Foo Fighters, ze draaien al mee sinds oprichter en Nirvana-drummer Dave Grohl eigenhandig het titelloze debuut inspeelde en -zong. Klonk die plaat nog erg ongepolijst, op ‘The Colour And The Shape’ werd er met behulp van producer Gil Norton aan een meer dynamisch geluid gewerkt. Het was de opmaat naar de absolute eredivisie van de rockmuziek.
Rijdende Rechter
Het is heerlijk om af en toe even zo’n goeie ouwe jaren ’90-plaat af te stoffen, tussen alle werkzaamheden door. Even niet werken, zoom-gesprekken voeren, online energie vergelijken of iets in het huishouden doen, nee: de boel de boel, een drankje inschenken en een fijne gitaarplaat op standje keihard zetten.
Misleidende opener
Want na de misleidende opener ‘Doll’, een muiszacht miniatuurtje dat als stilte voor de storm fungeert, gaat ‘The Colour And The Shape’ los, en hoor je allerlei invloeden voorbij komen: van jazz (‘See You’) tot screamo (‘Enough Space’), van classic rock (Hey Johnny Park) tot power ballad (‘February Stars’). Al wordt de hoofdmoot gevormd door de muziek waarvan het – toen nog – kwartet zoveel hield en houdt. Harde gitaren en drums.
Herkenbare drums
Het maken van ‘The Colour And The Shape’ ging niet over rozen. Vrijwel alle drumpartijen die toenmalig slagwerker William Goldsmith had ingespeeld, werden door Grohl zelf opnieuw gedaan. Niet zo’n vreemde beslissing als je bekendstaat als één van de beste (en hardste) drummers ter wereld – dan ben je kritisch. Het resultaat was ernaar: net als bij Nirvana zorgde de frontman ervoor dat de drumpartijen alleen al voor herkenning zorgden. Ook zonder het horen van de andere partijen kun je nummers als ‘Everlong’, ‘My Hero’ en ‘Monkeywrench’ er zo uit halen. Het was het sein voor Goldsmith kort daarna uit de band te stappen. Taylor Hawkins (Alanis Morrisette) was zijn vervanger.
The Beatles
Wat maakt ‘The Colour And The Shape’ tot een Legendary album? Is het de rockklassieker ‘Everlong’, een dijk van een melodie die vergezeld wordt door drums op hoog niveau? Waarom niet gekozen voor ‘In Your Honour’, ‘Wasting Light’ of ‘Echoes, Patience, Silence & Grace’? Toegegeven, op elke plaat van de band staan een paar typische Foo Fighters-beuknummers. Maar rondom ‘The Colour And The Shape’ hangt nog steeds die sfeer van doorbraakalbum. Niet zozeer in de zin van airplay of populariteit, maar meer in het maken van een rolverdeling in de band en het vinden van een sound: toegankelijke singles uitbrengen met nog altijd The Beatles in het achterhoofd. Luister maar eens naar ‘Statues’ op het album ‘Echoes, Patience, Silence & Grace’. The Fab Four zijn nooit ver weg in huize Grohl. En live? Vooral lekker uit de bocht vliegen, zoals het een rockband betaamt.