Kayak is één van de oudste prog bands van Nederland, ze draait al zo’n vijf decennia mee. Zo’n vier jaar geleden stond ze ook in De Bosuil (Weert), toen rondom de release van het album Cleopatra- The Crown of Isis’. Op deze laatste vrijdag van 2018 stond Kayak er met een bijna geheel vernieuwde line-up. In het donker kwamen vier van de vijf bandleden op. Ze begonnen te spelen, het eerste stuk van ‘Love of a Victim’ was rustig. De nieuwe frontman Bart Schwertmann verscheen als laatste, en begon vrijwel direct te zingen. En dat deed hij goed! Bijna non-stop volgende ‘Rhea’, maar daarvoor riep Bart “Goedenavond Weert!” Oprichter/toetsenist Ton Scherpenzeel had hier een aandeel in de zang. Gitarist Marcel Singor speelde fantastisch.
Seventeen
Het album ‘Seventeen’ verscheen bijna een jaar geleden, daarvan werd als eerste ‘Somebody’ gespeeld. Marcel en Ton deden de achtergrondzang. Ook ‘La Peregrina’ komt van dit nieuwe album. Dit nummer gaat over de mooiste en grootste parel die ooit gevonden is. Barts zang is in het klein gespeelde deel loepzuiver. Bart zocht regelmatig interactie op. De ene keer met Marcel, even later met bassist Kristoffer Gildenlöw. Samen lieten Marcel en Ton een prachtig ingetogen stuk horen, het was op dat moment zo goed als muisstil in de zaal. Marcel zong enkele zinnen. Daarna namen tempo en volume langzaam toe. Kristoffer deed hier mee aan de samenzang, de stemmen samen vormden een prachtige, heldere blend. Tom speelde even solo, daarna kwam Marcel erbij met meespelend gitaarspel. De zang van Bart was teder, en de uithaal was subliem. Zo werd dit heerlijke lange nummer nog indrukwekkender dan op de plaat.
Bart zei voor aanvang van ‘Falling’: “Als je je stoort aan je buurvrouw of buurman die aan het praten is tijdens de nummers, dan geef je hem/haar maar een por”. Dit werd met gejuich beloond. Weer liet Bart tekstbeleving zien en horen. Dat gaf deze korte ballad extra diepgang. De set die Kayak speelde was zeer gevarieerd, zo werd ook het oer-oude ‘Mammoth’ gespeeld. Hier pakte Bart zijn bas erbij. Hij ging tegenover Kristoffer staan bassen, beide hadden er duidelijk plezier in.
Kayak wist de fans met het gevoelige deel van ‘Daphne’ te raken. Hans Eijkenaar beroerde de cimbalen met zorg. Toen tempo en volume omhooggingen, sloeg hij er weer gretig op los. Met precisie haalde Kristoffer sferische geluiden uit zijn bas. Tijdens de rockende gedeelten deed Bart de zang. Toen hij zich tijdens een ingetogen stuk stilhield, namen de overige mannen de meerstemmige zang voor hun rekening. Daarna rockte Marcel er behoorlijk op los. De rustige Ton stond bijna te dansen achter de toetsen. Fans klapten mee met het opzwepende ritme.
Kayak 2
Na de pauze gingen Bart en Marcel met hun gitaar op een barkruk zitten. Zo speelden en zongen ze samen met Ton ‘Seagull’. Met ‘Alibi’ (van het album Kayak 2) en ‘Said no word’ ging Kayak verder terug in de tijd. Waarna men met ‘Cracks’ weer naar heden gingen. Door een misverstand viel de muziek even stil. Waarop Bart lachend zei: “Dit is toch echt Cracks jongens”. Dit nieuwe nummer, met al zijn wendingen, was prachtig om live te horen. Tot groot genoegen van de fans kondigde Bart ‘Walk through fire’ aan. Weer viel op hoe mooi de samenzang was. Maar ook als Bart geen vocale ondersteuning had, was zijn stem prachtig. Tijdens een klein gespeeld stuk speelde Marcel met gesloten ogen. Het leek alsof de muziek hem totaal in beslag nam, en hij zich niet meer bewust was van de wereld om hem heen.
Ruthless Queen
Natuurlijk werd de grote hit ‘Ruthless Queen’ gespeeld. Een aantal fans zong de tekst met respect voor dit nummer mee. Na ‘Chance for a lifetime’ bedankte Kayak het publiek en verliet de bühne. Fans bleven klappen om een toegift, die kregen we natuurlijk. Als eerste speelden ze een oudje: ‘Starlight Dancer’. Fans zongen deze woorden op ‘commando’ van Bart mee. Daarna klonk het toetsen intro voor ‘To an end’. Bart zong met zijn hand op zijn hart, en gaf zo extra gevoel aan dit nieuwe nummer. De solo van Ton was ingetogen, het publiek luisterde ademloos.
En zo eindigde, na ruim twee uur, dit concert op minimalistische wijze. Dit was een totaal ander concert dan een jaar of vier geleden. Natuurlijk doordat er toen veel van het album ‘Cleopatra – The Crown of Isis’ gespeeld werd. Maar ook door de veranderingen in de line-up. Met name de leadzang was opvallend anders. Ten eerste omdat Cindy Oudshoorn de band heeft verlaten. Daar komt bij dat Bart de plaats over heeft genomen van ‘oudgediende’ Edward Reekers. Bart heeft een extroverte, lichte macho manier van performen. Terwijl Edward meer ingetogen was. Ook de stemmen zijn anders van kleur. Het één is niet beter dan het ander. Het is zó verschillend, dat het niet te vergelijken valt. Al die variatie is één van de mooie aspecten van (live) muziek. Dit ‘nieuwe’ vijftal heeft er een heel ander, maar zeer goed concert van gemaakt. Waarin ze een mooie mix speelden van oude en nieuwe nummers.
foto’s: Hen Metsemakers
