebouwd, ze zouden in maart of zo gaan beginnen en nu staat alles in opslag en zitten ze te wachten tot ze ermee on the road kunnen. Het is echt zo zonde. Ik wil vooral dat alles veilig kan. Ik zou er niet mee kunnen leven als er ergens een uitbraak zou zijn na een concert van ons, als dat een soort super spreader event zou blijken te zijn.”
Een beamende Danny knikt. “Wij wachten wel af, wij willen niet voor geparkeerde auto spelen dat doen rock’n roll bands niet. Als rockers heb je de interactie met je publiek nodig. Dat is waar het over gaat als je in een band speelt. Natuurlijk is het logisch dat jongeren muzikanten deze opties zeker zullen onderzoeken op haalbaarheid, maar voor ons is het zo dat we onze tijd nu dan gebruiken om meer songs te schrijven en op ten nemen. Ook al hebben we al een album klaarliggen, je kan nooit genoeg tracks opnemen. We zijn met zijn allen nu constant nieuwe nummers aan het schrijven, het houdt gewoon niet op. In dit hele traject wordt er een documentaire over ons gefilmd door Denny Tedesco, als opvolger van zijn documentaire over ‘the Wrecking Crew’. Je moet dus niet het idee hebben dat we zitten te wachten tot de pandemie voorbij is. We schrijven, we maken opnames, we werken aan de documentaire. Het enige dat nu on hold is, zijn de live shows waar we pas mee kunnen beginnen als het voor iedereen veilig is.” Duidelijk dus. “In Californië is de pandemie is nog in een hogere versnelling gegaan”, verklaart Kootch, “We moeten echt heel voorzichtig zijn. We kunnen echt niets doen totdat het vaccin er is, of totdat mensen zo wijs worden om in zelf isolatie te gaan.”
Duidelijk aangeslagen vervolgt Danny: “Muzikanten worden zwaar geraakt, om in je levensonderhoud te voorzien als jonge, beginnende muzikant is altijd enorm moeilijk geweest, maar nu is het onmogelijk geworden. We zien met lede ogen aan hoe moeilijk het is voor jonge muzikanten. Wij hebben het geluk dat we succes hebben en een carrière al achter ons hebben. De clubscene hier gaat ten onder, ze hadden nooit grote budgetten, en nu zijn hun deuren dicht maar de huur loopt door, de elektriciteitsrekening loopt door. Er zijn een aantal fundraisers die proberen te helpen. Initiatieven zoals ‘Save the stages’ proberen de indie podia en clubs overeind te houden, maar de federale overheid doet helemaal niets voor hun. Dat is erg omdat juist in deze scene jonge muzikanten het vak moeten leren en zich moeten ontwikkelen zoals wij dat ook ooit gedaan hebben.”
Live optreden als levensvoorwaarde
Na dat de EP was uitgebracht, werd de band half november live gepresenteerd met een online, live gestreamde show. Overweegt de band om online shows als alternatief in te zetten zolang er geen echte shows gegeven mogen worden? Danny is daarover duidelijk. “Ja, wij zouden dat graag willen doen. Elke kans om samen te spelen grijpen we aan. Dat gezegd hebbend is het natuurlijk ook zaak om te zien of het een goeie business case is. Je moet de zaal huren, de crew betalen, technische specs moeten uitstekend zijn, het moet allemaal goed werken. Iedereen in de business is nu dit soort opties aan het onderzoeken, omdat er geen zekerheid is over wanneer we weer kunnen gaan optreden voor publiek. Misschien groeit het wel uit tot een soort pay per view concept waarbij bedrijven live stream shows gaan sponsoren en reclameblokken in worden gezet, daar is niets van te zeggen, bovendien is dat niet iets waar ik mee bezig ben.”
“Wij hadden het geluk dat we voor de livestream van onze albumpresentatie de hulp kregen van Don Lombardi van DW Drums. We maakten gebruik van hun podium en hun crew in Oxnard, California. Ik ken Don al sinds 1964, dus dat hebben we zo geregeld.”
“De laatste live gig die we deden was waarschijnlijk de ‘Rock Legends Cruise’ in februari”, vertelt Danny. ‘We gingen op een cruiseschip vanuit Fort Lauderdale naar de Cariben op en neer. Tijdens de cruise speelden wij, maar ook anderen zoals Roger Daltrey, Nancy Wilson, Rodger Hodgson, Robbie Krieger, Don Felder en nog een paar anderen. Wij waren daar als laatsten aan het programma toegevoegd. Mensen herkenden ons, maar niemand had nog ooit van The Immediate Family gehoord. Aan het einde van de cruise bleken we de meest populaire band van de cruise te zijn geweest, dus we zijn meteen gevraagd voor de cruise van 2022.”
“Wij grijpen elke kans aan om te spelen”, vervolgt Leland, “Dit is ons DNA. We kunnen en we willen niet anders”, zegt hij, opmerkelijk fel. “Net voor de pandemie was ik twee en een half jaar op tour met Phil Collins. Voor mij is het nu prioriteit om deze band on the road te krijgen en te gaan spelen. Niets zal me daar ooit van tegenhouden, helemaal niets. Iedereen in de band is in goede gezondheid. We hoeven gelukkig niemand tegen zijn wil het podium op de trekken, iedereen in de band is ‘on top of their game’.
Als ik sta te spelen, achterin op het podium, dan sta ik te genieten, deze gasten spelen nog steeds alsof ze 19 zijn. Leeftijd zegt niets.”
