Om de release van hun eerste EP ‘Slipping and sliding’ te vieren gaf de Amerikaanse band The immediate Family een concert dat alleen via een live stream te volgen was via internet.
Ik hoor veel mensen om mij heen die twijfelen aan de beleving van een concert dat je alleen online kan volgen. Ik deelde die terughoudendheid in eerste instantie met hun. Als je dan echter je digitale kaartje hebt ingeleverd en je zit te wachten voor je computerscherm totdat de show gaat beginnen dan is het gevoel van anticipatie goed te vergelijken met een echt live concert.
The Immediate Family is een band die op initiatief van songwriter en gitarist Danny Kotchmar werd opgericht. Naast Danny bestaat de band uit een aantal legendarische sessiemuzikanten die hun sporen vooral verdiend hebben in de jaren ’70 en ’80 van de vorige eeuw. De pop- en rockalbums die wij allemaal in grote getale aanschaften zouden anders geklonken hebben zonder deze muzikanten. Ook voor deze mannen op leeftijd werd de spoeling wel erg dun tijdens de coronacrises, geen tournees, niks te doen. Dit gaf hun de tijd en de mogelijkheid om zelf een EP op te nemen en uit te brengen.
Tijdens het optreden introduceert Danny de band als “a coverband that plays original material”. Ze spelen dus nummers waaraan ze zelf hebben meegeschreven voor bekende artiesten. Daarmee is het project ook nog eens commercieel aantrekkelijk in deze moeilijke tijden.
Om precies 21:00 uur centraal Europese tijd trapte de band, spelend in een lege studio af voor hun digitale publiek dat overal ter wereld was ingelogd. Het eerste nummer van de setlist was de titeltrack van de EP. Met mooi meerstemmige zang en een prachtige gitaarsolo van Donnie Wachtel op zijn Gibson Les Paul uit 1960 werd de toon gezet. Vakkundig en strak gespeelde classic blues rock. De stijl en het gemak waarmee deze muzikanten dit beheersen en uitvoeren mag niemand verbazen. Het leukste van de avond was te zien in het plezier waarmee deze mannen samen spelen.
De set werd vervolgd met het bekende nummer ‘Dirty Laundry’ dat we allemaal kennen in de versie van Don Henley. Als basic blues-rock bleef he nummer goed overeind. Deze mannen spelen dit met tien vingers in de neus en dan klinkt het nog goed. Tijdens de eerste twee nummers moest wellicht nog even warm gedraaid worden, want van bezieling was nog niet echt sprake.
De meest verrassende track op de setlist was met zekerheid een oud nummer van de Steve Postell band. ‘3:45 coming through’. Heerlijke bluesrock, met veel gevoel gespeeld en gezongen door Steve zelf. Drummer Russ Kunkel zette vervolgens een snaar strakke driving beat neer waarop bassist Leland Sklar een simpele maar oh zo effectieve baslijn neerlegde. De basis voor ‘High Maintenance Girlfriend’, origineel van Donny Wachtel. Donny en Danny duellerend op solo gitaar. Door een nummer als dit weet je weer waarom je 40 jaar geleden naar een live show ging. Heerlijk.
De band ging onverdroten door met weer een Don Henley track die ook geschreven is, samen met Kortchmar. ‘New York Minute‘. De kunst van het weglaten. Mooie baspartij weer van Sklar. Hoe mooi het ook is, hier merkte je dan toch hoe verwend we zijn met het zingen van Don Henley. Met ‘Johnny Strikes up the Band’ en de classic ‘Werewolves of London’ was ook Warren Zevon goed vertegenwoordigd op de setlist.
In de studio, waar de band speelde, waren wel een paar mensen aanwezig. De band kreeg applaus, maar het was te zien dat ze ook niet echt goed wisten hoe deze show vorm te geven. Dan richten ze zich weer heel bewust op de camera’s, dan weer op de aanwezige mensen in de ruimte. De videofeed was heel stabiel en de 1080 HD stream haperde geen moment. Het geluid op mijn noise cancelling hoofdtelefoon was om te genieten zo goed. Ik had als toeschouwer een topervaring. Lekker thuis op de bank met een nootje en een drankje erbij is zo’n corona concert eigenlijk best prima te doen.
De band had nog een verrassende keuze op de setlist staan met ‘Somebody’s Baby’ van Jackson Browne, mede gecomponeerd weer met Krotchmar. Het is een track die voortkomt op de original soundtrack van ‘First time at Rigmont High’, een B-film uit 1982 met Sean Penn in de hoofdrol. Niet een nummer dat je elke dag hoort langskomen.
Na precies 70 minuten stierven de laatste klanken van ‘Cruel Twist’ weg, een van de lekkere nummers op de EP. Het optreden was top. Geen hoogdravende virtuoze partijen, maar een gezellige set van deze senior muzikanten die heel goed liet zien en horen wat je kan verwachten als je de EP gaat kopen.
