Zonnig en behoorlijk winderig, 19 graden met oplopende temperaturen… Dag 2 van het Nibe Festival in Noord-Jutland, Denemarken, was de bekende mix van lokale en opkomende acts, beroemde groepen, sterke hits en een beetje Australische invloeden.
CHRISTOPHER
“Als je niets hebt om voor te sterven, waarvoor leef je dan eigenlijk?” De Deense zanger en entertainer Christopher had één leven en carrière vóór de Netflix-film ‘A Beautiful Life’ uit 2023, en een compleet ander daarna. Dankzij zijn liedjes (en zijn rol als visser Elliot) is hij nu beroemder dan ooit tevoren, druk bezig met touren over de wereld.
Maar zijn ontspannen, vrij losse houding is nog steeds dezelfde. Perfect gevormde popliedjes, volop meezingers, en altijd rijdend op een gestage golf van behoorlijk stoere rock’n’roll en enthousiaste funk.
Christopher is een geweldige entertainer, goed bewust van zichzelf, maar ook met een mooie, enigszins ironische blik op zichzelf. Waarom anders zou hij het eigenzinnige en grappige ‘First Like’ op de setlist houden, gebaseerd als het is op een hoop ongemakkelijke tekstberichten over hoe hij zich gedraagt en eruitziet? Met Christopher op het podium, zingend en bijna constant dansend, is er nooit een saai moment. Het publiek werd de hele tijd opgezweept en was is in goede handen. Helemaal.
ANNE LINNET
Anne Linnet zingt en schrijft al liedjes sinds de jaren 70. Ze is nu 71 jaar oud en nog steeds behoorlijk beroemd, hoewel niet zo erg als in de late jaren 80 en het begin van de jaren 90, toen ze zeer geliefd was, vooral vanwege het nummer ‘Tusind stykker’ (‘Duizend stukjes’) over de toestand van een gebroken hart.
Haar concert op het Nibe Festival bestond uit harde, behoorlijk harde (soms gewoon een beetje brutale) garage rock-versies van enkele van haar grootste hits uit een zeer lange carrière, met en zonder funkband Marquis de Sade. Heel wat van haar liedjes uit een periode van minstens vier decennia kunnen nog steeds een vurig gebracht worden, hoewel het concert uiteindelijk een beetje te monotoon werd.
Maar nummers als ‘Den jeg elsker’ (‘Degene van wie ik hou’) en ‘Barndommens gade’ (‘Straat van mijn kindertijd’) konden het publiek nog steeds laten meezingen. Om nog maar te zwijgen van ‘Glor på vinduer’ (‘Kijken naar ramen’), gespeeld met de energie van een voorhamer. En ja, die over de duizend stukjes was het laatste nummer, nog steeds gezongen met grote trots, maar met een nu behoorlijk donkere en enigszins versleten stem.
DEAN LEWIS
Om voor de hand liggende redenen zijn heel wat Denen gevallen voor liedjes van de Australische singer-songwriter Dean Lewis, net zoals veel Denen dol zijn op James Blunt. Dean en Blunt hebben min of meer dezelfde folkachtige benadering van hun vrij zachte en tedere balladstijl.
En voor tenminste sommige Denen klinkt Dean Lewis misschien een beetje als hun eigen liedjesheld Lukas Graham (beroemd van ‘Seven Years’). Dus het leek als een experiment om zachte ballads te spelen op het grootste podium op een zonnige donderdagmiddag.
Maar Dean Lewis redde het. Zijn opgenomen liedjes zijn vrij soft, maar op het podium hebben hij en zijn band een hardere houding. Meer rocky. Meer direct. En Lewis is charmant, duidelijk dankbaar voor de aandacht en zeer gretig om elke truc in het boekje te gebruiken om een rusteloos publiek actief te houden.
Onder de hoogtepunten waren nummers als het ontroerende ‘How Do I Say Goodbye’, ‘Half A Man’ en ‘Be Alright’, maar veel te veel van de andere liedjes waren te eentonig en vluchtig. Je wordt vermaakt, zolang Dean Lewis op het podium staat, maar het concert had een vleugje van het vrij vergeetbare. Een mooie ervaring, maar niet genoeg voor een uur entertainment.
JUNG
“Blitz, baby, blitz, baby”… De Deense synthpopband Jung is nog steeds op een ‘mission impossible’ om iets net zo sterk te creëren als zijn nummer 1 hit. Singer-songwriter Jonas Jung Larsen en zijn vrienden zijn er bijna, dankzij ‘Forfra forbundet’ (‘Van voren verbonden’) en ‘Hun kommer tilbage’ (‘Ze komt terug’), maar nog niet helemaal.
De energie is nog steeds aanwezig, de band is nog steeds geïnspireerd door het geluid van synthpop in de vroege jaren 80, maar veel te veel liedjes gaan voorbij zonder veel sporen achter te laten. En de weinige rustigere liedjes ‘verdrinken’ hopeloos vanwege een zeer lawaaierig publiek dat gretig met elkaar praatte.
De meeste mensen luisterden niet echt, en het geluid van het publiek was bijna altijd net zo hard als het geluid van de band. Triest.
SUSPEKT
Het Deense rap-trio Suspekt (Bai-D, Orgi-E en Rune Rask) is de ultieme ‘vaste gast’ op Nibe. Geen festival zonder deze drie ondeugende jongens. Suspekt betekent ‘verdacht’, en dat is precies wat het trio is; waarschijnlijk met het wereldrecord voor de meeste songteksten over seksuele activiteit, beschreven in expliciete details. Met alle privé-onderdelen genoemd in nog meer rauwe details.
In deze tijden van politieke correctheid is Suspekt bijna alles wat je kunt bedenken, als het gaat om de (zeer) directe tegenpool. De drie rappers en mixers hebben plezier in het omgaan met taboes in overvloed. En het publiek genoot niet alleen van de muziek, maar schreeuwde de expliciete songteksten net zo hard mee.
Suspekt is het recept voor 80 minuten rap/hiphop/techno plezier zonder enige vorm van grenzen en randen, gepresenteerd met veel primitieve maar diep effectieve energie en varende op geweldige, aanstekelijke ritmes en aanstekelijke teksten. En net toen je dacht dat ze niet verder konden gaan hun energie, deden ze het wel. Respect voor Suspekt.
Fotos (c) Martin Damgaard/Hverdagsvinkler.dk
