Ten Years After is zo’n band die waarschijnlijk niet meer helemaal vooraan in het gehoorgang-geheugen van de doorsnee muziekliefhebber ligt. Het is echter wel een van de weinige bands die nog steeds actief zijn en die mede vorm hebben gegeven aan de roaring sixties en deel zijn geweest van de opkomst van superrockbands in begin jaren zeventig. Ten Years After speelde 50 jaar geleden op het legendarische Woodstock festival, en alleen daarom al is hun plaats in de rockgeschiedenis voor altijd vastgelegd.
De band heeft eigenlijk nooit opgehouden te bestaan, al zijn er wat pauzes geweest in hun actieve bestaan. Toen de in 2013 overleden legendarische frontman Alvin Lee de band in 1973 verliet, vreesden velen voor het voortbestaan van de band. Maar het feit dat vorig jaar nog een nieuw album: ‘A Sting in the Tale’ het licht zag is het bewijs dat de band, gelijk een goede dieselmotor, nog steeds loopt en rustig haar kilometers weg tikt.
In de, ook dit jaar weer, erg goed programmerende Muziekgieterij stonden nog twee van de oorspronkelijke leden op het podium. Drummer Ric Lee en toetsenist Chick Churchill houden de legacy van Ten Years After levend en worden live aangevuld met bassist Collin Hodgkinson en jonge hond Marcus Bonfanti de nieuwe frontman op gitaar en zang.
Met de verdacht veel op Jackass ‘Bad Grandpa’ lijkende, pensioengerechtigde Hodgkinson stond daar gewoon meer dan 220 jaar aan levenservaring op het podium achter Bonfanti die voor meerdere bands de gedroomde frontman zou zijn. Wat een stem heeft die man en hij bespeelde zijn Gibson SG niet gewoon; nee, hij bedreef de liefde met zijn instrument. Gelijk Reve zijn Matroos beminde, zo beroerde Bonfanti de snaren van zijn instrument. Wild schurend langs zijn kruis liet hij de gitaar gillen en krijsen onder zijn ritmisch bewegende heupen. Het was een schouwspel dat zijn gelijke niet kent.
De band opende met ‘Land of Vandals’ van hun meest recente album, en dat klonk meteen al veelbelovend. Bonfanti stond op het podium tekeer te gaan alsof het zijn laatste kans was het publiek te laten zien hoe goed hij was. Bonfanti is het type muzikant en zanger die zomaar geadopteerd zou kunnen worden als derde broer bij de Nederlandse rockband DeWolff, al zou er dan meteen een oorlog uitbreken met Pablo van der Poel over wie er nu sologitaar mag spelen en wie er terugverwezen wordt naar de slaggitaar. Mochten er nog plannen zijn The Black Crowes weer groot te maken? Schop de gebroeders Robinson eruit, en laat Bonfanti zang en gitaar doen, en het komt voor mekaar. Zo’n type rocker is die gast.
Bassist Hodgkinson WAs een feest om te zien spelen. Zijn oude Fender bass was zonder enige twijfel ouder dan de frontman van de band en hij bespeelde hem met een souplesse die jaloersmakend is. Het speelplezier knalde er van af. De band bleef doorknallen met nummers als ‘Hear Me Calling’ , ‘Silver Spoon’ en Change the World’. Gezien de leeftijd van driekwart van de band zatten er een paar slimme rustpunten in de set ingebouwd, waarbij een aantal mannen even off stage konden om bij te tanken. Zo was er een prachtige bassolo van Hodgkinson, een semi-akoestisch intermezzo en een veels te lange en wat saaie drumsolo, maar soit; we waren hier wel bij een ouderwets goed rockconcert, dus het ging er allemaal in als koek.
De band, onder aanvoering van de ‘electrifying’ Bonfanti, wist het publiek niet alleen eensgezind tot groot enthousiasme op te zwepen; het zichtbare plezier dat de band op het podium met elkaar had sloeg ook over op het publiek. Er ontstond deze avond dan ook een erg plezierige ‘vibe’, waardoor iedereen in de zaal en op het podium met een grote glimlach op het gezicht de avond doorkwam. Met de meezinger ‘I Say Yeah’ en publiekslieveling ‘Help Me’ werd de Muziekgieterij definitief overwonnen. De band sloot natuurlijk af met ‘I’m Coming Home’, dat eindigde in een amalgaam van oude rockclassics zoals ‘Blue Suede Shoes’ en ‘Hound Dog’, maar dan een factor 11 rockender dan zoals we ze allemaal kennen.
Voor degenen die het gemist hebben: Wacht niet nog 50 jaar, want dan bestaat de band echt niet meer, maar grijp je kans als die er is om dit rondtrekkende rock’n roll-circus nog eens te kunnen zien. Ten Years After liet nog eens zien hoe een rockshow hoort te zijn. Of zoals Bonfanti het Maastrichtse publiek voorhield: ‘ It’s just rock’ n roll’!
Foto’s (c) Eric Bleize
