De Italiaanse grootheid Zucchero is terug met zijn inmiddels al veertiende album. Drie jaar na zijn laatste studioplaat ‘Black Cat’ brengt hij ‘D.O.C.’ uit. Dit staat voor ‘Disco di Origine Controllata’. Wat is dit een prachtig plaat geworden zeg!
Adelmo Fornaciari kreeg tijdens zijn middelbare schooltijd de bijnaam Zucchero (suiker) van zijn lerares. Dit besloot hij later als artiestennaam te gebruiken. Zucchero timmert al sinds 1983 aan de weg. Pas in 1991 wordt hij ook buiten Italië een echt groot artiest door het opnieuw uitbrengen van zijn ‘Senza Una Donna’. Deze keer echter deels in het Engels in duet met Paul Young. Inmiddels treed hij over de hele wereld op en dat is toch knap als je als Italiaan in eigen taal zingt.
Zijn nieuwe album is zoals al zijn eerdere albums ontzettend divers. Wat dit album echter uniek maakt in vergelijking met zijn eerdere werk is dat er nogal wat elektronische elementen inzitten. Bij zijn album uit 2016 ‘Black Cat’ was dit al bij een enkel nummer het geval, bij ‘D.O.C.’ gaat dat op voor een heel groot deel van de nummers. Dat brengt een heerlijke energieke sfeer bij dit album. Zijn stem is zoals altijd top. Ook de achtergrondzangers en zangeressen klinken weer erg sterk op dit album en voegen echt dat beetje extra toe. Natuurlijk staan er ook ballads op. Daar heeft hij ook zijn grootste successen mee gehad en blijven prachtig. Het album komt met 3 bonustracks. Dit zijn geen nieuwe nummers, maar bewerkingen van andere nummers op dit album, maar dan met volledig Engelse tekst. Dat is dan het enige minpunt van het album. De nummers zijn mooier in het Italiaans. Alleen bij ‘Freedom’, bewerkt tot ‘My Freedom’ klinkt het nog echt wel goed. De andere twee zijn echt minder dan hun originele Italiaanse versies.
Met ‘Freedom’ heb je ook gelijk zo’n nummer te pakken met een aardig wat elektronische elementen. Samen met ‘Soul Mama’ en ‘Spirito Nel Buio’ zijn dit wel die nummers die er daardoor enorm uitspringen. Die zijn lekker energiek, je zit met een glimlach te luisteren omdat je er een heel prettig gevoel bij krijgt. Vooral ‘Soul Mama’ blijft echt hangen. Op de ballad ‘La Canzone Che Se Ne Va’ is heel goed te horen hoe mooi de stem van Zucchero nog steeds is, ook komt op dit nummer het achtergrondkoor ontzettend mooi uit. Misschien wel het mooiste nummer op het album.
Los van de bonustracks is dit met recht een top album te noemen van deze levende legende, deze man heeft de Italiaanse muziek echt op de kaart weten te zetten. Een zeer goed geproduceerd album, het klinkt ontzettend helder. De ballads maken je stil en de vlottere nummers doen je laten bewegen. Zucchero heeft het nog steeds, alleen hadden de Engelse bonustracks niet gehoeven. (8/10) (
Polydor/Universal Music Italia s.r.l.)
